Evi

Na 's morgens meerdere malen gebeld te hebben zonder contact te krijgen, wisten we bijna zeker dat mijn zus aan het bevallen was. Ze was 10 dagen 'over tijd' en iedere ochtend was er nog contact geweest, maar maandagmorgen was dat anders. En dan weet je het bijna zeker. Zus in de weeën! En dan begin je je meteen af te vragen wanneer het begonnen zou zijn, of ze het zwaar zou hebben, maar belangrijker nog... wanneer gaat ze daadwerkelijk bevallen.
's Middags toch nog maar eens proberen te bellen. Het kon tenslotte ook zo zijn dat ik haar had proberen te bereiken terwijl ze boodschappen aan het doen was. En toen er weer niet opgenomen werd, begon het wachten. Telefoon vrijhouden. Beetje bij huis blijven. Wachten, wachten, wachten. Na het avondeten toch besloten om boodschappen te gaan doen. Je moet toch wat in huis hebben om te eten en terwijl ik mijn volle boodschappenkar naar de auto probeer te duwen, gaat mijn telefoon. Met een grote lach op mijn gezicht neem ik op en ik hoor: 'Het is een MEISJE!!!' Dolblij roep ik over de parkeerplaats dat ik tante ben geworden. Verschillende mensen feliciteren me en ik kan mijn geluk niet op. Ik heb wel 1000 vragen, maar kan op het moment niets meer verzinnen. Ongelofelijk! Mijn zus is moeder, mijn zwager vader en ik ben tante! De tranen prikken in mijn ogen. Eindelijk is ze er!
Later op de avond loop ik, samen met Anton, het Slotervaartziekenhuis in en voel de vlinders in mijn buik. Ik ga mijn nichtje ontmoeten. De kamer staat binnen no time vol met Opa's en Oma's, ooms en tantes. Op de arm van een zeer trotse vader ligt Evi. Een heel klein hoopje mens. Ik was bang dat het heel emotioneel zou worden, vooral vanwege mijn eigen laatste bevalling en de tijd daar omheen. Maar een gevoel van geluk overvalt me, omarmt me en ik realiseer me opeens dat ik tevreden ben met mijn eigen gezinnetje. Voor mij geen kinderen meer, het is goed zo. Ik ben gelukkig en ik kijk nog eens goed naar dat prachtige meisje. Twee mensen zijn gelukkiger dan ik. Hun droom ligt in mijn armen.