Even voor de duidelijkheid; een begrafenis is zelden leuk. Deze week ging ik naar een begrafenis van de vader van een vriendin van mijn zus. Ik heb de eer gehad om deze man één keer te ontmoeten en dat is jaren geleden. Ik zou hem werkelijk waar niet voor de geest kunnen halen en er was ook geen foto bij de begrafenis. Hij is maar 62 jaar geworden en laat een vrouw en drie kinderen achter. Ik was niet bij die dienst voor hem, maar voor zijn dochter die ik goed ken.
Het werd een drama. De dienst was prachtig, alle kinderen hebben gesproken. Zo ook een broer en een collega van de overledene. De psalmen en gezangen waren een feest van herkenning. Ik heb meegezongen uit volle borst, maar ik was de hele dienst in tranen. Niet af en toe een traantje, maar hele stromen tranen. Er is een pakje zakdoeken door heen gegaan en de man die naast mij zat, moet gedacht hebben dat de overledene mijn beste vriend is geweest. Iemand die zoveel verdriet heeft, moet iets speciaals met hem gehad hebben. Nou nee dus.
Sinds ik zo dicht bij de dood gestaan heb, zijn begrafenissen en crematies een ware hel geworden. Ik kan niet bij zo'n uitvaart zitten zonder aan mijn eigen uitvaart te denken. Hoe zou het geweest zijn? Zouden er veel mensen gekomen zijn? Wie zou er spreken en wat zou diegene vertellen? Over de doden niets dan goed toch? Anton en mijn naaste familie zouden zorgen voor de mooiste bloemen, mijn lievelingsbloemen. Mijn zelf uitgekozen muziek zou door de zaal geklonken hebben. Ik had zelfs nog een eigen stukje tekst geschreven om afscheid te nemen van al mijn dierbaren. Door een begrafenis of crematie komt de angst terug. De angst om te sterven. Om diegene waar ik zo vreselijk veel van hou, achter te moeten laten. Alleen en zonder mij. Mijn begrafenis zou betekenen dat ik de strijd verloren heb of dat de strijd om mij opgegeven zou zijn. Ik wil daar niet aan denken. Ik wil daar niet bij stil staan. Maar andermans begrafenis dwingt mij daartoe. Terug in de auto bleven de tranen maar komen. Niet te stoppen. Bovendien ben ik de hele dag van slag geweest. Mijn zus belde 's avonds nog over wat ik van de dienst vond. In dat gesprek gaf ze ook aan te willen weten wat onze ouders willen als ze overleden zijn. Ik heb dat maanden geleden al aangegeven en volgens mij is mijn vader er mee bezig om daarover iets op papier te zetten. Helemaal niet onverstandig om het daar eens met je naasten over te hebben hoor! Weet jij precies wat diegene wil? Om te beginnen: begraven of cremeren? Ik heb altijd gezegd dat ik gecremeerd wilde worden, maar in de aanloop naar mijn tweede operatie heb ik Anton gevraagd wat hij prettig zou vinden. Hij zou achterblijven. Hij gaf aan dat hij het prettig zou vinden als ik ergens begraven lag omdat hij dan met de kinderen een plek had om naar toe te gaan. Had ik zelf nooit over nagedacht, maar ik heb mijn wens dus wel bijgesteld van cremeren naar begraven. Het is geen makkelijk onderwerp, maar ga er eens voor zitten.
5 opmerkingen:
Ik heb er ook eens voor gezeten, om te bekijken wat ik zou willen. Nu ik moeder ben kan en wil ik er niet meer over nadenken. Ik moet er niet aan denken Sam en Tim achter te moeten laten. De angst om dood te gaan deel ik met je en we zijn niet de enigen, denk ik. Mijn grootste angst is te overlijden als Sam nog heel klein is, dat hij me niet zal herinneren... BRRRRR... Nee , laat maar, daar denk ik liever niet aan...
Erg herkenbaar allemaal.....alhoewel ik (godzijdank) niet zo dicht bij de dood gestaan heb, reageer ik hetzelfde op een begrafenis. Huilen huilen huilen en voornamelijk omdat ik altijd denk aan mensen die me te lief zijn en waar ik ook op een dag afscheid van zal moeten nemen. Dat wil ik niet, nooit niet, maar ik weet ook dat het ooit gaat gebeuren. Vooral mijn vader heeft moeite om over de dood te praten, maar af en toe doen we het toch, precies om de reden die jij aangeeft....
Ik heb alles geregeld ligt al jaren klaar ... Cremeren, welke bloemen.. wat er op de kaart moet etc etc elk jaar pas ik de stukjes aan mijn man en kiddo's aan... Ook van mijn ouders en broer weet ik precies hoe of wat... alleen mijn man.. sja... die wil er eigenlijk niet over praten.....
Ik jank ook altijd mijn ogen uit mijn kop op een begravenis
Ik heb alles jaren geleden op papier gezet, nu dat papier nog even vinden ;)
In elk geval cremeren, en heb dezelfde angst als Anoek met dezelfde reden.. Kan er soms helemaal door overvallen worden, dan beneemt het me de adem. Dus: zo min mogelijk bij stilstaan, zo min mogelijk over nadenken, daar probeer ik me aan te houden. Ik kan het me niet permitteren om erover te filosoferen zoals vroeger, als je kinderen hebt verandert alles en is niets meer vrijblijvend.
Zit ik weeeeer met tranen.... Je hebt gelijk Nan! Niks in het leven is zeker, behalve dat je gaat... Vroeg of laat.. Waarom niks regelen, bedenken, op papier zetten? Juist ook als je kinderen hebt! Laat je niet leiden door angst! Ik vind het een fijne gedachte dat het zal gaan zoals ik het zou willen.
Liefs en kus van zus
Een reactie posten