Ruim twee jaar geleden stond ik op de wachtlijst voor een donorhart. En geloof me, zo'n hart wil je graag, heeeeel erg graag. Het is namelijk jouw kans op leven. Ik kon, godzijdank, van de wachtlijst afgehaald worden omdat mijn hart het weer zelfstandig is gaan doen, maar er zijn genoeg mensen die van de wachtlijst worden afgehaald omdat ze ondertussen overleden zijn. Hun kans op een nieuw leven is over, voorbij. En dat komt mede doordat er mensen zijn die hun gezonde organen niet willen doneren na hun dood.
Ik zie het heel simpel. Als je dood bent, heb je niets meer aan je eigen organen. Ze worden met jou begraven of gecremeerd. Ik heb het altijd een prettig idee gevonden om andere mensen te helpen na mijn dood en dus liep ik vanaf mijn zestiende met een donorcodicil op zak en heb me later laten registreren alszijnde donor. Toen ik eenmaal zelf op de wachtlijst kwam te staan, verbaasde ik me over het feit dat er maar weinig mensen geregistreerd donor zijn en dat er te weinig nabestaanden de organen van hun overleden familie willen doneren. Er zijn dus maar weinig mensen die wat kwijt willen, maar voor ontvangst staan ze waarschijnlijk met open armen. Niemand wil dood als het niet hoeft.
Daarom voor iedereen die nog geen donor is, wordt donor! Je redt er andere levens mee als jouw leven voorbij is.
6 opmerkingen:
Ikzelf laat het over aan mijn nabestaanden. Zij moeten namelijk verder met waar zij zich fijn bij voelen.
Jou snap ik ook heel goed, jij hebt zelf meegemaakt hoe het is om te wachten op een nieuw orgaan.
En ik kan ook de verpleegkundige begrijpen die niet meer op de donorlijst wilde, nadat zij jaren een junk had gedialyseerd die alles deed om zichzelf kapot te maken, en die toch een nieuwe nier kreeg. Die hij na een half jaar weer kwijt was door zijn drankzucht en niet-therapietrouw zijn.
@Esther: Iedereen is vrij in zijn of haar keuze. En dat is maar goed ook. Ik ben alleen van mening dat het mijn verantwoordelijkheid is wat er met mijn organen gebeurd. Ik denk dat het voor de nabestaanden een hele moeilijke keuze is om een paar uur na de dood van hun geliefde te beslissen of er wel of geen organen afgestaan moeten worden. Ik begrijp, in het geval van de verpleegkundige en de junk, dat mensen van donorregistratie afzien. Wel verbaas ik me over dat verhaal. Er is namelijk een zware screening voordat iemand getransplanteerd kan worden en ik begrijp werkelijk niet hoe de junk door die screening is gekomen.
@nan: dat was voor de gehele dialyse-afdeling een vraagteken. Ik geloof dat bijna al mijn vriendin haar collega's daarna hele andere ideeen hadden over doneren van organen. Dat is behoorlijk verwarrend, als je uit hoofde van je beroep zoiets meemaakt, waardoor je niet meer in bepaalde principes gelooft.
Ik weet overigens nog dat ik vlak na de (klinische) dood van mijn vriend ook de vraag kreeg: doneren of niet. Ik kon daar toen heel helder antwoord op geven en sta nog altijd achter die beslissing.
@esther: Ik kan me voorstellen dat als je zoiets meemaakt als verpleegkundige het heel moeilijk is om aan je principes vast te houden. Ik heb wat dat betreft ook alleen maar goede voorbeelden. Ondertussen ken ik al aardig wat mensen die een harttransplantatie hebben gehad en die godzijdank verder kunnen met hun leven. En wat betreft de beslissing die jij hebt genomen na de (klinische) dood van jouw vriend, hadden jullie het er ooit over gehad of heb je een eigen beslissing moeten nemen?
Nee, nog nooit. Maar door Multiple Organ Failure viel er niet heel veel meer te doneren, en over de overige dingen had ik heel sterk het gevoel: zijn lichaam is zo beschadigd, laat het nu maar met rust. En dat voelt nu nog steeds OK.
@esther: Het lijkt me heel fijn dat je je daar nog altijd oké bij voelt, dan is het een goede keus geweest.
Een reactie posten