Bang

Vrolijk huppelde ik vooruit. We liepen van de boerderij naar het kippenhok. Mijn opa en ik gingen de kippen voeren en eieren ophalen. We liepen daar zoals we altijd deden als we naar de kippen gingen. Het was ook niet de eerste keer dat we daar zo samen liepen. Het zou wel de laatste keer zijn. In de ren aangekomen, stapte ik stevig door naar het hok. Eitjes rapen, dat was mijn missie. Terwijl ik het deurtje van het hok opentrek, vliegt er een kip weg over mijn hoofd. Ik ben een jaar of drie en schrik, vergeet het opstapje en val voorover het kippenhok binnen. De kippen die nog in het hok zijn, schrikken van mij. Er klinkt een luid gekakel, gefladder en ik voel kippenpoten over mijn rug en benen. Nooit ben ik nog in de buurt geweest van een kip. Als een kip dichtbij komt, draait mijn maag om, breekt het angstzweet mij uit en weet ik dat als ik niet wegloop ik hysterisch word. Rond mijn verjaardag droom ik steevast dat ik van iemand een doos aangeboden krijg en wanneer ik de strik eraf heb gehaald, komt er een kip uit de doos. Badend in het zweet word ik dan wakker. Ooit was er een show op tv waar mensen hun angsten overboord gooide voor geld. Zo was er ook een man die bang was voor kippen, maar hij ging wel het hok in om het gouden ei te zoeken. Hij kreeg er, toen nog, F 1000,= voor. Ik had het niet gedaan. Gekker nog, ik was die tribune niet afgekomen omdat die ren met kippen er al stond. Mensen met kippen in de tuin? Prima, maar zelfs met 32 graden zal je mij niet in die tuin zien. Sinds ik kinderen heb, probeer ik rustig te blijven in de buurt van kippen. Ik wil absoluut niet dat ze mijn angst overnemen. Juul en Sep rennen dan ook vrolijk achter de kippen aan en proberen ze zelfs te aaien. Dat doen ze overigens wel met hun vader op de kinderboerderij. Daar ben ik niet bij.
Vorig jaar is Sep op de Hilversumse hei geschept door een koe. Voordat ik er erg in had, stond hij naast het beest. Ik riep nog dat hij er bij vandaan moest komen, maar ik was te laat. De koe draaide zijn kop om, boog hem naar beneden en heel snel naar boven. Door die beweging werd Sep gelanceerd en vloog bijna 5 meter door de lucht toen hij met een smak op zijn rug terecht kwam. De koe liep dreigend op hem af. Ik ben ertussen gesprongen en heb mijn moeder gezegd dat ze Sep moest oppakken en wegwezen. Sep heeft nog lang gehuild. Ik hoopte dat hij dit voorval zou vergeten en dus sleepte we hem al gauw mee naar onze stadsboerderij De Kemphaan. Daar staan ook koeien, maar dan op stal. Vorig jaar ging dat nog wel. Sep vond die koeien te gek, maar wilde ze niet meer aaien. Prima dacht ik nog. Hij is in ieder geval niet zo getraumatiseerd als ze moeder met haar kippen. Twee weken geleden ging Anton weer eens naar de Kemphaan, lekker koetjes kijken. Sep wilde de stal niet meer in. Zei meteen dat hij bang was. Anton heeft hem over kunnen halen om samen de stal in te gaan, maar halverwege begon Sep te huilen. Hij wilde weg. Gisteren dacht ik het probleem wel even op te lossen. Als we nou zo vaak mogelijk naar de koeien gaan, gaat die angst vanzelf weg. Naief als ik ben. Dus op naar de koeien. Het huilen begon echter nu al voordat we in de stal waren. Ik tilde hem op en liep met hem naar binnen, in zijn oor fluisterend dat Mama bij hem was. Hij drukte zich tegen me aan, verstopte zijn gezicht in mijn nek en huilde. Zijn lijfje schokte en bibberde. Ik heb me omgedraaid en ben weggegaan. Ik heb besloten dat Sep niet meer naar de koeien hoeft te gaan. Natuurlijk blijven we proberen om de angst weg te nemen, maar ik ga geen hysterisch kind door een koeienstal slepen. Je moet mij ook niet door een kippenhok laten lopen.