Dossier

Een aantal maanden geleden tijdens het uitzoeken van de foto's van de afgelopen twee jaar bedacht ik dat het leuk zou zijn als ik die paar zwarte gaten in mijn geheugen kon opfrissen door mijn verpleegkundige dossier te laten kopiëren en op te laten sturen. Op die manier kon ik de precieze datum bij de foto's schrijven van mijn zoon. Er zijn een aantal foto's gemaakt van Sep op mijn borst terwijl ik nog slapende werd gehouden. De eerste foto's zijn één dag na zijn geboorte gemaakt in het AMC en de tweede reeks foto's zijn, ben ik vandaag achter gekomen, gemaakt op 16 augustus. Waarschijnlijk net voordat ik naar de OK werd gereden voor een levensreddende operatie.
Bovendien bedacht ik mij toendertijd ook dat ik eigenlijk niets meer wist van de eerste weken. Ik had geen idee wanneer ik weer zelf kon lopen, mezelf kon wassen en wanneer ik die antibiotica toegediend heb gekregen waarvan ze zeiden dat ik er doof van kon worden. En aangezien er ook foto's zijn gemaakt van mij achter een rollator, achter de kinderwagen, voor het eerst van de afdeling af en mijn wandeling met Juul over de gang (zonder rollator!) wilde ik weleens weten of ze dat niet allemaal beschreven hadden voor mij. Dus de telefoon gepakt, het UMC gebeld en doodleuk gevraagd of ze dat dossier niet even konden kopiëren. Dat kon, het werd zo snel mogelijk opgestuurd. Dagen gingen over in weken, weken gingen over in maanden en zo kwam het dat ik het afgelopen vrijdag nog maar eens heb gevraagd toen ik voor controle op de poli was.
Vandaag viel er een dikke envelop op de mat met het logo van het UMC. Er ging een koude rilling door mij heen. Met de envelop in mijn handen heb ik een tijdje naar Sep zitten kijken. Ik wist wat erin zat, maar wilde ik ook weten wat er in stond? Op de begeleidende brief stond al iets in de trant van: Voel je niet rot als er een individuele mening in staat van een verpleegkundige. Ik heb Sep naar bed gebracht en Juul even voor de televisie gezet. Ben een glas water gaan halen en heb me op de bank genesteld. Het dossier van de IC is ingewikkeld, veel termen die mij niets zeggen, des te meer ben ik geraakt door de opmerking dat ik onrustig wordt met de familie in de buurt. Dan het dossier van de 'gewone' afdeling. Tjonge, wat een boekwerk. Ik krijg een stukje tijd terug die ik was vergeten. Halverwege stop ik met lezen. De laatste zin die ik lees, gaat over Sep. Ik ben niet geinteresseerd in Sep. Wat ik toen voelde, staat daar zwart op wit. Ik wil niet verder lezen. Ik weet hoe het afloopt. Ik mag naar huis. Negen maanden na de implantatie mag de hartpomp eruit en tegen die tijd interesseert Sep mij wel. Dat is wat ik nu wil onthouden. Even geen dossier meer voor mij. Misschien over een paar weken weer, als ik ook weer de moed heb om de foto's te bekijken.