Andersom? Liever niet!

Toen ik zwanger was van Juul was één van mijn angsten dat ik mijn vrijheid kwijt zou zijn. De vrijheid om mijn agenda zo in te delen zoals ik dat al jaren gewend was. Rond mijn zestiende begon het eigenlijk een beetje. Ik kreeg toen een OV-jaarkaart omdat ik in Utrecht een opleiding ging volgen. Die kaart verschafte mij een bepaalde vrijheid. Mijn agenda begon stilletjes aan te vullen. Van één afspraak per dag werd het een paar jaar later uitgebouwd naar soms 3 à 4 afspraken per dag. Plannen werd mijn tweede natuur. Dat heb ik volgehouden tot vijf dagen voor de geboorte van Juul. Even werd het rustiger, maar op de dag van geboorte mocht ik tijdens de twee bezoekuurtjes die het ziekenhuis rijk was mijn agenda weer volschrijven met familie- en vriendenbezoeken. Ik vond het zalig! Thuis gekomen, ging het gewoon door. De kraamvisite kwam 2 soms 3 x per dag binnenlopen. En ik was meteen weer op de been. Voor mij geen bed en pyama's, maar lekker op de bank in een heerlijk zittende spijkerbroek! Juul en wij raakten snel gewend aan elkaar en ze bleek een heel makkelijk kind. Ze vond alles prima, kon overal mee naar toe, sliep overal en voelde zich overal thuis. De agenda werd dus weer gevuld. Na de geboorte van Sep werden de sociale contacten even wat minder, maar na 8 weken werden de banden weer dubbel en dwars aangesterkt! Heerlijk! Ik leefde ervan op! En eigenlijk tot op de dag van vandaag is de agenda goed gevuld. De laatste tijd vooral met afspraken die voor mij heel leuk zijn. Winkelen met vriendinnen, uiteten met vriendinnen, avondje bijkletsen met vriendinnen, bezoek aan de schoonheidsspecialiste, een high tea alleen voor meiden en wat kan mij het schelen... nog eens uiteten met vriendinnen. Anton vindt alles best. Hij vindt het heerlijk om voor de kinderen te zorgen en belet me dus nooit in mijn plannen. Af en toe vraag ik me af of hij niet eens behoefte heeft aan iets voor zichzelf. Als ik het hem vraag, kijkt hij me altijd zo appelig aan en besef ik me dat hij daar dus geen behoefte aan heeft. Maar ik blijf het hem vragen. En zo heel af en toe gaat hij gamen of karten met de jongens. Ik vind dat erg leuk en stimuleer dat ook. Ik zal hem nooit tegenhouden om zijn eigen dingen te doen. Evenmin zal ik chagerijnig op de bank zitten wachten als hij iets leuks heeft gedaan met de jongens. Ik zal hem niets verwijten aangezien ik ook van mijn vrijheid geniet, maar ik zal heel eerlijk zijn; als hij zo vaak weg zou zijn en ik thuis, liever niet!