Peuterspeelzaal

Na een lange, vermoeiende dag stak ik mijn sleutel in het slot, opende de voordeur, pakte de post op en liep door om in de woonkamer op de bank te ploffen. Ik opende de envelop die gericht was aan de ouders/verzorgers van Sep. Als ik goed naar het logo op de voorkant had gekeken, was ik beter voorbereid geweest. Het was een brief van de peuterspeelzaal. Er is een plaats gereserveerd voor Sep vanaf 3 november. Sep is elke dinsdagmiddag en vrijdagochtend welkom op peuterspeelzaal Jan Huigen. Of we voor 31 oktober de reservering definitief kunnen maken? Ik ging er nog eens goed voor zitten. Ik las de brief nog een keer en realiseerde me dat het loslaten begonnen is. Sep, mijn kleine, grote man. Hij ziet er zo stoer uit, maar begint al te huilen als ik maar even uit zijn gezichtsveld ben. Hij is de aanhankelijke knuffelbeer, het jongetje met de hoogste aaibaarheidsfactor. Twee keer knipperen met zijn ogen en je bent verkocht. Hij is degene die altijd checkt of Mama wel in de buurt blijft, die komt vragen of je ook buiten komt spelen of naast hem komt zitten op de bank. En over een week moet ik hem loslaten en hij mij, want dan gaat hij voor het eerst naar de peuterspeelzaal.
Met tranen in mijn ogen vertelde ik Anton het grote nieuws. En mijn angst. Wat als het een drama wordt? Dat hij zich tegen het raam van de peuterspeelzaal stort en roept: 'Mama, nnnnn weg!' Dan breekt mijn moederhart en voelt hij zich verlaten. Anton zei dat het wel mee zou vallen. Hij zal het daar vast naar zijn zin krijgen. Als ik het aan een vriendin vertel, vraagt ze me of ik ben vergeten dat ik hem vorige week nog in het beton wilde storten? Opeens lijkt dat gevoel zo ver weg. Mijn kleine mannetje wordt groot, dit hoort bij groter groeien. En er komt een dag dat ik ervan geniet dat ik even kinderloos ben. En waarschijnlijk komt die dag sneller dan ik denk. Maar nu eerst aanstaande vrijdag. Met een zwaar hart ga ik hem wegbrengen en hopelijk haal ik weer opgelucht adem als hij weer veilig thuis bij Mama is!