Emotionele week

Emotioneel is het een zware week. Drie jaar geleden was ik rond deze dagen meer dan moe. Het was toen rond de 32 graden en ik liep constant met een ventilator rond. Overal waar ik stond, lag of zat, stond hij de draaien als een gek. Niks geen standje 1, hup stand 3. Blow, baby, blow! Ik vroeg Anton om een dagje thuis te blijven, de volgende dag belde ik hem op zijn werk of hij naar huis wilde komen omdat ik flauwgevallen was en Juul liep hier rond. Op 11 augustus bracht Anton Juul bij mijn moeder en ging naar zijn werk. Ik was alleen thuis. Rond een uur of 9 belde mijn moeder me op om te zeggen dat het goed ging met Juul. Ze had net brood gegeten en was gaan spelen met één van de oppaskinderen van mijn moeder. Ik zat op de rand van mijn bed toen mijn moeder belde. Ook toen ik ophing. En om 10 uur zat ik er nog. Ik kon niet meer. Dokter gebeld voor een afspraak. Kon pas aan het eind van de middag. Daar kon ik mee leven, dacht ik toen nog. Om 11 uur weer de dokter gebeld. Mijn gevoel zei BELLEN! En dus vertelde ik dat het echt niet goed met me ging. Ik moest de verloskundige maar bellen. Dat gedaan en rond half 1 was ze hier, evenals mijn vader en Anton. Zij constateerde geen problemen wat betreft de zwangerschap, maar vond me er wel hondsberoerd uitzien. Advies: Dokter bellen en zeggen dat ze een huisbezoek moest komen doen. Dus meteen gebeld, maar onze dokter zag geen kans om naar ons toe te komen. Met de laatste energie die ik nog in me had, ben ik zo boos geworden, maar ze hield voet bij stuk. Daar zou ze later spijt van krijgen. Eenmaal bij de dokter, het was inmiddels half 4, werd mijn bloed geprikt en ik werd beluisterd. Ik had het ontzettend benauwd. Doorgestuurd naar het ziekenhuis waar men uiteindelijk via een gynaecoloog, poortarts, longarts en cardioloog uitkwam op de diagnose: cardiomyopathie. De cardioloog zou een uur later tegen mijn ouders verteld hebben dat iedere ademtocht een strijd was in mijn lichaam. Het was vreselijk mis. Het zag er uitermate slecht uit. Dus dezelfde avond nog over van het Flevoziekenhuis naar het AMC. Daar is de volgende dag heel wat gediscussierd over wat het beste zou zijn. Besloten werd om ons kindje te halen. Rond half 10 's avonds is onze zoon geboren via een keizersnee. De rest ben ik kwijt. Ruim een week later kom ik bij op de IC van het UMC in Utrecht. Het was een bizarre tijd, waar ik deze dagen met een brok in mijn keel op terugkijk.
Ik kijk niet graag achteruit. Het is niet te beschrijven hoe ik me toen voelde. Ik weet wel hoe ik me nu voel. En dat is het belangrijkste. Ik sluit deze nare week vol herinneringen aanstaande zondag af met een feestje. Onze Sep wordt dan alweer drie jaar!