Dood

'Jij bent hartpatiënt. Dan ga je dood' vertelde Juul mij laatst weer. De dood fascineert Juul enorm. Dat is dan ook de reden dat ze het er momenteel zo vaak over heeft. Eigenlijk is dat niet zo gek, aangezien de dood een tijd lang onderwerp van gesprek is geweest bij ons thuis. Het feit is alleen dat Juul toen nog geen 2 jaar was, moet je nagaan wat voor indrukken je achterlaat op zo'n kleine meid. De dood. Laatst vroeg ik mezelf af waarom ik er zo bang voor was geweest. Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik niet zo zeer angstig was voor de dood zelf, maar voor de consequenties daarvan. Het verdriet van mijn dierbaren, maar ook al mijn gemis. Het hele leven zou aan mij voorbij gaan en dat is voor iemand die niets wil missen, niet te verteren. Nu ben ik niet meer zo bang. Mijn gezondheid heeft me dit jaar niet in de steek gelaten, het is zelfs stabiel gebleven. Geen reden tot angst. Toen ik in het ziekenhuis lag en voor het eerst naar de centrale hal kon wandelen, kocht ik een kaart voor mezelf. Op de kaart een korte tekst: Ik ben niet bang, ik ben niet bang. Dapper, dat ben ik. De kaart kreeg een speciale plaats in mijn laatje en iedere ochtend trok ik mijn laatje open en las de tekst op in mijzelf. Nu staat de kaart al ruim anderhalf jaar thuis naast mijn bed, maar er is weinig veranderd. Iedere morgen lees ik de tekst, soms hardop, soms in mezelf. En geloof het of niet, ik ben niet meer bang. Ik neem het leven zoals het komt. Probeer te genieten van elk moment en ben blij met iedere dag. En de dood? Daar kunnen we tegenwoordig gewoon over praten. Het is niet meer zo beladen. Juist door Juul worden we er nu regelmatig mee geconfronteerd. Zij maakt het luchtig. En dus durf ik wel te zeggen: Wij zijn niet bang, wij zijn niet bang. Dapper, dat zijn wij!