Vrijdagavond zat ik voor de tweede keer met mijn engelenkoor aan tafel. Het was een minder beladen avond dat mijn 'eerste' verjaardag. Het leven lijkt alweer zo normaal. Zoveel dingen zijn alweer vanzelfsprekend. Ik neem sommige dingen alweer voor lief. Maar ik heb ook pijn...
Pijn wanneer Sep naar mijn litteken wijst en zegt dat ik moet gaan douchen. Vorig jaar was hij zich nog nergens van bewust. Nu ben ik 'vies' in zijn ogen. Pijn als Juul zegt dat het Sep zijn schuld is dat ik ziek ben. Haar angst dat ik doodga en het verdriet wat dat met zich meebrengt. Pijn als Anton mij verteld hoe het was om te wachten tot de dood me zou halen. Dat hij deze periode alleen moest doorstaan. Niet alleen, maar wel zonder mij. Pijn dat er zo weinig mensen zijn die weten hoe het is om een pomp te hebben en dus wat ik heb gevoeld en dat ik me daardoor zo alleen voel met mijn emoties die daarbij komen kijken. Pijn als mensen over die periode praten alsof ik met een flinke griep op bed lag en zichzelf op de borst kloppen voor hun enorme betrokkenheid. Pijn als mensen afkeurend of vol afgrijzen naar mijn litteken kijken en hun kinderen bij me weghouden of liever gezegd bij Juul. Pijn als ik baby's in mijn armen heb vlak na hun geboorte, wetende dat ik Sep nooit op die leeftijd heb gekend. Hij was bijna drie weken toen ik me bewust werd van zijn aanwezigheid en ruim zes weken voordat ik hem zelf kon vasthouden. Het verdriet slijt langzaam, maar die verdomde pijn blijft.
Het praten over die periode gaat me makkelijker af. Ik krijg geen brok meer in mijn keel en voel de tranen niet meer branden. Het verhaal is ingekort en minder heftig in mijn ogen, toch zie ik mensen schrikken wanneer ik mijn verhaal doe.
18 mei heb ik uitgeroepen tot Hartjesdag. Samen met Juul kwam ik op deze bijzondere naam. Alles zit erin. Liefde, leven, verdriet en geluk. Alles in één woord. Hartjesdag! Daarom vierde ik afgelopen vrijdag dat mijn conditie verbeterde en mijn hartfunctie stabiel bleef. Ik heb twee jaar extra gekregen. Ik voel me goed. Ik zit lekker in mijn (ietwat te zware) lijf en ik ben tevreden. Gelukkig ook! En dat is wat ik twee jaar geleden besloot in mijn bed op afdeling B4Oost. Ik wilde leven en ik wilde gelukkig zijn. En dat gaat me prima af!
3 opmerkingen:
En je schrijft er ook geweldig over. Dat vind ik knap, hoe jij je gevoelens verwoordt. Misschien dat er veel over schrijven de pijn uiteindelijk iets doet slijten.. Onbegrijpelijk trouwens, de reacties van mensen op je litteken. Voor mij is dat net alsof je een stam uit de binnenlanden van Sumatra beschrijft. Maar nee, het zijn onze westerse medemensen die zo op een litteken reageren, terwijl ze dagelijks op TV voor allerlei medische programma's zitten te hijgen. Onbegrijpelijk, ik word er gewoon pissig van!
Lieve Nan, je bent een prachtig mooi mens en wij wensen jou nog heel veel mooie en gezellige hartjesdagen toe! Tot gauw weer dikke kus
Ik sluit me volledig bij Babs aan! Je bent een supervriendin, die nog heeeeuuuul veel hartjesdagen verdient!!! Hele dikke kus!
Een reactie posten