Telefoneren

Natuurlijk was het mij ook al opgevallen. Hoe vaak zeg ik niet: 'Mama is even aan de telefoon. Ik kom zo bij je.' Maar de laatste weken loopt het de spuigaten uit. Er gaan dagen voorbij dat de telefoon niet gaat, maar soms lijkt het alsof ik hele dagen aan het telefoneren ben. Als er geen mensen zijn die mij bellen, ben ik wel bezig om iemand te pakken te krijgen. Vanmiddag was het weer zo ver en Juul kwam naar me toe. Ik probeerde haar nog even af te leiden, maar ze zei: 'Ophangen Mama, ik wil nu met je praten.' Ik heb inderdaad opgehangen en Juul ging verder. 'Kan jij alleen maar bellen?' Ik voelde me rot. Ik zei laatst al tegen Anton dat ik het anders wil en ik moet ook eerlijk zeggen dat ik het met iedereen zo kort mogelijk houd, maar voor Juul is de maat vol. En ze heeft gelijk. Ook zij verdient aandacht. Zij wil graag met Mama praten of laten zien wat ze gemaakt heeft. En tijdens ons gesprek ging weer de telefoon. Ik heb niet opgenomen. Bovendien heb ik met mezelf afgesproken dat ik alleen nog maar bel als de kinderen op bed liggen. Dat betekent dus over het algemeen 's avonds en af en toe twee uurtjes in de middag. Het moet maar eens afgelopen zijn. Geen getelefoneer meer. Althans niet als de kinderen om me heen zijn. Ik zou het vreselijk vinden als mijn kinderen zich later een moeder herinneren die alleen maar aandacht had voor de telefoon.