Afslag UMC

Aanstaande dinsdag wordt op Nederland 1 Afslag UMC uitgezonden. Daarin staat de 18-jarige Danielle centraal. Ze heeft een Heartmate (steunhart) en wacht op een donorhart. Ruim twee jaar geleden had ik ook een Heartmate. Ik werd toendertijd ook gevraagd om mee te werken aan een programma. Ze wilden toen een soort documentaire maken over mij voor de Hartstichting. Ik kan me herinneren dat deze vraag toen veel te vroeg kwam. Ik was net van de IC af, begreep nog niet zo goed wat een Heartmate nou inhield en wat de consequenties daarvan zouden zijn. Ik kreeg tijd om erover na te denken en het te bespreken met Anton. Anton voelde er al meteen niet zoveel voor. Hij staat niet graag in de spotlights. Wij zouden bijvoorbeeld gefilmd worden als ik voor het eerst een half dagje naar huis mocht. Anton wilde dat moment voor onszelf houden. En uiteraard zou het daar niet bij blijven. De kans dat bijvoorbeeld ook de kinderen gefilmd zouden worden, vonden wij ook geen prettig idee. Ikzelf wilde het vooral niet, omdat ik niet op televisie wilde zien wat ik zelf nog niet kon bevatten. Bovendien wilde ik rust. Rust voor mezelf om alles te verwerken en daar wilde ik geen camera bovenop hebben. Ze hebben toen een andere patiënt, dhr. Gilberts, gevraagd die toendertijd ook een Heartmate had. Vorig jaar werd 'zijn' documentaire uitgezonden bij de AVRO. Wij hebben het opgenomen. In de eerste plaats omdat het om een Heartmate ging en op de tweede plaats omdat ik de man al meerdere malen persoonlijk had ontmoet. Dat gebeurt namelijk als je allebei met een Heartmate rondwandelt en het is heel prettig om met lotgenoten een praatje te maken. Er zijn maar weinig mensen in Nederland die weten hoe het is om met zo'n pomp rond te lopen. Volgens mij was ik de 68ste persoon in Nederland die een pomp had in een tijd van 10 jaar.
In de aanloop naar de uitzending van Afslag UMC volgende week heb ik gisteren nog even de documentaire bekeken van dhr. Gilberts. Al meteen vanaf de eerste beelden kreeg ik een brok in mijn keel en vulden mijn ogen zich langzaam met tranen. Het geluid dat die pomp maakte, het feit dat ik niet mocht douchen, de dagelijkse zelftest en het verwisselen van de batterijen. Het bedienen van de handpomp, de verzorging van de wonden, maar boven alles de onzekerheid. Heel even komt alles terug. Mijn angst om te sterven, mijn angst om alles achter te laten wat me lief is. De onzekerheid over de toekomst. Mag ik blijven? Mag ik mijn kinderen zien opgroeien? Mag ik? Mag ik? Maar direct steekt de nuchterheid zijn kop op. Kijk mij hier zitten op de bank. Anton naast me, mijn kinderen op bed. Twee jaar verder en het gaat goed. Voor hoe lang? Dat kan me niet schelen. Die extra tijd heb ik toch mooi te pakken. Ik ga ervoor! En komen er problemen? Dat zien we dan wel. Ik heb geleerd om te genieten van het moment, van de dag. Niet te ver vooruit kijken. Te koesteren dat wat ik nu heb. En daar ga ik voorlopig mee door. Neemt niet weg dat ik het soms moeilijk heb. Wat ze aanstaande dinsdag gaan uitzenden weet ik niet precies, maar het wordt voor mij waarschijnlijk niet makkelijk. Want alle emoties en gevoelens die zo diep zijn weggestopt, bewust of onbewust, komen alleen al door het geluid wat de Heartmate maakt naar boven. Stem aanstaande dinsdag eens af op Nederland 1 om 19.30 uur en stap voor heel even in mijn leven-dat-is-geweest, maar wat nog iedere dag zijn sporen nalaat.