Bedankt UMC Utrecht!

Nu het einde van het jaar nadert, word ik een tikkeltje sentimenteel. Ik mijmer graag over wat er allemaal is voorgevallen in het afgelopen jaar. Nu is dit jaar heerlijk rustig geweest voor ons. Het oude leventje lijkt weer terug te zijn. Ik voel me goed en als ik mijn agenda zo eens bekijk, kom ik per dag zo'n 12 uur tekort. Maar ook denk ik aan de mensen die belangrijk zijn of zijn geweest in mijn leven. Daar kan ik uren mee bezig zijn. Jaren geleden had Mies Bouwman een steengoed programma: "In de hoofdrol". Deze week zat ik te denken wie voor mij uitgenodigd zouden mogen worden, mocht het zover komen dat ik zo'n programma aangeboden zou krijgen. Ik was er al snel uit. We zouden stoelen tekort komen. Naast Anton, Juul & Sep zouden mijn ouders, zus en broer een zeer grote rol spelen. Daarnaast wil ik mijn vrienden niet overslaan. Maar wie ik zeker eens zou willen bedanken, zijn de mensen die ervoor hebben gezorgd dat ik kan doen wat ik nu allemaal doe. En dat zijn de mensen van het AMC te Amsterdam en het UMC te Utrecht. Ik weet dat een aantal van deze mensen dit blog leest. Ik ben zo vrij om de onderstaande tekst aan deze mensen te richten.

Ten eerste de mensen van het AMC. Ook al heb ik er destijds weinig van meegekregen, het AMC heeft een zeer grote rol gespeeld in het redden van mijn leven. Zij zijn degene geweest die ervoor hebben gezorgd dat ik in het UMC geopereerd en verder behandeld kon worden. Het is bijzonder om te weten dat er mensen zijn die hun uiterste best doen voor een "onbekende". 1000 maal dank!

Zonder iemand te kort te doen, wil ik mijn dank uitspreken aan dr. Lahpor en zijn medisch team. Jullie hebben voor mijn tweede leven gezorgd, mijn herkansing! Het is niet onder woorden te brengen wat dat voor iemand betekent. Het is voor jullie misschien gewoon een feit van je werk doen, maar voor mij is het meer dan bijzonder. Nog voor mijn dertigste leek het leven mij te ontglippen, maar door jullie ga ik nu op naar de 100! Het is zo ontzettend jammer dat iedereen die me zo 'slecht' heeft gezien, me nu niet kan zien. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat er niets gebeurd was. Dan ben ik gewoon een gezonde, jonge vrouw die volop geniet van het leven! Het belangrijkste is toch dat ik een gezin kan vormen. Het idee dat dat me bijna ontnomen was, is ondraaglijk. Het feit ligt er dat ik dat aan jullie te danken heb! 1000 maal dank hiervoor!

Daarnaast wil ik iedereen van de afdeling B4Oost bedanken. En met iedereen bedoel ik ook iedereen! Jullie werden mijn tweede huis. Ik geloof niet dat het goed is als je een ziekenhuis als tweede huis beschouwt, maar het geeft wel aan hoe ik het heb gehad bij jullie. De zorg was buitengewoon uitstekend. Het is jammer dat er tegenwoordig zoveel mensen zijn die klagen over de zorg. Ik ben het levende bewijs van de beste zorg die je kunt krijgen. Jullie zijn enorm bijzonder! Jullie verdienen veel meer waardering voor het werk dan dat jullie werkelijk krijgen! Voor jullie ook 1000 maal dank!

En dan mijn rotsen in de branding! Albert, Ben en Eveline. Jullie zijn drie kanjers! Ik heb de tijd met jullie als zeer bijzonder ervaren. Op de meest belangrijkste momenten in mijn leven waren jullie erbij. Van mijn eerste uurtjes naar huis tot het afpassen van mijn trouwjurk. Het was een ongelofelijke tijd. Een rit in een achtbaan waar geen eind aan leek te komen, maar mede door jullie werd het een gezellige rit. Ben, het spijt me nog steeds van die batterijen! Welke gek laat er nou iemand over haar batterijen rijden? Ik dus! Jullie dus ook 1000x dank!

Uiteraard sla ik een heleboel mensen over. Dat is absoluut niet persoonlijk. Iedereen die me, op welke manier dan ook, heeft geholpen ben ik dankbaar. Het is een bijzondere tijd geweest die ik niet snel zal vergeten!

Graag wil ik afsluiten door iedereen (nu dus ook familie, vrienden, lezers en lezeressen) een gelukkig, liefdevol maar bovenal GEZOND 2007 te wensen!

Dood

'Jij bent hartpatiënt. Dan ga je dood' vertelde Juul mij laatst weer. De dood fascineert Juul enorm. Dat is dan ook de reden dat ze het er momenteel zo vaak over heeft. Eigenlijk is dat niet zo gek, aangezien de dood een tijd lang onderwerp van gesprek is geweest bij ons thuis. Het feit is alleen dat Juul toen nog geen 2 jaar was, moet je nagaan wat voor indrukken je achterlaat op zo'n kleine meid. De dood. Laatst vroeg ik mezelf af waarom ik er zo bang voor was geweest. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik niet zo zeer angstig was voor de dood zelf, maar voor de consequenties daarvan. Het verdriet van mijn dierbaren, maar ook al mijn gemis. Het hele leven zou aan mij voorbij gaan en dat is voor iemand die niets wil missen, niet te verteren. Nu ben ik niet meer zo bang. Mijn gezondheid heeft me dit jaar niet in de steek gelaten, het is zelfs stabiel gebleven. Geen reden tot angst. Toen ik in het ziekenhuis lag en voor het eerst naar de centrale hal kon wandelen, kocht ik een kaart voor mezelf. Op de kaart een korte tekst: Ik ben niet bang, ik ben niet bang. Dapper, dat ben ik. De kaart kreeg een speciale plaats in mijn laatje en iedere ochtend trok ik mijn laatje open en las de tekst op in mijzelf. Nu staat de kaart al ruim anderhalf jaar thuis naast mijn bed, maar er is weinig veranderd. Iedere morgen lees ik de tekst, soms hardop, soms in mezelf. En geloof het of niet, ik ben niet meer bang. Ik neem het leven zoals het komt. Probeer te genieten van elk moment en ben blij met iedere dag. En de dood? Daar kunnen we tegenwoordig gewoon over praten. Het is niet meer zo beladen. Juist door Juul worden we er nu regelmatig mee geconfronteerd. Zij maakt het luchtig. En dus durf ik wel te zeggen: Wij zijn niet bang, wij zijn niet bang. Dapper, dat zijn wij!

Kerstsfeer

'Is er een kerstsfeer hier in huis?' vroeg Juul mij dinsdag. Ik keek eens even rond en zag de laatste resten van Sinterklaas. 'Nee, lieverd'. We hadden pas afgelopen weekend afscheid genomen van Sinterklaas en de Kerst leek nog zo ver weg. 's Avonds toen we met z'n viertjes aan tafel zaten, werd er een afspraak gemaakt. Anton zou woensdagmorgen vroeg beginnen op zijn werk en kon dan rond 16.00 uur thuis zijn. Dan zouden we z'n allen naar tuincentrum Overvecht rijden en een kerstboom gaan kopen. De woensdag brak aan, het werd 16.00 uur en Anton kwam thuis. Het was 16.10 uur en daar stond de familie voor de deur van het tuincentrum. Normaal gesproken moet er binnen van alles bekeken worden, maar de kinderen liepen regelrecht naar buiten. Wij renden er achteraan. Buiten aangekomen, ging ieder zijn eigen weg. Gelukkig leidde de weg van Anton en mij naar dezelfde bomen. Helaas leidde de weg van Juul naar de kleine coniferen. En daar stond hij dan...het zieligste conifeertje wat ik ooit gezien heb. En het kleine conifeertje riep naar Juul; 'Kies mij. Neem mij. Ik wil met jou mee.' Het heeft ons heel wat overredingskracht gekost om haar mee te krijgen op onze weg. Anton pakte de eerste kerstboom om te kijken of het wat zou zijn en ik hoorde achter me; 'Nee nee, jullie zoeken de kerstboom niet uit! Dat doe ik!' Na een heleboel 'die niet' zakten de moed ons in de schoenen. Maar toen Anton de zoveelste kerstboom de lucht instak, riep Juul (tot onze stomme verbazing) 'PRACH-TIG! Dit is onze boom Papa! Goed gedaan!'
En nu staat die boom midden in de huiskamer. Nadat ik vanmorgen had getest of alle lampjes het nog deden, heb ik ze in de boom gehangen. Daarna uiteraard weer de stekker in het stopcontact en ik was gelukkig. Gelukkig omdat het me nog nooit gelukt was om in één keer alle lampjes op de goede plek te krijgen. De boom stond er prachtig bij en terwijl ik er om heen liep, viel het ene na het andere lampje uit en voor ik het wist, was er geen lampje dat nog brandde. Rustig blijven, dacht ik nog. Maar van binnen heb ik het dan al gehad. Alles geprobeerd, niets hielp. Dus terug naar het tuincentrum en nieuwe lampjes gekocht. Als ik vandaag nog zin heb, ga ik alle kapotte lampjes er weer uithalen en begin ik vol frisse moed aan het ophangen van de nieuwe. En de kerstsfeer? Dit zit er nog steeds niet in.

Sinterklaasavond

Wie denkt dat Sinterklaas voor mij voorbij is, heeft het mis. Ik zit er nog middenin. Gedichten verzinnen, kadootjes inpakken, een surprise maken, het behoort allemaal tot mijn takenpakket de komende dagen. Bovendien mag ik daarnaast ook nog eens tassen gaan pakken. We gaan een weekend naar het Land van Bartje in Drenthe. Ons fameuze familieweekend zit er weer aan te komen! Zaterdagavond zal ik pas rusten. Onder het genot van kilo's Sinterklaasvoedsel vier ik Sinterklaas met mijn familie. Geen kinderen, alleen volwassenen. Het begint met het uitstallen van de cadeaus en dat op de gevoelige plaat vastleggen. Ieder jaar zegt mijn moeder hetzelfde; 'Jongens, dit is veel te gek! Moet je kijken wat een cadeaus!' en ieder jaar beaamt iedereen het, maar hoopt dat het volgend jaar weer zo'n stapel zal zijn. Dan hebben wij er een sport van gemaakt om bij ieder cadeautje een gedicht te schrijven. Toegegeven, het ene gedicht is het andere niet. Bovendien pikken we de kouwe kant er altijd zo uit, maar dat mag de pret niet drukken. Tussen alle cadeautjes en gedichten door, krijgt iedereen een surprise. En dat zorgt voor de meest hilarische taferelen. Op zo'n avond realiseer ik me weer wat het is om familie te hebben! Hoe het is om weer samen te zijn met de mensen die me het langst, en waarschijnlijk ook het best, kennen. Mijn meest dierbaren! Het zijn keer op keer bijzondere avonden. Naast de slappe gedichten ook gevoelige, waar ieders ziel en zaligheid bloot in wordt gelegd. Wij, als familie, zijn het beste op papier. Ik ben dus heel benieuwd naar onze aankomende Sinterklaasavond. Er is nieuwe aanhang bijgekomen en ik weet dat ze zich ernstige zorgen maakt. En dat is heel slim van haar, want naast de gevoelige snaar die we vaak proberen te raken, proberen we nog harder om iemand lekker voor lul te zetten! Ik ben er bijna klaar voor!Heerlijk avondje moet nog komen, avondje van Sinterklaas!

Ziek van Sinterklaas

Godzijdank, vanaf vandaag is het afgelopen. Juul is de laatste dagen niet zichzelf geweest. Als de bel ging, wilde ze niet opendoen omdat het Sinterklaas wel eens kon zijn. Iedere morgen was ze rond vijf uur wakker om te kijken of ze iets in haar schoen had, ook als ze haar schoen niet gezet had die avond daarvoor. Zaterdag was ze ziek van de zenuwen. We hadden meidendag, dus lekker met z'n tweetjes naar de kapper. Maar we waren nog niet binnen of ze zette het op een brullen. En dat is niet mijn Juul. Juul loopt altijd zelfverzekerd bij de kapper binnen, vertelt duidelijk wat haar wensen zijn en verovert de harten van de kapsters. Wat altijd weer resulteert in het uitzoeken van nieuwe extensions. Maar zaterdag niet. Als een schuw muisje hing ze aan mijn broek, huilde ze bij het zien van de schaar en zelfs het dienblad met alle mogelijke kleuren extensions konden haar niet troosten. Ik was perplex.
In de auto, onderweg naar huis, kreeg ze weer praatjes. Ze vond haar haar prachtig en de nieuwe extensions (roze, lila en paars) zouden Papa wel verbazen. 'Hij zal zijn ogen wel uitkijken' zei ze wijselijk. Maar thuisgekomen, ging het niet zoals ze gepland had en dus weer brullen. Toen ben ik toch maar eens even gaan peilen wat er aan de hand was. Er kwam een onsamenhangend verhaal uit. De spanning of ze wel kadootjes zou krijgen, wanneer Sinterklaas nou zou komen en de angst dat hij niet zo aardig zou zijn als ze dacht, speelden een grote rol in haar verhaal. Kort samengevat, Juul was ziek van Sinterklaas. Gelukkig kon ik haar precies vertellen dat de Sint zijn kadootjes zondagavond zou komen brengen. Bovendien zou hij geen tijd hebben om binnen te komen, dus daar hoefde ze niet bang voor te zijn. Verder heb ik haar verteld dat ik aan de Sint had doorgegeven dat Juul en Sep de liefste kinderen zijn die wij als Papa en Mama kunnen wensen en dat hij ze niet mag vergeten. Ze is in slaap gevallen, heeft drie uur geslapen en kwam fris en fruitig naar beneden. Oké, zondag hing er nog wat spanning, gewoon gezonde zenuwen. Zondagavond was het binnen een uur voorbij en maandag konden wij weer gewoon rustig ademhalen! Vanavond ruim ik alle slingers en andere Sinterklaasattributen op voor volgend jaar en zing ik uit volle borst 'Dag Sinterklaasje!'

Trein

Zomaar een vrijdagmiddag. Het is behaaglijk voor de tijd van het jaar. De zon schijnt flauwtjes door een dikke deken van wolken. Ik ben onderweg naar mijn ouders. Ik ben net uit de bus gestapt, heb een treinkaartje gekocht en ben het perron opgelopen. Op het eerste bankje dat ik tegenkom, ga ik zitten. Naast me zit mijn kleine mannetje. Hij kijkt zijn ogen uit. Er komen twee treinen langs en hij gaat helemaal uit zijn bolletje. Bij de eerstvolgende trein die voor onze neus stopt, vraag ik hem mee te gaan. De trein in. Hij is niet te stoppen. Trapje af, plekje zoeken en zitten. Uiteraard met zijn neus tegen het raam. Hij kijkt zijn ogen uit en zijn mondje staat niet stil. 'Gaat nu beuren? (wat gaat er nu gebeuren) Daaahaaag mensen. Uitstappen. Instappen.' Het is zijn eerste keer. Met zijn pop vastgeklemd in zijn ene handje en zijn boterhammetje met chocoladepasta in de andere, ontdekt hij de wereld. Mijn kleine, grote man. Tunnel in, tunnel uit. Weilanden links en rechts. Koeien, schapen, stations. Nog nooit heb ik zo genoten van een reisje met de trein. Volmaakt gelukkig tussen Almere en Hilversum!