Voorbij

We kenden elkaar niet, hebben elkaar nooit ontmoet, maar haar overlijden slaat in als een bom. Eens in de zoveel tijd kijk ik op haar website. Via een lotgenotensite ben ik daarop terecht gekomen. Ze had ook een pomp, dezelfde pomp als ik. Een paar maanden geleden was ze te zien op televisie. Ze was een mooie, 18-jarige, stoere, sterke meid. Een meid die vocht voor haar leven en voor tijd. Ik verbaasde me er toen nog over dat die enorme pomp in haar slanke lijf paste. Begin februari las ik, tot mijn grote vreugde, dat ze getransplanteerd was. Wat was ik blij voor haar! Ik leefde via haar site helemaal mee. Las iedere dag trouw haar dagboek.
Gisteren dacht ik nog even aan haar en besloot snel even op haar site te kijken. En daar stond;
Ik was zo blij,
er was een donorhart voor mij.
Zo kort maar... nu is het voorbij.
Even leek mijn wereld stil te staan. Dit kan toch niet waar zijn, dacht ik. Maar helaas, vier maanden na haar transplantatie is ze overleden. 18 jaar jong. De hele dag ben ik van slag geweest. Het maakt me verdrietig, heel verdrietig. Angstig ook. Aan de andere kant voel ik me ook heel gelukkig. Gelukkig dat ik niet getransplanteerd ben. Dat ik niet bang hoef te zijn voor afstotingsverschijnselen. Dat ik hele andere angsten heb.
Aanstaande zondag ga ik met mijn gezin naar een andere jonge vrouw die één dag voor mijn tweede operatie getransplanteerd is. We zien elkaar niet veel, maar er is een band. We hebben eigenlijk hetzelfde verhaal. Allebei bij de tweede zwangerschap in het ziekenhuis terecht gekomen. Allebei een pomp. Het grote verschil is dat zij getransplanteerd is en ik niet. Maar we zijn er allebei nog. Zondag kan ik praten over de pomp met iemand die me begrijpt. Mijn gevoelens en angsten delen met iemand die het ook allemaal heeft meegemaakt. Zondag vier ik het leven met haar. En dat doe ik niet alleen zondag, dat doe ik elke dag.