Gelukkig

Zo snel als de nieuwe fase gekomen is, zo snel is hij ook weer gegaan. Vandaag ben ik geen seconde alleen geweest. Was ik net gewend aan mijn verworven vrijheid, mag ik hem nu alweer inleveren. Maar het maakt niets uit, ik kan het aan. Ik kan nu alles aan wetende dat ik vrijdagavond in de auto zit met eindbestemming: De Franse Alpen! En of er nu sneeuw ligt of niet, ook dat maakt mij niet uit. Ik ga een week genieten van mijn gezinnetje en van rust. Geen afspraken, geen telefoon, geen huishouden, geen heen en weer gevlieg tussen kinderdagverblijf, supermarkt en peuterspeelzaal. Ik neem een paar goede CD's mee en begin opnieuw aan het Bernini-mysterie met als doel het in deze week uit te lezen. Verder gaat Carcassonne mee voor de lange avonden en wie weet wordt er ook nog wel gedobbeld of een kaartje gelegd.
Overdag een beetje spelen met de kinderen, sneeuwpop maken, kijken hoe Opa het er op de lange latten vanaf brengt, sleetje rijden en anders heerlijk wandelen en een keertje naar het zwembad. Dagje winkelen en naar de markt en verder geen verplichtingen. Grote kans dat ik mijn horloge thuis laat!
Vorig jaar vertrok ik zonder mannen, maar met dochter, richting de Franse Alpen. Achteraf bleek ik mijn man enorm te missen. Dit jaar gaan we dus allemaal! Sep voor het eerst in de sneeuw, Juul verheugt zich nu al op het sleeën, Anton viert er zijn 41e verjaardag in stilte. Puur genieten met het gezin! Alle tijd voor elkaar. Iedereen gelukkig! Wat wil een mens nog meer?