Evi

Na 's morgens meerdere malen gebeld te hebben zonder contact te krijgen, wisten we bijna zeker dat mijn zus aan het bevallen was. Ze was 10 dagen 'over tijd' en iedere ochtend was er nog contact geweest, maar maandagmorgen was dat anders. En dan weet je het bijna zeker. Zus in de weeën! En dan begin je je meteen af te vragen wanneer het begonnen zou zijn, of ze het zwaar zou hebben, maar belangrijker nog... wanneer gaat ze daadwerkelijk bevallen.
's Middags toch nog maar eens proberen te bellen. Het kon tenslotte ook zo zijn dat ik haar had proberen te bereiken terwijl ze boodschappen aan het doen was. En toen er weer niet opgenomen werd, begon het wachten. Telefoon vrijhouden. Beetje bij huis blijven. Wachten, wachten, wachten. Na het avondeten toch besloten om boodschappen te gaan doen. Je moet toch wat in huis hebben om te eten en terwijl ik mijn volle boodschappenkar naar de auto probeer te duwen, gaat mijn telefoon. Met een grote lach op mijn gezicht neem ik op en ik hoor: 'Het is een MEISJE!!!' Dolblij roep ik over de parkeerplaats dat ik tante ben geworden. Verschillende mensen feliciteren me en ik kan mijn geluk niet op. Ik heb wel 1000 vragen, maar kan op het moment niets meer verzinnen. Ongelofelijk! Mijn zus is moeder, mijn zwager vader en ik ben tante! De tranen prikken in mijn ogen. Eindelijk is ze er!
Later op de avond loop ik, samen met Anton, het Slotervaartziekenhuis in en voel de vlinders in mijn buik. Ik ga mijn nichtje ontmoeten. De kamer staat binnen no time vol met Opa's en Oma's, ooms en tantes. Op de arm van een zeer trotse vader ligt Evi. Een heel klein hoopje mens. Ik was bang dat het heel emotioneel zou worden, vooral vanwege mijn eigen laatste bevalling en de tijd daar omheen. Maar een gevoel van geluk overvalt me, omarmt me en ik realiseer me opeens dat ik tevreden ben met mijn eigen gezinnetje. Voor mij geen kinderen meer, het is goed zo. Ik ben gelukkig en ik kijk nog eens goed naar dat prachtige meisje. Twee mensen zijn gelukkiger dan ik. Hun droom ligt in mijn armen.

Generale repetitie

Vandaag is het zover. De generale repetitie van de verjaardag van Juul. Vandaag gaan we bekijken of het allemaal wel goed geregeld is voor volgende week. Even ter verduidelijking: vandaag komen de ouders van Anton om alvast de verjaardag van Juul te vieren. De ouders van Anton zijn al aardig op leeftijd en zien het niet meer zo zitten om tussen een grote kinderschare een feestje te vieren en dus komen ze vandaag al langs. Dat betekent dat de slingers er al hangen, dat de stoel van Juul versierd is en dat ze vandaag al haar verjaardagsjurk aan mag.
En mochten jullie denken dat we daarvoor naar de Hennes & Mauritz zijn gegaan dan hebben jullie het mis. De feestjurk van Juul hing rond carnavalstijd bij de Bristol. Een prachtige, lila prinsessenjurk! Met juwelen, volgens Juul. Die 'juwelen' zijn ongelofelijk, lelijke, plastic oorbellen en twee nog lelijkere, opzichtige ringen met 'diamanten'. Maar Juul is gelukkig, meer dan gelukkig! Zij is Belle. En niet zomaar een Belle. Ze is de meest mooie Belle die je ooit gezien hebt (ook volgens eigen zeggen).
En dus wordt er vandaag gezongen, taart gegeten en gekeken of de jurk goedkeuring kan wegdragen bij het bezoek. Verder heeft Juul gisteren haar eigen cakejes gebakken en die gaat ze vanmiddag presenteren aan haar Pake en Beppe. En als ze in de smaak vallen, weet ik al wat ik volgende week vrijdag mag gaan doen. Kortom, we gaan proef draaien. Zit de jurk goed, zijn de cakejes lekker, is de taart koninklijk genoeg? De versieringen zijn in ieder geval al goedgekeurd. Vanavond zullen wij weten of prinses Belle tevreden zal zijn. Wanneer we prinses Belle naar bed brengen en ze vertelt ons dat het een mooie dag was, dan kunnen we zeggen dat de generale repetitie geslaagd is. Als ze het geen mooie dag vond,hebben de Prins en ik nog een week om er een echt feest van te maken!

Tuin

Donderdag zat ik heerlijk op het bankje in de tuin toen ik me bedacht dat het nu toch wel eens de hoogste tijd werd om onze schuur eens op te ruimen. In onze schuur staat een kast vol met glaswerk, potten, gereedschap en andere, verzamelde rommel. Als ik het onaangename opruimen nou eens zou combineren met het aangename weer, dan had ik twee vliegen in één klap! Dus sleepte ik alles wat er in de kast stond naar buiten, haalde twee lege dozen van zolder en een grote vuilniszak uit het aanrechtkastje. En terwijl het zonnetje mij gezelschap hield, begon ik met opruimen. Alle spullen werden gesorteerd in drie groepen: afval, kringloopwinkel en de blijvers. Binnen anderhalf uur waren de kast en alle andere volgestouwde planken netjes opgeruimd. Het glaswerk bij het glaswerk, de potten allemaal bij elkaar, gereedschap op één plank en de overige, verzamelde rommel werd onder in de kast geplaatst. Aangezien ik toch zo lekker bezig was, heb ik het speelgoed van de kinderen ook maar meteen eens uitgezocht en verdeeld in tuingereedschap, zwembadspullen en speelgoed. Toen de schuur en het speelgoed uitgezocht waren, heb ik mijn vader gebeld. Misschien had hij tijd om de tuin even te bewerken met de hogedrukspuit. Zag alles er meteen weer picobello uit!
De beste man stond vrijdagmorgen al op mijn grijzige, smerige, met onkruid overwoekerde stoep en begon aan 'de grote schoonmaak'. Langzaamaan kreeg onze tuin weer zijn originele vorm terug. Het pad liep weer duidelijk naar de schuur. Het huisje van de kinderen bleek geel te zijn in plaats van groen en ons hardhouten bankje is bruin in plaats van zwart. Al het onkruid is gewied en terwijl mijn vader aan de voortuin begon, fietste ik naar het tuincentrum voor een fles anti-groene-aanslag. Tegen de tijd dat de avond inviel, zagen zowel de voor- als achtertuin er weer prachtig uit! Gelukkig was ik donderdagavond ook nog naar het tuincentrum gereden om bakken met planten te halen en zo kwam het dat ik vandaag met mijn groene vingers de tuin nog mooier heb gemaakt dan zij al was. En nu? Als ik nu uit het raam kijk, zie ik een schone, onkruidvrije en gezellige tuin. Een tuin waarvan ik hoop dat we er deze zomer regelmatig zullen zitten en er heerlijk kunnen genieten van het mooie weer. Maar wat mij betreft is het genieten al begonnen!

Lang leve het opruimen! Lang leve mijn allerliefste vader! Lang leve de lente!

Later

Nu meer dan ooit ben ik mij bewust van mijn gezondheid. Het leven is zo betrekkelijk. Het kan zomaar over zijn of veranderen. Het kan zomaar zijn dat je van de één op de andere dag een ander leven moet gaan leiden. Een bepaald deel van dat andere leven ligt vast. Er zijn regels en beperkingen. Houd je je niet aan de regels of negeer je de beperkingen dan weet je wat de consequentie zal zijn en dus ben je streng en consequent voor jezelf. Die regels zijn in het begin moeilijk, maar zoals bij alles went het snel en na verloop van tijd weet je niet beter. Je weet misschien wel beter, maar de nieuwe regels en beperkingen verschaffen je (hopelijk) een langer leven.
Maar de andere kant is dat je vanaf dag één heel anders tegen het leven aan gaat kijken. Je geniet meer. Je bent je veel bewuster van dingen. Je leeft intenser. Dat is ook niet voor iedereen weggelegd. Veel mensen jagen door het leven en zijn snel ontevreden. Ik geniet van iedere dag en ben tevreden met wat ik heb en wat ik bereikt heb.
Het is allemaal nog niet zo lang geleden gebeurd en toch lijkt het soms een eeuwigheid te zijn. Ik heb mijn leven weer opgepakt, heb gevochten en dat maakt dat ik de persoon ben geworden die ik nu ben. Dat maakt dat ik kan functioneren op een niveau waar ikzelf tevreden over ben. Dat maakt dat ik mijn leven weer leidt zoals ik het voor ogen had. Maar wel een stuk intenser. Heftiger. Emotioneler. Angstiger. Minder vrij. Soms zou ik willen dat ik alles achter me kon laten en weer terug kon naar het onbezorgde leventje van weleer. Maar de tijd neemt geen keer. Ik mag het doen met wat me nu gegeven wordt en dat is meer dan waar ik ooit op gehoopt had. Een ding is er wel veranderd. Het gevoel van 'later' is verdwenen. De toekomst is onzeker geworden. Later is ver weg en misschien niet bereikbaar. Ik spreek niet meer over later, want later ben ik kwijt.

Tante

Het is ontzettend bijzonder om mijn kleine zusje, inmiddels 29 jaar, zwanger te zien. Ik heb altijd geweten dat ze moeder zou worden als het kon. Van jongs af aan speelde ze met poppen en verzorgde ze haar baby's met een natuurlijk talent. Toen ze eenmaal de leeftijd had bereikt dat ze mocht oppassen, was haar agenda volgeboekt. Ondanks dat ze erg consequent was en af en toe best streng, liepen de kinderen met haar weg. Al die oppas-adresjes hebben haar een hoop geld opgeleverd!
Ongeveer 7 maanden geleden vertelde ze ons, samen met haar vriend, dat ze zwanger was en iedereen was dolenthousiast. Voor mijn ouders wordt dit het derde kleinkindje, mijn broertje wordt voor de derde keer oom. Maar ik? Ik word voor het eerst tante! Ondertussen groeit haar buik en iedere keer als ik haar zie, verbaas ik me weer over zo'n wonder. Ze is prachtig zwanger, maar ze is het wel zat. En dus zit niet alleen ik, maar ook zij met smart te wachten op de dag dat het gaat gebeuren. Ze ziet dan niet zozeer uit naar de bevalling, maar wel naar het kindje dat ze in haar armen mag houden. En daar sluit ik me bij aan. Ik kijk ook heel erg uit naar het moment dat ik mijn neefje of nichtje in mijn armen mag houden. Dat ik mijn zus in haar rol als moeder mag meemaken en haar vriend mag zien stuntelen, zoals hij dat zelf zegt, als vader. Ik wacht, met veel ongeduld, op mijn eerste dag als tante!