Herfst

Met de zon in mijn gezicht liep ik dinsdag van de peuterspeelzaal naar huis. Juul had tussen de middag bij haar vriendinnetje een broodje gegeten en dus hoefde ik haar niet naar school te brengen. Sep had ik net achtergelaten en dus had ik tijd voor mezelf. Twee hele uren. Heerlijk! Met een bak thee ben ik lekker op mijn bankje in de tuin gaan zitten om nog even te genieten van het prachtige herfstweer. Daar zittend realiseerde ik me dat de herfst toch wel mijn favoriet is. De prachtige kleuren van de blaadjes, het zoeken naar eikeltjes en kastanjes, de met dauw beklede spinnenwebben. Ook de kinderen lijken dol te zijn op de herfst. Iedere dag is Juul op zoek naar de mooiste blaadjes die dan vervolgens in haar Roodkapjemandje worden gelegd om meegenomen te worden naar huis. Sep stopt bij ieder spinnenweb dat hij ziet en gaat op zoek naar de bewoonster ervan om vervolgens in al zijn enthousiasme om haar aan te raken het ragfijne netwerk sloopt. En dan die kou, onze adem is te zien en samen 'roken' we heel wat af tot grote hilariteit van de kinderen. Iedere ochtend zingt Juul uit volle borst: Herfst, herfst, wat heb je te koop? En gisteren betrapte ik Sep erop dat hij meezong met haar. Een week of drie geleden konden we nog net eventjes genieten van een bloeiende heide in Hilversum. Mijn moeder en ik zijn heerlijk met de kinderen gaan wandelen. Ze hebben eikeltjes verzameld, paddenstoelen gezocht en gevonden en door de heide gerend. En sinds vorig jaar vinden ze het geweldig om door de heide te rollen en hebben ze samen de grootste lol. Ja, de herfst is mijn favoriet. Ik geniet van het enthousiasme van mijn kinderen en het flauwe zonnetje op mijn gezicht en zie opeens op tegen een lange, koude, donkere winter.

Make-over?

Stel je houdt van bling bling, grote kettingen, glimmende oorbellen, blinkende ringen en stralende armbanden. Mooie make-up, prachtige nagellak en glanzende lange haren. Mooie rokjes, prachtige jurken, strakke panty's en blouses met glitters. Laarzen en pumps, smalle, hoge hakken. En probeer je dan het volgende eens voor te stellen. Spijkerbroek, shirt en gympies, korte haren, geen make-up. Drie simpele ringetjes per oor, trouwring en horloge. Laarzen met amper hak, weinig sieraden, geen rokjes of jurken. Gewoon lekker makkelijk, eerder lomp en stoer dan supervrouwelijk.
Dat is het probleem waar Juul iedere dag tegenaan loopt. Juul is een echt meisje. Helaas, voor haar, is haar moeder dat nooit geweest. (En ik kan je zeggen, heb de behoefte ook nooooit gehad.) Maar sinds een week of vier is Juul bezig met het doordrukken van haar ideeën en smaak en word ik klaargestoomd voor een make-over. Alles wat blinkt, is iets voor mij. De meest groteske sieraden worden tevoorschijn getoverd. Ziet ze iemand op hoge hakken lopen, word ik daar op gewezen. Als ik haar uitleg dat ik van hoge hakken pijn aan mijn voeten krijg en dat het daarnaast ook nooit mijn sterkste kant is geweest, zegt ze gerust dat ik maar op 'hoge-hakken-les' moet gaan. Laatst stelde ze mij de vraag hoeveel moeders ik ken met kort haar? En eerlijk is eerlijk, kon er zo snel niet één verzinnen. Er moet blijkbaar, volgens Juul, nodig aan mij gewerkt worden. Het enige wat haar nog niet dwars zit (of opgevallen is), is dat ik dik ben. Daar heeft ze nog nooit iets van gezegd. Maarja, als ik die make-over in ga, zal afvallen wel bovenaan het lijstje staan!

Andersom? Liever niet!

Toen ik zwanger was van Juul was één van mijn angsten dat ik mijn vrijheid kwijt zou zijn. De vrijheid om mijn agenda zo in te delen zoals ik dat al jaren gewend was. Rond mijn zestiende begon het eigenlijk een beetje. Ik kreeg toen een OV-jaarkaart omdat ik in Utrecht een opleiding ging volgen. Die kaart verschafte mij een bepaalde vrijheid. Mijn agenda begon stilletjes aan te vullen. Van één afspraak per dag werd het een paar jaar later uitgebouwd naar soms 3 à 4 afspraken per dag. Plannen werd mijn tweede natuur. Dat heb ik volgehouden tot vijf dagen voor de geboorte van Juul. Even werd het rustiger, maar op de dag van geboorte mocht ik tijdens de twee bezoekuurtjes die het ziekenhuis rijk was mijn agenda weer volschrijven met familie- en vriendenbezoeken. Ik vond het zalig! Thuis gekomen, ging het gewoon door. De kraamvisite kwam 2 soms 3 x per dag binnenlopen. En ik was meteen weer op de been. Voor mij geen bed en pyama's, maar lekker op de bank in een heerlijk zittende spijkerbroek! Juul en wij raakten snel gewend aan elkaar en ze bleek een heel makkelijk kind. Ze vond alles prima, kon overal mee naar toe, sliep overal en voelde zich overal thuis. De agenda werd dus weer gevuld. Na de geboorte van Sep werden de sociale contacten even wat minder, maar na 8 weken werden de banden weer dubbel en dwars aangesterkt! Heerlijk! Ik leefde ervan op! En eigenlijk tot op de dag van vandaag is de agenda goed gevuld. De laatste tijd vooral met afspraken die voor mij heel leuk zijn. Winkelen met vriendinnen, uiteten met vriendinnen, avondje bijkletsen met vriendinnen, bezoek aan de schoonheidsspecialiste, een high tea alleen voor meiden en wat kan mij het schelen... nog eens uiteten met vriendinnen. Anton vindt alles best. Hij vindt het heerlijk om voor de kinderen te zorgen en belet me dus nooit in mijn plannen. Af en toe vraag ik me af of hij niet eens behoefte heeft aan iets voor zichzelf. Als ik het hem vraag, kijkt hij me altijd zo appelig aan en besef ik me dat hij daar dus geen behoefte aan heeft. Maar ik blijf het hem vragen. En zo heel af en toe gaat hij gamen of karten met de jongens. Ik vind dat erg leuk en stimuleer dat ook. Ik zal hem nooit tegenhouden om zijn eigen dingen te doen. Evenmin zal ik chagerijnig op de bank zitten wachten als hij iets leuks heeft gedaan met de jongens. Ik zal hem niets verwijten aangezien ik ook van mijn vrijheid geniet, maar ik zal heel eerlijk zijn; als hij zo vaak weg zou zijn en ik thuis, liever niet!

Middagje ziekenhuis

Deze week moest ik naar het ziekenhuis voor het uitlezen van mijn ICD. Ik had oppas voor Juul geregeld aangezien zij gewoon naar school ging en ik besloot om Sep mee te nemen. De hele ochtend vroeg hij me wanneer we nou zouden gaan en rond half 1 was het dan zover. In de auto richting Utrecht. Onderweg had hij de grootste praat, maar toen we de parkeergarage van het ziekenhuis indraaide, werd het al wat stiller naast me. Hij vroeg me fluisterend of we al in het ziekenhuis waren en ik vertelde hem dat we hier eerst de auto zouden parkeren om vervolgens naar het ziekenhuis te lopen. Terwijl we de parkeergarage uitliepen en het ziekenhuis voor ons opdoemde, constateerde Sep dat het ziekenhuis een flat was, want je kunt boven en beneden wonen. Ik probeerde hem uit te leggen dat je niet woont in een ziekenhuis, maar het had geen zin. Je slaapt daar, je eet daar en je doucht daar, voor Sep was het dus wonen. En ik moet dan ook eerlijk bekennen dat het UMCU ook voelt als een soort tweede huis. Ik loop de ingang altijd met een glimlach tegemoet omdat ik weet dat ik aan dit 'tweede' huis een hoop te danken heb. Maargoed, terug naar Sep. In het centrale gedeelte van het ziekenhuis was het een komen en gaan van mensen. Sep hield stevig mijn hand vast en kwam ogen tekort. Aangezien we een beetje te vroeg waren, kocht ik een ijsje voor hem en zijn we gaan zitten op een bank. Voor ons langs liepen patiënten, bezoekers, artsen en verpleegkundigen. Op een gegeven moment werd er een bed door de hal gereden met een patiënte die waarschijnlijk onderweg was naar een onderzoek of terug naar de afdeling. Sep volgde het bed en toen het bed om de hoek verdwenen was, vroeg hij: 'Slapen alle mensen hier?' Ik probeerde zo makkelijk mogelijk uit te leggen dat er in een ziekenhuis zieke mensen liggen die zich niet lekker voelen en dat de dokters ze beter proberen te maken. En zei ik, als je ziek bent, slaap je ook veel. Het was een tijdje stil naast me.
'Ben jij ook ziek Mama?' hoorde ik hem vragen tussen twee likken door. 'Mama's hart is een beetje ziek' zei ik en hij leek tevreden. 'Moet je hart dan ook slapen?' was de volgende vraag. Wat is het toch lastig om aan een kind van 3 uit te leggen wat je mankeert en hoe je daarmee omgaat. Ik heb dus maar gezegd dat het nu heel goed gaat en dat mijn hart niet hoeft te slapen. Ondertussen kwam er weer een bed voorbij. Met open mond en een smeltend ijsje sloeg hij de boel gade. Het was mij duidelijk dat hij er weinig van snapte. 'Heb jij hier ook gewoond?' was de volgende vraag en ik antwoordde 'ja'. Hij wilde weten waar. Nadat mijn ICD uitgelezen was, ben ik daarom naar de afdeling gegaan. Ik heb Sep de kamer gewezen waar ik acht weken heb gelegen en hem verteld dat hij daar als baby ook heeft geslapen. Ik heb nog even staan praten met wat bekenden en daarna gingen we weer richting huis. Sep raakte eigenlijk niet uitgepraat over het feit dat, volgens hem, alle mensen in het ziekenhuis sliepen. Hij had namelijk een kamer met een bed van Thomas de trein thuis. Ik ben opgehouden met het proberen uit te leggen en eigenlijk was ik dankbaar dat dit kleine mannetje van niets weet. Dat zijn beeld van een ziekenhuis nogal vertekend is, zal ik maar zeggen. En zeker nadat we net voor de uitgang een vrouw in klederdracht tegenkwamen en hij zei: 'He Mam, je kunt je hier ook verkleden!'

Prachtige leeftijd

Aanstaande woensdag wordt mijn zusje 30 jaar. Je kunt eigenlijk al niet meer van 'zusje' spreken, maar ik ben het zo gewend. 30 jaar, een prachtige leeftijd. Ik kan me mijn dertigste verjaardag nog zo voor de geest halen. Ik lag op de IC in het UMC Utrecht. De dag ervoor was ik voor de tweede keer geopereerd. De pomp was eruit en er was rust. Rust in mijn lijf, rust in mijn hoofd, rust in mijn hart. De 30 was gehaald. Reden voor een feestje. Ik werd in de middag overgebracht naar Medium Care en daar hadden ze mijn bed versierd met slingers en ballonnen. Anton en mijn familie kwamen cadeautjes brengen en hadden taart meegenomen voor de afdeling. 's Avonds kwam een goede vriend, gewapend met videocamera, op bezoek en liet mij een filmpje zien met Juul en Sep erop. Ze hadden de waterpokken en waren niet welkom in het ziekenhuis. Ze zaten allebei beteuterd in de camera te kijken, het huilen stond ze nader dan het lachen, maar ik was zo blij om ze te zien. Op deze manier waren ze er toch bij op die bijzondere dag. Het leven begint bij 40 zeggen ze weleens, maar voor mij is het toch bij 30!