Kinderwens

Nooit heb ik er een geheim van gemaakt dat ik een groot gezin wilde. Het leek me enig om een huis vol te hebben. De zwangerschap van Sep heb ik dus nooit gezien of beleefd als mijn laatste zwangerschap. Ik wist 100% zeker dat er nog meer kinderen welkom waren bij ons. Maar het lot heeft anders bepaald. De zwangerschap van Sep was wel de laatste. Ongeveer een jaar/anderhalf jaar na de geboorte van Sep heb ik het erg moeilijk gehad met het feit dat zwanger zijn en kinderen krijgen geen optie meer waren voor mij. Onze overbuurvrouw beviel in die tijd van een meisje en ik was ontzettend jaloers. Er zat een ooievaar tegen het raam geplakt, er hingen ballonnen en slingers buiten en de postbode moest de post in twee stapels door de brievenbus gooien. De hele dag was er bezoek die met grote bossen bloemen en kraammanden naar binnen gingen. Helemaal fantastisch voor hun, maar mijn hart brak. Ik wilde ook een leuke bevalling en meteen naar huis waar al mijn familie en vrienden dan langs zouden komen. Ik wilde ook een ooievaar tegen het raam en slingers. Ik heb wat afgehuild. Maar op een gegeven moment waren de tranen op en het verdriet sleet. Laat ik voorop stellen dat ik meer dan tevreden ben met wat ik heb. Ik heb twee gezonde kinderen, een meid en een jongen. Wat een kan een mens zich nog meer wensen? In mijn geval, zo heel af en toe, nog een kindje. Op de vakantie dacht ik; laat ik het eens bespreken met Anton. Ik zei heel nonchalant dat ik bij mijn volgende bezoek aan het UMC toch eens wilde vragen of ik, gezien mijn gezondheid nu, nog aan een zwangerschap kon gaan denken. Anton keek me aan (trok hij nou wit weg?) en deed zijn mond open, maar er kwamen geen woorden. Geen goed idee dacht ik meteen en dat kan ik me heel goed voorstellen. Na alles wat we meegemaakt hebben, is het goed nu en daar wil hij niets aan veranderen. Begrijp me niet verkeerd, ik ook niet. Maar als en ik bedoel ALS het nog zou kunnen en ze garanderen me dat het goed zal gaan, dan zou ik er voor gaan. Toen ik het een paar dagen later met mijn ouders besprak, zeiden ze; 'Als je die vraag stelt, zullen ze je aankijken of je niet goed bij je hoofd bent.' En ze hebben gelijk dacht ik weer. Uiteraard begon mijn moeder ook meteen te roepen dat ik tevreden moet zijn met wat ik heb. Maar dat is het probleem niet. Het is de wens. De wens naar nog een kind. En ook al ben ik 100% tevreden met wat ik heb. Het blijft pijn doen dat die wens niet in vervulling zal gaan.