Postbode

"Doe maar snel je laarzen aan en vergeet je jas niet!" Juul en ik staan op het punt om haar kerstkaarten te posten bij haar vriendjes in de buurt. Wat eraan vooraf ging, is een signeersessie met alles erop en eraan. Bij elk vriendje of vriendinnetje moet een persoonlijke tekst. Juul dicteert: 'Lieve M. Wat hebben jullie gegeten vanavond? Heb je al een kerstboom? En ik vind het jammer dat ik je niet gezien heb vandaag.' Als ik haar vertel dat ik dat geen leuke tekst vind voor een kerstkaart kijkt ze me verveeld aan. "Wat moet er dan staan?" vraagt ze en ik bespeur enige irritatie. "Misschien is het leuk om er iets persoonlijks op te zetten. Iets liefs." probeer ik haar uit te leggen. Na de nodige uitleg wordt er bij M. in haar kerstkaart geschreven: 'Ik ben blij dat jij mijn vriendin bent'. Onder de tekst 'Prettige Kerstdagen en een gelukkig nieuwjaar' zet ze eigenhandig drie kruisjes en haar naam. Daarna wordt er zorgvuldig een stickertje uitgezocht, passend bij M. Juul stopt de kaart zelf in de envelop en het volgende vriendinnetje is aan de beurt. Acht kaarten schrijft ze in totaal en na een half uur zijn de kaartjes klaar voor verzending.
De kaartjes gaan volgens Juul niet in de grote brievenbus. Ze vindt het leuker om ze zelf bij al haar vrienden door de brievenbus te gooien, dus worden de kaarten geselecteerd van de vriendjes op loopafstand en stappen we de koude, donkere buitenlucht in. Juul heeft de route helemaal uitgestippeld. We beginnen bij M. die aan de overkant woont. Voordat ze de kaart door de brievenbus duwt, kijkt ze om zich heen of niemand het ziet. Ze wil duidelijk dat het een verrassing is. Als de envelop op de mat valt, loopt ze snel bij de deur vandaan, op weg naar haar volgende vriend. Bij D. kijkt ze eerst door het raampje de hal in, als ze niets ziet, komt de envelop tevoorschijn en opent Juul heel zachtjes de klep van de brievenbus. Het is aandoenlijk om te zien. Bij de laatste twee vriendinnen gebeurt precies hetzelfde. Na de laatste envelop gepost te hebben, pakt ze mijn hand. "Spannend he Mama? En het is ook nog donker! Als ze mijn kaart vinden, weten ze niet wat ze zien. Ik weet zeker dat M. er blij mee is. D. weet ik niet. Het zijn prinsessenkaarten en hij is een jongen. Maar dat geeft toch niet?" en het blijft even stil. Ze knijpt wat steviger in mijn hand en zegt: "Dit is de eerste keer hè Mam? De eerste keer dat ik mijn eigen kerstkaarten heb geschreven en rondgebracht. Nu ben ik echt een grote meid!". Opeens is het niet meer zo koud. De liefde voor mijn grote meid verwarmt mijn hart...