Eten

Koken vind ik leuk, maar het is niet mijn hobby. Bovendien vind ik het geen eervol werk. Je staat toch al gauw een half uur in de keuken en als het dan eenmaal op tafel staat en er wordt niet van gegeten, kan ik soms goed pissig zijn. Sep zit nu in de fase van 'lus-ik-nie'. Sep werpt een blik op zijn, soms nog lege, bord en roept meteen: 'Nie kekker' Geeft niets denk ik dan nog, maar vervolgens begint het meisje tegenover me ook met lange tanden te eten. Gelukkig zegt Anton iedere avond dat het lekker is, alhoewel het de laatste tijd erg routinematig klinkt.
Uitgebreid koken, zoals onze vrienden regelmatig doen, is er voor mij niet bij. Het zelf verzinnen van recepten of het op de gok mengen van ingrediënten ook niet. Erg fantasieloos eigenlijk. Goed, ik heb dus geen hekel aan koken. Kan het zelfs ontspannend vinden. Na een dag met de kinderen trek ik me graag terug in de keuken, terwijl Anton zich met hen bezig houdt. Waar ik wel een hekel aan heb, is het verzinnen wat je gaat eten. Iedere dag opnieuw. En aangezien ik graag gevarieerd wil eten, is het helemaal niet altijd makkelijk. De kinderen eten graag pasta, maar ik wil hoogstens twee keer per week pasta eten. Anton houdt van rijst, kip met groenten en saus. Maar dat eten de kinderen niet graag. Ik hou niet zo van aardappels, vlees en groenten, maar voor de kinderen is dat wel weer een ideale hap. Keuzes, keuzes, keuzes. En dat maakt het dat ik zo graag bij een ander eet. Ik hoef niet te verzinnen wat we gaan eten, geen boodschappen te doen en kan zo aan tafel gaan zitten. Ik kan heerlijk genieten van hetgeen een ander gekookt heeft en vaak doe ik nog eens wat ideeën op. Ideale combinatie! Maar dan moet degene waar ik ga eten niet opbellen om te vragen: 'Wat wil je eten?'