Sterfelijk

Toen het leven nog gewoon was en wij alles voor lief namen, dachten we ook dat we onsterfelijk waren. Ons zou niets overkomen. Wij zouden oud worden. Alles wat we wilden, zouden we kunnen bereiken. Voor ons geen ziektes, geen (financiële) problemen en uiteraard een zorgeloos leven! Helaas werden we drie jaar geleden met een andere manier van leven geconfronteerd. Van het ene op het andere moment begrepen we dat we sterfelijk waren. Het noodlot ging onze deur niet voorbij. Het werd een ongelofelijke strijd, maar we vochten ons terug. En nu zijn we weer op het punt waar we stonden. We zijn weer terug bij ons "gewone" leven. Maar met één groot verschil: Elke dag zijn we ons bewust van onze sterfelijkheid. Dat vond ik in het begin heel naar. Het leek of de dood het centrale onderwerp van mijn leven zou worden. Het wanneer gaat het mis? Hoe lang heb ik nog te leven? Zal ik mijn kinderen zelf op kunnen voeden? Maar langzaam maar zeker kwam mijn vertrouwen in het leven terug. Er kwamen een aantal onderzoeken, ik kreeg te horen dat ik zonder pomp verder kon, de pomp ging er uit en ik knapte op. Het bizarre leven dat we leidde, werd iedere dag normaler en tegenwoordig lijkt het alsof er nooit iets gebeurd is. Ik voel me weer die Nanda van toen. Ik voel geen beperkingen (ontkenning?) en er zijn geen grenzen. Niets is mij te gek en ik voel nu wanneer het te veel wordt en kies er dan voor om een stapje terug te doen. Maar het gevoel dat we toen hadden, het onsterfelijke, dat blijft weg. En ik verwacht dat het niet meer terug komt. Ik ben me nog iedere dag bewust van mijn sterfelijkheid, maar nu niet meer op een paniekerige, angstige manier. Nee, mijn sterfelijkheid laat mij juist genieten van het leven en alles wat daarbij hoort. Het is niet vanzelfsprekend dat ik zo van mijn gezin kan genieten en niet alleen van mijn gezin, maar ook van mijn familie en vrienden. Het is niet vanzelfsprekend dat ik iedere dag opsta en mijn leven leidt zoals ik het nu leidt. Nee, niets is meer vanzelfsprekend. En ondanks dat mijn leven eventjes één grote chaos is geweest, waarin leek dat ik in een achtbaan zat waaruit ik niet kon ontsnappen, kan ik nu zeggen dat ik meer van het leven geniet dan ooit. We hebben de chaos in ons leven kunnen ombuigen naar iets positiefs. En ook dat is niet iets vanzelfsprekends.