Angst om het hart

De laatste weken ging het lichamelijk niet zo best. Ik had geen grote klachten, eerst ietwat vage klachten. Bij de fysiotherapie werd ik na drie minuten rustig fietsen al klam van het zweet en na vijf minuten had ik het idee dat ik moest overgeven. Daarbij stond mijn fysiotherapeute naast mij te verkondigen dat ik wit wegtrok. Oké, afstappen en naar huis. Onder het mom; er zal wel weer een griepje aankomen, kwam ik een week later weer vrolijk terug. Helaas was het weer hetzelfde verhaal. De fysiotherapeute vroeg mij vriendelijk doch dwingend naar mijn huisarts te gaan om mijn bloeddruk te laten meten. Na een verzoek of drie (en dus drie weken verder) besloot ik maar eens naar haar te luisteren. Bovendien constateerde ik een enorme vermoeidheid, duizeligheid en hoofdpijn bij mezelf, maar hoopte stilletjes dat het wel over zou gaan.
Dinsdag zat ik om half elf in de wachtkamer van mijn huisarts. Uiteraard was er een uitloop van ruim 20 minuten. Toen ik eindelijk geroepen werd, bleek mijn eigen huisarts niet aanwezig te zijn en dus kwam ik terecht bij een invalster. Wat de klachten waren? 'Nou, vermoeidheid, duizelingheid, klam zweet en misselijkheid bij inspanning.' Hoe dat zou kunnen komen? 'Nou, ik ben hartpatiënt en slik daarvoor medicijnen. In de bijsluiter had ik gelezen dat dit weleens bijwerkingen konden zijn. Bovendien zou ik het prettig vinden als mijn bloeddruk gemeten werd.' Waarom ik die medicijnen slikte? 'Omdat ik hartpatiënt ben en deze medicijnen voorgeschreven zijn door mijn behandelend cardioloog.' Mijn bloeddruk werd gemeten. 100/60. Ik vond het vrij laag. Maargoed, de huisarts was niet onder de indruk en vroeg me of ik een hoge bloeddruk had. 'U heeft het net gemeten. 100 over 60 zegt u? Dat vind ik persoonlijk niet hoog.' Dan maar even naar mijn hart luisteren. Op het moment dat ik mijn trui uit moet doen, vraagt de huisarts mij of ik geopereerd ben. 'Ik ben in de afgelopen twee jaar twee keer geopereerd' zeg ik nog, maar de huisarts reageert geirriteerd en vraagt mij om even mijn mond te houden omdat ze mijn hart niet kan horen. Op dat moment ben ik eruit. Ik moet hier helemaal niet wezen, ik moet naar het UMC. Daar kennen ze mij, mijn voorgeschiedenis en mijn medicijngebruik. Ik dwing bij de huisarts nog een bloedonderzoek af naar mijn Hb en mijn ijzer en ben vertrokken.
Thuisgekomen krijg ik het toch benauwd. Ruim twee jaar geleden begonnen mijn klachten ook met vermoeidheid en duizeligheid. Meteen het UMC gebeld. De poli zat de hele week vol, maar na overleg met mijn cardioloog kon ik vrijdag meteen komen.
En zo gebeurde het dat ik vrijdagmorgen om 09.00 uur met de uitslag van mijn ECG(hartfilmpje) bij mijn cardioloog naar binnen liep. Er werd oprecht naar mijn verhaal geluisterd en er werden vele vragen gesteld. Na dat gesprek ben ik uitgebreid onderzocht. Uitgebreider dan gewoonlijk, maar het kon me niet schelen. Hier was ik in goede handen. Hier konden ze bepalen of mijn symptonen een verslechtering van mijn hart zou betekenen. Hier zat de kennis en kunde. Hier zou ik te horen krijgen of het goed of fout zat. Terwijl ik me weer aankleedde en me bij de cardioloog (en Anton) voegde, zat de beste man nog wat in mijn dossier te bladeren.
Hij keek op en zei dat hij geen aanwijsbare bevindingen gedaan had dat zou duiden op een achteruitgang van de pompfunctie. Uiteraard zou er wel een echo gemaakt worden en een inspanningstest gelopen moeten worden, maar ik hoefde me wat hem betreft geen zorgen te maken. Hij was wel blij dat ik gekomen was, want de realiteit is nou eenmaal dat het wel mis kan gaan. Het kan dus wel degelijk verslechteren. Met zelfs weer een pomp als gevolg.
Maar ik was al zooooo opgelucht dat hij niets had kunnen vinden. De angst zat toch (alweer) zo diep. Anton en ik hadden het er al over gehad. Wat als het weer mis is? Hoe dan verder? We wilden er eigenlijk niet over nadenken. Het gaat al maanden goed, het mocht niet zo zijn dat het nu fout zou gaan. 18 mei wilden we gaan vieren dat ik één jaar 'leef'. Op die dag, een jaar geleden, ging de pomp eruit en deed mijn eigen hart weer zijn werk. Het is maar voor 65%, maar daar kan ik mee leven. Het mocht niet zo zijn dat ik dan in het ziekenhuis zou liggen met een nieuwe pomp in het vooruitzicht. Maar de cardioloog heeft mij die angst ontnomen en me gerustgesteld. 12 mei wordt er een echo gemaakt en loop ik weer een VO2 Max (inspanningstest waarbij de pompfunctie van mijn hart kan worden gemeten). Pas als de uitslagen daarvan binnen zijn zal ik helemaal gerustgesteld zijn, maar tot die tijd doe ik het met het advies van mijn cardioloog: 'Ik maak me geen zorgen, dus moet u het ook niet doen' Op naar 12 mei en belangrijker nog... 18 mei... een jaar zonder pomp!

Haar

Het heeft weer even een paar maanden geduurd. Wat wilde ik nou precies? Na mijn eerste operatie baarde mijn haar me nog enorme zorgen aangezien ik kaal dreigde te worden. Net toen mijn haar weer dikker werd en begon te groeien, diende de tweede operatie zich aan. Mijn angst om al mijn haren weer te verliezen was groot, maar het tegenovergestelde gebeurde. Mijn haar groeide als een gek, was megadik, glansde me tegemoet in de spiegel en dus dacht ik dat het weleens leuk zou kunnen zijn als ik het zou laten groeien. Ik heb nog nooit lang haar gehad, maar nu het zo snel groeide en er zelfs een krul in kwam, begon ik te dromen van lang haar. Opgestoken, in een staart of vlecht of gewoon luchtig los. Ik zag het helemaal zitten. Zo gezegd, zo gedaan. Ik ging alleen nog maar naar de kapper als het geverfd moest worden. Ik ben hartstikke grijs van mezelf, vandaar. En als ik er toch was, werd er een beetje model ingeknipt met het oog op lang haar. Ik moest maar even doorbijten en iedereen loopt een tijdje voor lul als je je haar laat groeien, dus kom op! Welgeteld 6 maanden verder ben ik nu. Ik heb het geprobeerd, dacht zelfs nog even dat een ander kleurtje de oplossing zou zijn, maar nee... Ik kan het niet. Ik irriteer me dood aan mijn eigen kop. Iedere ochtend was het weer een heel gedoe om er wat van te maken. Op een gegeven moment betrapte ik mezelf erop dat ik er helemaal niets meer aan deed. En dat hou ik niet vol. Jarenlang ben ik zo dik geweest als een olifant, maar als mijn haar goed zat voelde ik me prima. Mijn haar is het belangrijkste uiterlijke kenmerk voor mij. Daar zit de meeste zorg in. En geld. Kleren zijn wat minder belangrijk... nee als mijn haar maar goed zit.
De laatste weken zat het dus niet, wat ik ook probeerde. Fohnen, gellen, waxen, lakken. Niets had nog zin. En ik al helemaal niet meer. Keer op keer heb ik me afgevraagd wat ik zou doen. Lang of kort? Kort of lang? Gisteravond om 18.30 uur heb ik mijn kapster opgebeld en gezegd dat ik eruit zag als een Almeerse huisvrouw. Zij begreep mijn probleem en om 20.30 uur zat ik bij haar in de stoel. Dolgelukkig liep ik rond 21.00 uur de kapsalon uit. Ik was weer helemaal mezelf. Ik ben weer Nanda. Pittig en kort!

Begraven of cremeren?

Even voor de duidelijkheid; een begrafenis is zelden leuk. Deze week ging ik naar een begrafenis van de vader van een vriendin van mijn zus. Ik heb de eer gehad om deze man één keer te ontmoeten en dat is jaren geleden. Ik zou hem werkelijk waar niet voor de geest kunnen halen en er was ook geen foto bij de begrafenis. Hij is maar 62 jaar geworden en laat een vrouw en drie kinderen achter. Ik was niet bij die dienst voor hem, maar voor zijn dochter die ik goed ken.
Het werd een drama. De dienst was prachtig, alle kinderen hebben gesproken. Zo ook een broer en een collega van de overledene. De psalmen en gezangen waren een feest van herkenning. Ik heb meegezongen uit volle borst, maar ik was de hele dienst in tranen. Niet af en toe een traantje, maar hele stromen tranen. Er is een pakje zakdoeken door heen gegaan en de man die naast mij zat, moet gedacht hebben dat de overledene mijn beste vriend is geweest. Iemand die zoveel verdriet heeft, moet iets speciaals met hem gehad hebben. Nou nee dus.
Sinds ik zo dicht bij de dood gestaan heb, zijn begrafenissen en crematies een ware hel geworden. Ik kan niet bij zo'n uitvaart zitten zonder aan mijn eigen uitvaart te denken. Hoe zou het geweest zijn? Zouden er veel mensen gekomen zijn? Wie zou er spreken en wat zou diegene vertellen? Over de doden niets dan goed toch? Anton en mijn naaste familie zouden zorgen voor de mooiste bloemen, mijn lievelingsbloemen. Mijn zelf uitgekozen muziek zou door de zaal geklonken hebben. Ik had zelfs nog een eigen stukje tekst geschreven om afscheid te nemen van al mijn dierbaren. Door een begrafenis of crematie komt de angst terug. De angst om te sterven. Om diegene waar ik zo vreselijk veel van hou, achter te moeten laten. Alleen en zonder mij. Mijn begrafenis zou betekenen dat ik de strijd verloren heb of dat de strijd om mij opgegeven zou zijn. Ik wil daar niet aan denken. Ik wil daar niet bij stil staan. Maar andermans begrafenis dwingt mij daartoe. Terug in de auto bleven de tranen maar komen. Niet te stoppen. Bovendien ben ik de hele dag van slag geweest. Mijn zus belde 's avonds nog over wat ik van de dienst vond. In dat gesprek gaf ze ook aan te willen weten wat onze ouders willen als ze overleden zijn. Ik heb dat maanden geleden al aangegeven en volgens mij is mijn vader er mee bezig om daarover iets op papier te zetten. Helemaal niet onverstandig om het daar eens met je naasten over te hebben hoor! Weet jij precies wat diegene wil? Om te beginnen: begraven of cremeren? Ik heb altijd gezegd dat ik gecremeerd wilde worden, maar in de aanloop naar mijn tweede operatie heb ik Anton gevraagd wat hij prettig zou vinden. Hij zou achterblijven. Hij gaf aan dat hij het prettig zou vinden als ik ergens begraven lag omdat hij dan met de kinderen een plek had om naar toe te gaan. Had ik zelf nooit over nagedacht, maar ik heb mijn wens dus wel bijgesteld van cremeren naar begraven. Het is geen makkelijk onderwerp, maar ga er eens voor zitten.