Angst om het hart

De laatste weken ging het lichamelijk niet zo best. Ik had geen grote klachten, eerst ietwat vage klachten. Bij de fysiotherapie werd ik na drie minuten rustig fietsen al klam van het zweet en na vijf minuten had ik het idee dat ik moest overgeven. Daarbij stond mijn fysiotherapeute naast mij te verkondigen dat ik wit wegtrok. Oké, afstappen en naar huis. Onder het mom; er zal wel weer een griepje aankomen, kwam ik een week later weer vrolijk terug. Helaas was het weer hetzelfde verhaal. De fysiotherapeute vroeg mij vriendelijk doch dwingend naar mijn huisarts te gaan om mijn bloeddruk te laten meten. Na een verzoek of drie (en dus drie weken verder) besloot ik maar eens naar haar te luisteren. Bovendien constateerde ik een enorme vermoeidheid, duizeligheid en hoofdpijn bij mezelf, maar hoopte stilletjes dat het wel over zou gaan.
Dinsdag zat ik om half elf in de wachtkamer van mijn huisarts. Uiteraard was er een uitloop van ruim 20 minuten. Toen ik eindelijk geroepen werd, bleek mijn eigen huisarts niet aanwezig te zijn en dus kwam ik terecht bij een invalster. Wat de klachten waren? 'Nou, vermoeidheid, duizelingheid, klam zweet en misselijkheid bij inspanning.' Hoe dat zou kunnen komen? 'Nou, ik ben hartpatiënt en slik daarvoor medicijnen. In de bijsluiter had ik gelezen dat dit weleens bijwerkingen konden zijn. Bovendien zou ik het prettig vinden als mijn bloeddruk gemeten werd.' Waarom ik die medicijnen slikte? 'Omdat ik hartpatiënt ben en deze medicijnen voorgeschreven zijn door mijn behandelend cardioloog.' Mijn bloeddruk werd gemeten. 100/60. Ik vond het vrij laag. Maargoed, de huisarts was niet onder de indruk en vroeg me of ik een hoge bloeddruk had. 'U heeft het net gemeten. 100 over 60 zegt u? Dat vind ik persoonlijk niet hoog.' Dan maar even naar mijn hart luisteren. Op het moment dat ik mijn trui uit moet doen, vraagt de huisarts mij of ik geopereerd ben. 'Ik ben in de afgelopen twee jaar twee keer geopereerd' zeg ik nog, maar de huisarts reageert geirriteerd en vraagt mij om even mijn mond te houden omdat ze mijn hart niet kan horen. Op dat moment ben ik eruit. Ik moet hier helemaal niet wezen, ik moet naar het UMC. Daar kennen ze mij, mijn voorgeschiedenis en mijn medicijngebruik. Ik dwing bij de huisarts nog een bloedonderzoek af naar mijn Hb en mijn ijzer en ben vertrokken.
Thuisgekomen krijg ik het toch benauwd. Ruim twee jaar geleden begonnen mijn klachten ook met vermoeidheid en duizeligheid. Meteen het UMC gebeld. De poli zat de hele week vol, maar na overleg met mijn cardioloog kon ik vrijdag meteen komen.
En zo gebeurde het dat ik vrijdagmorgen om 09.00 uur met de uitslag van mijn ECG(hartfilmpje) bij mijn cardioloog naar binnen liep. Er werd oprecht naar mijn verhaal geluisterd en er werden vele vragen gesteld. Na dat gesprek ben ik uitgebreid onderzocht. Uitgebreider dan gewoonlijk, maar het kon me niet schelen. Hier was ik in goede handen. Hier konden ze bepalen of mijn symptonen een verslechtering van mijn hart zou betekenen. Hier zat de kennis en kunde. Hier zou ik te horen krijgen of het goed of fout zat. Terwijl ik me weer aankleedde en me bij de cardioloog (en Anton) voegde, zat de beste man nog wat in mijn dossier te bladeren.
Hij keek op en zei dat hij geen aanwijsbare bevindingen gedaan had dat zou duiden op een achteruitgang van de pompfunctie. Uiteraard zou er wel een echo gemaakt worden en een inspanningstest gelopen moeten worden, maar ik hoefde me wat hem betreft geen zorgen te maken. Hij was wel blij dat ik gekomen was, want de realiteit is nou eenmaal dat het wel mis kan gaan. Het kan dus wel degelijk verslechteren. Met zelfs weer een pomp als gevolg.
Maar ik was al zooooo opgelucht dat hij niets had kunnen vinden. De angst zat toch (alweer) zo diep. Anton en ik hadden het er al over gehad. Wat als het weer mis is? Hoe dan verder? We wilden er eigenlijk niet over nadenken. Het gaat al maanden goed, het mocht niet zo zijn dat het nu fout zou gaan. 18 mei wilden we gaan vieren dat ik één jaar 'leef'. Op die dag, een jaar geleden, ging de pomp eruit en deed mijn eigen hart weer zijn werk. Het is maar voor 65%, maar daar kan ik mee leven. Het mocht niet zo zijn dat ik dan in het ziekenhuis zou liggen met een nieuwe pomp in het vooruitzicht. Maar de cardioloog heeft mij die angst ontnomen en me gerustgesteld. 12 mei wordt er een echo gemaakt en loop ik weer een VO2 Max (inspanningstest waarbij de pompfunctie van mijn hart kan worden gemeten). Pas als de uitslagen daarvan binnen zijn zal ik helemaal gerustgesteld zijn, maar tot die tijd doe ik het met het advies van mijn cardioloog: 'Ik maak me geen zorgen, dus moet u het ook niet doen' Op naar 12 mei en belangrijker nog... 18 mei... een jaar zonder pomp!