Verlegen

Vandaag ben ik met Sep naar het consultatiebureau geweest. Hij is natuurlijk drie jaar geworden, dus was het de hoogste tijd om ons maar weer eens te melden. Deze keer zou Sep ook de ogentest krijgen. Bij binnenkomst zit 'het hok' al vol schreeuwende en huilende kinderen. Sep pakt mijn been vast en kijkt voorzichtig om zich heen. Al die drukte, al die mensen, maar vooral al die kinderen. Ik mag hem uitkleden voor het wegen en meten. Dat is altijd mijn meest favoriete onderdeel van ons bezoek aan het consultatiebureau. Dan wordt er nog niets van mij verwacht. Maar zodra je één voet over de drempel zet van de wijkverpleegkundige dan lijkt het net of je in een quiz terecht bent gekomen waar je je alsmaar afvraagt of je gegeven antwoord het goede antwoord is. Wanneer Sep de wijkverpleegkundige geen hand wil geven en zijn hoofd angstvallig naar beneden houdt, is de eerste vraag al binnen. 'Is hij verlegen?' vraagt ze. Mijn antwoord klemt zich aan mijn been, ja dus. 'Vind je hem extreem verlegen?' Even denken, is extreem ernstig? Ik zeg toch maar ja. 'Hij komt dus voorlopig niet los?' Weer zo'n ondertoontje. 'Nee' zeg ik 'die kans acht ik vrij klein.' Ondertussen probeer ik Sep gerust te stellen door hem op schoot te nemen en over zijn ruggetje te wrijven. Hij kijkt haar het hele gesprek niet aan en zegt geen woord. De quiz gaat verder. 'Praat hij goed? Hele zinnen? Is hij verstaanbaar? Gaat hij naar een peuterspeelzaal of creche? Hoe vindt hij het daar? Praat hij daar wel?' Braaf geef ik overal antwoord op en volgens mij mag ik naar de tweede ronde. De finale is in zicht.
De tweede ronde loopt helaas bij vraag 1 al mis. 'Hoe gaat het met eten?' vraagt ze quasi geinteresseerd. Ik vertel haar dat het ontbijt en het middageten geen probleem zijn, maar dat het avondeten al ruim driekwart jaar niet door Sep gegeten wordt. En dan begint de echte ellende. De goede adviezen. Ik had nergens om gevraagd, gaf het ook niet aan als probleem, meer een feit en toch begint de vrouw tegenover me te vertellen hoe ik het zou moeten doen. Als ik haar probeer te onderbreken, word ik genegeerd. Bij haar advies om te koken wat Sep lekker vindt, bulder ik door haar heen. En het wordt stil. Sep kan eten wat de pot schaft en anders niet. Klaar. Daar ga ik geen discussie over voeren. Met niemand. Als hij niet wil eten, prima. Dat is zijn keuze. Dan gaat hij zonder eten naar bed. Wij scheppen iedere avond een bordje eten op voor Sep en die zetten we voor zijn neus. De tijd van vragen of hij wil gaan eten is voorbij. Die vraag overheersde ons avondeten. Geen zin meer in, dus afgelopen. Hij krijgt 20 minuten de tijd om zijn bordje leeg te eten. Wanneer het leeg is, krijgt hij een toetje. Wanneer het vol is, wordt het weggehaald en mag Sep wachten tot iedereen klaar is met eten. Klaar. Geen discussie. Verbouwereerd zit ze tegenover me. Het is nog even stil. 'Heb je nog vragen?' vraagt ze voorzichtig. 'Nee' is mijn antwoord. Dan gaan we over naar de ogentest. De grande finale!
Sep besluit niet mee te werken. Hij blijft naar de grond kijken en wil ons niet vertellen wat hij ziet. We proberen het nog een keer, maar Sep houdt vol. Dus mogen we over 3 maanden terug komen. Dan is hij volgens de wijkverpleegkundige minder verlegen en gaat het vast lukken. Ik kan haar op een briefje geven dat we er over 6 maanden weer zitten, want zijn verlegenheid groeit met de dag. Volgens haar is dat niet zo. Maakt niet uit hoor, ik heb Sep tenslotte al 3 jaar in huis en zij ziet hem voor de eerste keer. Gelukkig kent ze mijn kind beter dan ik.
Buiten loop ik naar de fiets. Voordat ik Sep oppak, zegt hij: 'Ik heb niks zegt. Het was een auto.' Ik schiet in de lach. 'Mama is niet blij mee, mevrouw ook niet he?' Ik geef hem een dikke kus op zijn wang en we zijn zingend naar huis gereden. Volgende keer beter? Wie zal het zeggen? Waarschijnlijk de wijkverpleegkundige!