Als ik mijn ogen open, komt niets mij bekend voor. Ik voel dat ik in een bed lig, maar niet thuis. Ik kan niets zien. Waar is mijn bril? Waar ben ik? Om me heen hoor ik allerlei apparaten puffen, piepen en ratelen. Aan mijn voeteneinde zie ik iets bewegen. Wit, het is wit. Er praat iemand tegen me, maar ik herken de stem niet. Ik probeer me te concentreren, maar het lukt niet. Wie zijn de andere mensen die ik hoor? Ik moet nadenken. Ik moet erachter komen waar ik ben. Ik doe een poging om te praten, maar er is geen geluid. Ik voel pijnscheuten en mijn ogen vallen weer dicht. Ik denk en denk en denk. Ben ik in een ziekenhuis? Ik wil draaien en kom erachter dat ik me niet kan bewegen. Waar is die witte vlek van daarnet? En waar hebben ze mijn bril toch gelaten? Ik val weer in slaap.
'Mevrouw van Oosten, mag er een foto gemaakt worden van de insteek van uw drive-line?'
Mevrouw van Oosten, dat ben ik! Zij kennen mij! Maar waarom zeggen ze geen Nanda? Zo goed kennen ze mij dus niet. Een foto? Wie wil er nou een foto van mij maken? En wat is in godsnaam een drive-line? Ik knik en voel dat de deken van me afgeschoven wordt. Ik sluit mijn ogen weer en hoor dat er foto's worden gemaakt. Ik wil weer slapen. Als ik slaap, hoef ik niet na te denken. Hoef ik niets te voelen. En waar is GVD mijn bril???
Er komt een donkerblauw gevaarte op me afgereden. 'Dag lieverd' hoor ik mijn moeder zeggen. Mijn moeder! Een bekende! Oh, ik ben zo blij dat er iemand is die ik ken. En misschien kan Mama mij vertellen waar ik ben. Of beter nog; Mama komt me ophalen! Ik voel haar hand door mijn haren strijken en ik krijg een kus. Wat heerlijk! Iemand die ik ken! Ik wil weer praten, maar het lukt nog steeds niet. Er is nog steeds geen geluid. Help Mama! Help me toch! Mijn moeder beweegt zich weer van mij af. NIET WEGGAAN wil ik schreeuwen. Haar gedaante verdwijnt achter het donkerblauwe gevaarte en ik hoor haar zachtjes keuvelen. Mijn moeder komt weer dichterbij en buigt zich voorover. In haar armen ligt een wit pakketje. In dat witte pakketje beweegt iets. Mama vertelt me dat ze Sep heeft meegenomen. Ik sluit mijn ogen weer en realiseer me dat Mama hier niet is om me op te halen. Ze is hier alleen om me te bezoeken.
5 opmerkingen:
Dit lijkt me zo bizar om mee te maken. Ben wel benieuwd hoe het verhaal verder gaat.
Dat het nu in ieder geval goed met jou en je familie gaat is leuk om af en toe hier te lezen.
Check!
........jeetje, ben er stil van........ben blij dat je er nog bent................
liefs Miranda
Wéér die tranen...
Nanda.
Heb alles gelezen vanmorgen vroeg.
Sommige stukje's zijn herkenbaar zoals het wassen zonder dat je kan reageren! En wel mensen zien in "een" kamer maar niet kunnen reageren,je bent er wellicht uiteindelijk wel sterker door geworden het was een klote en moeilijke tijd,en niemand zou het moeten mogen meemaken,maar je wordt er in je karakter nooit slechter van!! Je waardeert nu enorm wat je hebt..
En je schrijft het zodat wij allen ons kunnen inleven,en wellicht enigzins kunnen voorstellen wat je moest meemaken.
Al is dat ergens onmogelijk ik kan me er iets bij voorstelen en voel ook veel hetzelfde,
Hoe dan ook echt mooi en heerlijk leesbaar neergezet.
O en Je zus Heeft een Zoon Just!!!
Ha ha ha ha.
Gr Cor
Een reactie posten