Verlegen

Vandaag ben ik met Sep naar het consultatiebureau geweest. Hij is natuurlijk drie jaar geworden, dus was het de hoogste tijd om ons maar weer eens te melden. Deze keer zou Sep ook de ogentest krijgen. Bij binnenkomst zit 'het hok' al vol schreeuwende en huilende kinderen. Sep pakt mijn been vast en kijkt voorzichtig om zich heen. Al die drukte, al die mensen, maar vooral al die kinderen. Ik mag hem uitkleden voor het wegen en meten. Dat is altijd mijn meest favoriete onderdeel van ons bezoek aan het consultatiebureau. Dan wordt er nog niets van mij verwacht. Maar zodra je één voet over de drempel zet van de wijkverpleegkundige dan lijkt het net of je in een quiz terecht bent gekomen waar je je alsmaar afvraagt of je gegeven antwoord het goede antwoord is. Wanneer Sep de wijkverpleegkundige geen hand wil geven en zijn hoofd angstvallig naar beneden houdt, is de eerste vraag al binnen. 'Is hij verlegen?' vraagt ze. Mijn antwoord klemt zich aan mijn been, ja dus. 'Vind je hem extreem verlegen?' Even denken, is extreem ernstig? Ik zeg toch maar ja. 'Hij komt dus voorlopig niet los?' Weer zo'n ondertoontje. 'Nee' zeg ik 'die kans acht ik vrij klein.' Ondertussen probeer ik Sep gerust te stellen door hem op schoot te nemen en over zijn ruggetje te wrijven. Hij kijkt haar het hele gesprek niet aan en zegt geen woord. De quiz gaat verder. 'Praat hij goed? Hele zinnen? Is hij verstaanbaar? Gaat hij naar een peuterspeelzaal of creche? Hoe vindt hij het daar? Praat hij daar wel?' Braaf geef ik overal antwoord op en volgens mij mag ik naar de tweede ronde. De finale is in zicht.
De tweede ronde loopt helaas bij vraag 1 al mis. 'Hoe gaat het met eten?' vraagt ze quasi geinteresseerd. Ik vertel haar dat het ontbijt en het middageten geen probleem zijn, maar dat het avondeten al ruim driekwart jaar niet door Sep gegeten wordt. En dan begint de echte ellende. De goede adviezen. Ik had nergens om gevraagd, gaf het ook niet aan als probleem, meer een feit en toch begint de vrouw tegenover me te vertellen hoe ik het zou moeten doen. Als ik haar probeer te onderbreken, word ik genegeerd. Bij haar advies om te koken wat Sep lekker vindt, bulder ik door haar heen. En het wordt stil. Sep kan eten wat de pot schaft en anders niet. Klaar. Daar ga ik geen discussie over voeren. Met niemand. Als hij niet wil eten, prima. Dat is zijn keuze. Dan gaat hij zonder eten naar bed. Wij scheppen iedere avond een bordje eten op voor Sep en die zetten we voor zijn neus. De tijd van vragen of hij wil gaan eten is voorbij. Die vraag overheersde ons avondeten. Geen zin meer in, dus afgelopen. Hij krijgt 20 minuten de tijd om zijn bordje leeg te eten. Wanneer het leeg is, krijgt hij een toetje. Wanneer het vol is, wordt het weggehaald en mag Sep wachten tot iedereen klaar is met eten. Klaar. Geen discussie. Verbouwereerd zit ze tegenover me. Het is nog even stil. 'Heb je nog vragen?' vraagt ze voorzichtig. 'Nee' is mijn antwoord. Dan gaan we over naar de ogentest. De grande finale!
Sep besluit niet mee te werken. Hij blijft naar de grond kijken en wil ons niet vertellen wat hij ziet. We proberen het nog een keer, maar Sep houdt vol. Dus mogen we over 3 maanden terug komen. Dan is hij volgens de wijkverpleegkundige minder verlegen en gaat het vast lukken. Ik kan haar op een briefje geven dat we er over 6 maanden weer zitten, want zijn verlegenheid groeit met de dag. Volgens haar is dat niet zo. Maakt niet uit hoor, ik heb Sep tenslotte al 3 jaar in huis en zij ziet hem voor de eerste keer. Gelukkig kent ze mijn kind beter dan ik.
Buiten loop ik naar de fiets. Voordat ik Sep oppak, zegt hij: 'Ik heb niks zegt. Het was een auto.' Ik schiet in de lach. 'Mama is niet blij mee, mevrouw ook niet he?' Ik geef hem een dikke kus op zijn wang en we zijn zingend naar huis gereden. Volgende keer beter? Wie zal het zeggen? Waarschijnlijk de wijkverpleegkundige!

School

We zijn druk bezig met "op vakantie" gaan. We hebben toestemming van de school, alhoewel we dat niet nodig hebben maargoed. Blijkbaar vindt de directeur het prettig om een 'niet leerplichtige' toestemming te geven voor een vakantie. Geeft hem een gevoel van macht misschien? Geen idee. Een ding weet ik wel; zonder zijn toestemming waren we ook gegaan. Was er gedonder gekomen dan had ik graag met hem in discussie gegaan. Als hij het 'fout' had gevonden dat wij waren gegaan, had ik hem verteld wat ik 'fout' vind aan de school. Want amper een week op school of ik irriteer me al kapot. Gelukkig kan ik het goed van me af laten glijden. Ik denk dan maar: Vakantie, vakantie, vakantie. Eigenlijk, bedenk ik me nu, gaat er hoe dan ook gepraat worden met de school. Met de leerkrachten en misschien ook nog wel met de directeur die, neem ik aan, de leerkrachten aanstuurt. Want tot nu toe vind ik het een zooitje.
Dag 1 moest ik mijn dochter van 4 aansporen om zichzelf voor te stellen aan een juffrouw die gewoon wat rond zat te draaien op een stoel. Ikzelf had het prettiger gevonden als de juffrouw netjes in de deuropening had gestaan en tegen Juul had gezegd: 'Hallo, ik ben juf A. en wie ben jij?' Om zich vervolgens ook tot mij te richten en zich voor te stellen. We hebben de school anderhalf jaar geleden uitgekozen omdat het zou aansluiten bij onze waarden en normen.
Verder zou ik het prettig vinden dat als de juffrouw de deur van het schoolgebouw open gooit, oplet waar al haar kinderen naar toe gaan. Juul kan door iedere gek meegenomen worden en de juffrouw zal het niet merken. Vind ik persoonlijk geen prettig idee en ik weet dat ik niet de enige ben. Als ik dan vrijdag een formulier mee krijg wat ik moet checken op de juiste gegevens van onze dochter en ik zie een naam staan van een klasgenootje van haar, gaan mijn haren recht overeind staan. Wanneer ik de juffrouw erop aanspreek, zegt ze nonchalant dat het een vergissing is. Achteraf blijken alle kinderen uit de klas het verkeerde formulier meegekregen te hebben. Gegevens zijn dus bekend bij andere ouders. Zo ook ons geheime telefoonnummer dat niet voor niets geheim is. Goed, er gaat dus gepraat worden. Het is slecht om met irritaties rond te blijven lopen. Na de vakantie maak ik maar eens een afspraak. Waarschijnlijk moet ik me opnieuw voorstellen en erger nog; Juul ook.

Verwend

Was ik diegene die een aantal weken geleden een blog schreef in de trant van: Lang leve de vakantie! En: de Grote Vakantie kan mij niet Groot genoeg zijn? Ik kan het me nog vaag herinneren. Ik kan op dit moment werkelijk niet verzinnen waarom ik zoiets heb geschreven. Het is namelijk de laatste week van een echte Grote en vooral lange vakantie. De laatste week blijkt, in ons geval, een week te veel te zijn. Mijn hemel, Sep stuitert door het huis, amper aanspreekbaar of te corrigeren en Juul hangt de hele dag om me heen uit verveling. 'Mamhaaaaaaa, ik verveel me zo' is deze laatste week de lijfspreuk van Juul. En het is niet dat we niets doen hoor. De afgelopen weken hebben ze gelogeerd, zijn we naar de dierentuin geweest, hebben we gezwommen, gepicknickt, gefietst, gewandeld, feestjes bezocht, uiteten geweest en ga zo maar door. 'Never a dull moment' zal ik dan maar zeggen.

Vroeger had ik ook zes weken vakantie, maar je moet echt niet denken dat mijn ouders ons zes weken lang door heel Nederland sleurden om leuke dingen met ons te doen. Ben je gek! Je moest jezelf maar vermaken! En ze hadden gelijk! Mijn kinderen hebben al meer leuke dingen gedaan dan ik tot mijn 21ste en ze zijn drie en vier jaar oud. Dit jaar zijn ze al zeven keer in dierentuin Emmen geweest, drie keer naar Sprookjeswonderland en laten we Ballorig niet vergeten. We zijn op wintersport geweest, hebben een weekend in een bungalow van Centerparcs gezeten, gaan nog twee weken naar Zuid-Frankrijk en hebben in december nog een weekend Landal Greenparks op de kalender staan. Ze zijn verwend. En wij trouwens ook. Als je er zo over nadenkt, is het te belachelijk voor woorden. Ik hoop dat ze later wel kunnen waarderen dat ze zoveel gedaan hebben. Voor nu ben ik bang dat ze het vooral vanzelfsprekend vinden.

Anders

Hij stond om half 7 naast ons bed. Hij had er helemaal zin in. Hij was jarig en dat betekende taart! Juul stond al achter hem met haar cadeautje en zo zaten we om vijf over zeven op bed met twee uitgelaten kinderen. Toen we rond half 9 allemaal gedoucht en aangekleed waren, was het tijd voor ons cadeau. Een vrachtwagen van Playmobil en hij was er dolgelukkig mee! Hij heeft er heerlijk mee zitten spelen tot de eerste visite kwam. Dat waren Opa & Oma. Nog niets aan de hand dus, maar naarmate het drukker werd en het huis zich vulde met, in onze ogen, een hoop gezelligheid werd Sep steeds stiller. Hij probeerde zich terug te trekken tussen zijn speelgoed, maar hij bleef het middelpunt van de belangstelling. Hij wilde geen handje schudden, geen kusje, geen cadeau. Hij wilde geen aandacht. Op een gegeven moment zag ik hem zitten en bedacht me dat hij diepongelukkig moest zijn. Het huilen stond hem nader dan het lachen en hij maakte zich druk om al zijn nieuwe aanwinsten. Uiteindelijk hebben we hem even 'op bed gelegd' wat eigenlijk neer kwam op anderhalf uur rustig spelen op zijn kamertje. Hij was aardig bijgetrokken, maar toen hij beneden kwam, vond hij het nog steeds te druk. Rond 5 uur, toen iedereen vertrokken was, werd hij weer zichzelf. Hij had weer praatjes, rende rond en kwam knuffelen. Dit was onze Sep! 's Avonds hebben Anton en ik besloten om het volgend jaar anders te doen. Misschien wel helemaal niet. Als hij er zo ongelukkig van wordt dan vieren we zijn verjaardag liever gewoon met z'n vieren. Het is de bedoeling dat hij geniet en niet wij. Kijk voor Juul en mij zijn het prachtige dagen. We hebben iedereen die ons lief is om ons heen en daar genieten wij van, maar voor Sep hoeft het niet zo nodig. Anton herkent dat heel erg. Ook hij heeft rond zijn verjaardag zoiets van; laat maar, daar heb ik geen zin in. Meestal nodig ik toch iedereen uit en als het feest dan voorbij is, laat Anton altijd weten dat hij het weer supergezellig vond en dat hij blij is dat ik het toch maar weer georganiseerd heb. Maar Sep, nee, die maken we er echt niet blij mee. Dus volgend jaar of in besloten kring of kleinere groepjes, niet van 11 tot 5 maar van 11 tot 1 of gewoon iets leuks doen met z'n viertjes. We zullen zien, maar het gaat wel anders! We willen graag een jarige die geniet en niet een jarige die zich vreselijk ongelukkig voelt.

Emotionele week

Emotioneel is het een zware week. Drie jaar geleden was ik rond deze dagen meer dan moe. Het was toen rond de 32 graden en ik liep constant met een ventilator rond. Overal waar ik stond, lag of zat, stond hij de draaien als een gek. Niks geen standje 1, hup stand 3. Blow, baby, blow! Ik vroeg Anton om een dagje thuis te blijven, de volgende dag belde ik hem op zijn werk of hij naar huis wilde komen omdat ik flauwgevallen was en Juul liep hier rond. Op 11 augustus bracht Anton Juul bij mijn moeder en ging naar zijn werk. Ik was alleen thuis. Rond een uur of 9 belde mijn moeder me op om te zeggen dat het goed ging met Juul. Ze had net brood gegeten en was gaan spelen met één van de oppaskinderen van mijn moeder. Ik zat op de rand van mijn bed toen mijn moeder belde. Ook toen ik ophing. En om 10 uur zat ik er nog. Ik kon niet meer. Dokter gebeld voor een afspraak. Kon pas aan het eind van de middag. Daar kon ik mee leven, dacht ik toen nog. Om 11 uur weer de dokter gebeld. Mijn gevoel zei BELLEN! En dus vertelde ik dat het echt niet goed met me ging. Ik moest de verloskundige maar bellen. Dat gedaan en rond half 1 was ze hier, evenals mijn vader en Anton. Zij constateerde geen problemen wat betreft de zwangerschap, maar vond me er wel hondsberoerd uitzien. Advies: Dokter bellen en zeggen dat ze een huisbezoek moest komen doen. Dus meteen gebeld, maar onze dokter zag geen kans om naar ons toe te komen. Met de laatste energie die ik nog in me had, ben ik zo boos geworden, maar ze hield voet bij stuk. Daar zou ze later spijt van krijgen. Eenmaal bij de dokter, het was inmiddels half 4, werd mijn bloed geprikt en ik werd beluisterd. Ik had het ontzettend benauwd. Doorgestuurd naar het ziekenhuis waar men uiteindelijk via een gynaecoloog, poortarts, longarts en cardioloog uitkwam op de diagnose: cardiomyopathie. De cardioloog zou een uur later tegen mijn ouders verteld hebben dat iedere ademtocht een strijd was in mijn lichaam. Het was vreselijk mis. Het zag er uitermate slecht uit. Dus dezelfde avond nog over van het Flevoziekenhuis naar het AMC. Daar is de volgende dag heel wat gediscussierd over wat het beste zou zijn. Besloten werd om ons kindje te halen. Rond half 10 's avonds is onze zoon geboren via een keizersnee. De rest ben ik kwijt. Ruim een week later kom ik bij op de IC van het UMC in Utrecht. Het was een bizarre tijd, waar ik deze dagen met een brok in mijn keel op terugkijk.
Ik kijk niet graag achteruit. Het is niet te beschrijven hoe ik me toen voelde. Ik weet wel hoe ik me nu voel. En dat is het belangrijkste. Ik sluit deze nare week vol herinneringen aanstaande zondag af met een feestje. Onze Sep wordt dan alweer drie jaar!

Zindelijk?

Zaterdagmorgen hoorde ik de slaapkamerdeur van Sep. Vervolgens hoorde ik de deur van de badkamer. Ik vond dat vreemd en verwachtte hem ieder moment bij ons op de kamer. Dat gebeurde ook, maar wel enkele minuten later. Ik lag nog lekker te doezelen. Het was tenslotte nog maar kwart voor zeven. Vervolgens krijg ik een luier in mijn gezicht gesmeten. Vol afgrijzen trek ik de luier van mijn gezicht en vraag Sep waar hij mee bezig is terwijl ik onderwijl bemerk dat zijn luier kurkdroog is. "Ik heb plast." Ik schiet overeind. "Wat heb je gedaan?" vraag ik hem terwijl ik heel goed hoorde wat hij zei. "Ik heb plast." laat hij nog eens duidelijk weten. Ik prijs hem de hemel in, sla met de luier in het gezicht van Anton en vertel hem dat onze zoon net op het toilet heeft geplast, alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Voor u en mij is dat ook heel normaal, maar Sep is overal in geinteresseerd behalve in 'zindelijk worden'. We waren al een beetje bezig met hem te laten wennen aan het toilet. Even erop zitten, aansporen tot plassen, maar Sep vond alleen het zitten interessant omdat hij zag dat wij dat ook een paar keer per dag doen. En vooral Juul is altijd enthousiast als Sep komt kijken hoe zij plast. Maar hij verdomde het om zelf te plassen. We hebben ook lange tijd het idee gehad dat Sep geen idee had wanneer hij aandrang kreeg om te plassen en zo'n luier is altijd veilig. Maar de laatste dagen horen we regelmatig "Ik moet plassen!!!". En dan rent één van ons als een gek naar het toilet met Sep. Maar dat hij het zelf zou doen, daar hadden we echt geen rekening meegehouden.
Nee, wij dachten nog teveel terug aan de tijd dat we Juul zindelijk wilden maken. Dat heeft ons heel wat overredingskracht, aftelkalenders, stickers en cadeaus gekost. Juul begon met plassen op een potje, daarna wilden we haar over hebben naar het toilet. Toen dat goed ging, wilde Juul niet poepen op het toilet en ook niet op het potje. Dus was ze qua plassen zindelijk, maar kreeg ze voor het poepen nog een luier om. Toen ze eindelijk een keer op het potje gepoept had, kostte ons dat weer een cadeau. Ongelofelijk, we leken wel gek. Maarja, alles voor een zindelijk kind! Althans dat dachten we. Sep laat ons zien dat het ook anders kan. Als hij het op tijd voelt, gaan we naar het toilet. En sinds eergisteren poept hij ook gewoon even op het toilet. Geen aftelkalenders, geen stickerbeleid en hij wil ook geen cadeaus. Dat vertelde hij Juul toen zij zei dat hij nu naar de speelgoedwinkel mocht om een cadeau uit te zoeken. Geweldig! Onze zoon wordt zindelijk met alle gemak. Geen gedoe van zijn kant, geen gepush van onze kant. Als hij straks geen luiers meer nodig heeft, nemen we hem toch mee naar een speelgoedwinkel omdat we geen onderscheid willen maken. Maar van hem hoeft die heisa niet. Iedereen plast en poept toch op het toilet? Heerlijk, zo'n nuchter mannetje!