Wonder

Dan zit je op een verjaardag, huis vol mensen, een hoop geroezemoes en gezelligheid en toch met kippenvel op je armen. Zij wist van mijn verhaal, ik wist het verhaal van een kennis van haar. We praten eerst wat over de jarige, over haar gezondheid en dan over de mijne. En toen ze me zei dat het toch zo'n wonder was dat het zo gelopen was bij mij, veegde ik dat weer weg zoals ik altijd doe. Vervolgens vertelt ze mij het verhaal van haar kennis. Hij had ook een pomp (is de wereld niet klein?), maar er waren steeds problemen. Hij zou een nieuwe pomp krijgen, maar op de operatietafel blijkt dat zijn hart zelfstandig functioneert. Hij is dichtgemaakt zonder nieuwe pomp, maar met het vertrouwen dat zijn hart het zelf aankan. Kippenvel. Het raakt me zo dat ik wel kan huilen. Huilen van geluk. Ik weet wat hij doormaakt. Dit is geweldig. Ergens in de verte hoor ik haar nog zeggen dat ik dus niet meer de enige ben in Nederland die van de pomp afgekomen is zonder transplantatie. Ik lach naar haar en kan alleen nog maar bedenken dat dit toch echt een wonder is. Opeens begrijp ik waarom mensen mij een wonder vinden. Ik voel eigenlijk wat zij voelden toen ik vertelde dat ik zonder pomp of transplantatie verder kon. Een enorme emotie maakt zich meester van mij en ik rij even later in een roes naar huis. Dit is prachtig nieuws, om niet te zeggen geweldig nieuws. Het liefst zou ik door willen rijden naar het ziekenhuis om hem de hand te schudden. Om te zeggen dat hij niet angstig hoeft te zijn en dat alles goed komt. Daar had ik toen ook zo'n behoefte aan. Iemand die me kon vertellen hoe het allemaal zou lopen. Een voorbeeld. Maar die had ik niet. Ik was de eerste in Nederland, dus er was geen voorbeeld, geen voorganger, geen maatstaaf, geen geruststelling. Ik hoop van harte dat het met hem verloopt zoals het met mij verloopt. Dan zal hij over drie jaar terug kijken op de meest ingrijpende en bizarre periode in zijn leven, maar met een lach op zijn gezicht. Want hij zal bijna alles kunnen wat hij voorheen ook deed. Het stickertje 'hartpatiënt' zal niet aan hem besteed zijn en iedere dag zal hij blij zijn dat hij deze kans gekregen heeft. Hij zal een normaal leven leiden, zoals hij dat voor ogen had. En hij zal zich pas realiseren dat hij een wonder is als zijn verhaal door een ander beleefd wordt en hij er op een verjaardag naar luistert.

Sterfelijk

Toen het leven nog gewoon was en wij alles voor lief namen, dachten we ook dat we onsterfelijk waren. Ons zou niets overkomen. Wij zouden oud worden. Alles wat we wilden, zouden we kunnen bereiken. Voor ons geen ziektes, geen (financiële) problemen en uiteraard een zorgeloos leven! Helaas werden we drie jaar geleden met een andere manier van leven geconfronteerd. Van het ene op het andere moment begrepen we dat we sterfelijk waren. Het noodlot ging onze deur niet voorbij. Het werd een ongelofelijke strijd, maar we vochten ons terug. En nu zijn we weer op het punt waar we stonden. We zijn weer terug bij ons "gewone" leven. Maar met één groot verschil: Elke dag zijn we ons bewust van onze sterfelijkheid. Dat vond ik in het begin heel naar. Het leek of de dood het centrale onderwerp van mijn leven zou worden. Het wanneer gaat het mis? Hoe lang heb ik nog te leven? Zal ik mijn kinderen zelf op kunnen voeden? Maar langzaam maar zeker kwam mijn vertrouwen in het leven terug. Er kwamen een aantal onderzoeken, ik kreeg te horen dat ik zonder pomp verder kon, de pomp ging er uit en ik knapte op. Het bizarre leven dat we leidde, werd iedere dag normaler en tegenwoordig lijkt het alsof er nooit iets gebeurd is. Ik voel me weer die Nanda van toen. Ik voel geen beperkingen (ontkenning?) en er zijn geen grenzen. Niets is mij te gek en ik voel nu wanneer het te veel wordt en kies er dan voor om een stapje terug te doen. Maar het gevoel dat we toen hadden, het onsterfelijke, dat blijft weg. En ik verwacht dat het niet meer terug komt. Ik ben me nog iedere dag bewust van mijn sterfelijkheid, maar nu niet meer op een paniekerige, angstige manier. Nee, mijn sterfelijkheid laat mij juist genieten van het leven en alles wat daarbij hoort. Het is niet vanzelfsprekend dat ik zo van mijn gezin kan genieten en niet alleen van mijn gezin, maar ook van mijn familie en vrienden. Het is niet vanzelfsprekend dat ik iedere dag opsta en mijn leven leidt zoals ik het nu leidt. Nee, niets is meer vanzelfsprekend. En ondanks dat mijn leven eventjes één grote chaos is geweest, waarin leek dat ik in een achtbaan zat waaruit ik niet kon ontsnappen, kan ik nu zeggen dat ik meer van het leven geniet dan ooit. We hebben de chaos in ons leven kunnen ombuigen naar iets positiefs. En ook dat is niet iets vanzelfsprekends.

Kralen strijken

De nieuwe rage bij ons thuis is kralen strijken. Juul heeft welgeteld vier vormpjes en bakken vol plastic kraaltjes. De vormpjes bestaan uit allemaal pinnetjes en daar kun je dan weer de kraaltjes op doen. Als de hele vorm vol zit, doe je er een stukje strijkpapier (wist twee weken geleden niet eens dat het bestond) over heen en strijk je de kralen tot ze versmolten zijn met elkaar. Door die rage is ons huis nu vergeven van de autootjes, sterretjes, hartjes en prinsessen. Dat zijn namelijk de vormpjes die Juul heeft.
Maar nu moet ik eerlijk bekennen dat Juul vooral de maakster is van de collectie hartjes en sterretjes, want ik ben degene die de autootjes en de prinsessen maakt. Mijn eerste auto maakte ik zodat Juul een voorbeeld had. Dan wist ze precies waar de banden moesten, het stuur en de raampjes. Op die manier begon ik ook aan de prinses. En voor ik het wist, zat ik iedere dag een auto of een prinses te maken. Het is gewoon domweg kralen op een vormpje aanbrengen, maar het werkt enorm ontspannend. Je bent zo lekker bezig met het uitzoeken van de juiste kleuren en het leggen van de kralen dat je nergens anders meer aan denkt. Mijn gedachten staan stil. Er heerst totale rust in mijn hoofd. En ik vind het heerlijk!
Vanmiddag vroeg Juul of Anton en ik mee wilden 'spelen' met de kralen. Dus zaten we na een minuut of vijf met z'n allen aan tafel in de kralenbakken te graaien. Juul haakte na ongeveer vier kralen af en ging een puzzel maken, maar Anton en ik graaide gretig verder. Nou wil ik er wel even bij zeggen dat Anton de laatste twee dagen hondsberoerd is, dat hij net beneden was voor een kopje thee, maar dat hij toch lekker meedeed. En ook ik hoefde even niet te zorgen of te denken. Ons resultaat: een ietwat vreemde auto, een prinses in trouwjapon en een half uurtje ontspanning!

Zomervakantie

Waar menig ouder grijze haren en paniekaanvallen van krijgt, vind ik werkelijk geweldig. De zomervakantie! Het kan mij niet lang genoeg duren. Uiteraard is dit pas mijn eerste Grote Vakantie, maar ik zie het helemaal zitten. Geen stress, geen klok, geen wekker, maar gewoon rustig aan. De tijd aan onszelf. Ik weet niet of de kinderen er aan toe zijn, maar ik in ieder geval wel. Het hele circus in de ochtend om Juul op school te krijgen, is niet echt aan mij besteed. Het begint al bij het vroege opstaan. En als de eerste minuten niet vlekkeloos verlopen, ben je gegarandeerd de rest van de dag de klos. Daarbij voelen mijn kinderen absoluut geen behoefte om naar mij te luisteren of om de dingen te doen die belangrijk zijn voordat ze naar school gaan, zoals daar zijn: aankleden, gezicht wassen, brood eten, melk drinken en tanden poetsen. Bovendien lijkt hun klok vele malen langzamer te lopen dan die van mij en dus denken de schatjes dat ze zeeën van tijd hebben. Vervolgens hoor ik mezelf alleen nog maar commanderen dat ze op moeten schieten, dat we op deze manier te laat komen en dat ik mijn geduld begin te verliezen. En dat is nu voorbij! Zes weken lang hoeven niet om uiterlijk half 9 op school te zijn!
Vanmorgen liep ik rond half 12 voor de laatste keer naar de school en ondanks dat de regen met bakken uit de hemel viel, ik uiteraard geen paraplu bij me had, had ik een glimlach van oor tot oor. Met in gedachten dat ik de komende 6 weken opsta als ik daar aan toe ben, kan ontbijten op mijn gemak, me aankleed als ik daar zin in heb en de deur uitga wanneer wij er klaar voor zijn zonder enige tijdsdruk, kan ik bijna zingen van geluk. Heerlijk!
Uiteraard staan er weer genoeg afspraken in mijn agenda. Wat dat betreft kan de Grote Vakantie mij niet Groot genoeg zijn. De komende weken ga ik eens lekker genieten. Lang leve de vrijheid! Lang leve de zomervakantie!

Bezinning

Na ruim vier jaar moederen en het huishouden runnen, merk ik aan mezelf dat ik verveeld raak. Ik word kort af tegen de kinderen, ben wat vaker chagerijnig en ben tot weinig te motiveren. In ieder geval wat betreft het huishouden. Ik wil steeds vaker de deur uit en heb enorme behoefte om te kopen. Kopen, kopen, kopen. Godzijdank gaat er gelijk, met de behoefte om te kopen, ook een alarmbelletje rinkelen in mijn achterhoofd. Dat belletje wordt steeds luider en luider tot het eindigt in een loeiende sirene. En dan is de vraag; wat te doen? Hoe te handelen? De sirene luidt meestal een periode van bezinning in.
Wat vast stond, is dat ik mezelf wil blijven ontwikkelen. Ik wil niet stil staan. Daarbij komt dat ik echt iets om handen wil hebben. Jaren heb ik geroepen dat ik psychologie wilde gaan studeren, maar ik heb nog geen zin in hard leren, tentamens en examens. Ik wilde iets meer vrijblijvends. Werken heb ik ook overwogen, maar daar wil ik toch nog een jaartje mee wachten. Volgend jaar gaat Sep ook naar school en als het dan zo gaat zoals het nu gaat dan durf ik een baantje wel aan. En dat laatste jaar wil ik er ook voor Sep zijn.
Dus ben ik eens gaan surfen en kwam via vrijwilligerswerk, thuiswerk, de Open Universiteit en de LOI bij het NTI terecht. Daar vond ik twee cursussen die me aanspraken. Jeugdverhalen schrijven en Persoonlijke groei. Voor mijn gevoel moest ik een keuze maken tussen die twee en gisteren heb ik de knoop doorgehakt. Ik doe ze beiden en ook nog tegelijkertijd. Het komt neer op vier lessen per maand en vijf uur studeren in de week. Vanaf 1 oktober ga ik beginnen. Zestien maanden lang ga ik aan de studie.
De periode van bezinning is dus afgesloten met als resultaat; de aandrang tot kopen is verdwenen, er heerst weer rust in mijn hoofd en ik voel me weer meer dan huisvrouw en moeder.