knuffelMarokkaan

Net na een week vakantie lijk ik alweer toe te zijn aan een nieuwe vakantie. Het is ongelofelijk maar waar. De kinderen hebben deze week uitgeroepen tot hoe-irriteer-ik-mama-het-meest-week. Als ik mijn zus aan haar haren trek, vindt Mama dat dan normaal? Als ik mijn broertje probeer te wurgen, zou Mama daar dan iets van zeggen? Als we allebei heel hard gaan gillen, maken we Mama dan gek? Maandag dacht ik nog dat het kwam door de lange reis en een slaaptekort, maar nu ze de hele week al zo zijn, ga ik me toch afvragen wat er aan de hand is. Het schoot me net even te binnen dat dit een waarschuwing voor me is, zodat ik me goed realiseer dat meer kinderen echt geen goed plan is. Maar ik neem aan dat dat de reden niet is. Het zal zeer zeker ook bij de leeftijd horen. Sep is momenteel gewoon erg ongehoorzaam en probeert de grens iedere minuut van de dag te verleggen. Juul verveelt zich en dat kan je goed merken. Ze hangt de hele dag om me heen, loopt me constant voor de voeten en weet dat dat me irriteert. Als ik mijn hele scala aan speelmogelijkheden voor haar heb opgenoemd, durft ze nog met een strak gezicht te melden dat ze daar allemaal geen zin in heeft. Ik wacht met smart op een oproep voor de basisschool.
Uiteraard zijn er ook genoeg leuke momenten, laat ik dat niet vergeten. Vandaag zijn Juul en ik samen de stad in geweest. Een nieuwe ervaring. Moeder en dochter, samen op stap. Het was erg gezellig alhoewel ik iets te vaak moest vragen of ze nou eens door wilde lopen. Net voordat we de bus in konden stappen richting huis, kwamen er twee meiden bij ons in het bushokje staan. De een zei tegen de ander: 'Zo zie je maar weer, er zijn niet alleen kutMarokkanen, jij hebt een knuffelMarokkaan!' Juul stond aandachtig te luisteren. Toen we even later in de bus zaten, wist Juul wat ze voor haar verjaardag wilde. 'Mama, ik wil graag een knuffelMarokkaan. Kan je die bij de speelgoedwinkel kopen?'