Hinderen

'Kinderen zijn hinderen' zei mijn Opa vroeger lachend. En nog steeds is deze spreuk veel gehoord binnen mijn familie. Toen ik zelf kind was, vond ik het maar een belachelijke uitspraak. Ik kon me ook niet voorstellen dat mijn Opa zoiets zou zeggen, aangezien ik mijn Opa zag als een man die dol was op zijn kinderen en kleinkinderen. Tegenwoordig begin ik steeds beter te begrijpen wat hij bedoelde. Laten we eerlijk zijn, kinderen zijn gewoon soms hinderlijk!
Neem nou vandaag. We wilden even boodschappen doen en dus togen we met z'n viertjes richting supermarkt. Helaas begon daar het gedonder over wie er in het karretje mocht zitten en wie er op het rekje van de kratten mocht staan. Twee brullende kinderen door de supermarkt, dat vind ik hinderlijk. Daarbij komt dan nog dat beide kinderen enorm aan het hoesten zijn en dat we daardoor niet bij onze lieve vrienden op kraamvisite kunnen gaan. Iets waar ik me erg op verheugd had, dat vind ik dus hinderlijk. Dan heb ik het nog niet over rondslingerend speelgoed waar je over uitglijdt, grote monden, de 'nee' fase en de strontluiers. Hinderlijk, hinderlijk, hinderlijk.
Gelukkig wegen de hinderlijke momenten absoluut niet op tegen al het mooie dat ze ons brengen. Het ontbijtje op bed deze morgen, die twee armpjes om ons heen voor een knuffel, een optreden van onze prinses, de tekening van onze draak, het 'Papa, ik vind jou lieffff' en 'Ik hou heel veel van jou, Mama' en zo kan ik nog wel even doorgaan. Nee, dat vind ik dus alles behalve hinderlijk! Misschien dat ik de spreuk iets ga aanpassen in 'Kinderen zijn soms hinderen!'