Beton

Volgens mij is er slecht weer op komst. Ik weet het niet zeker, maar als ik onze twee tornado's door de kamer zie vliegen, heb ik wel een vermoeden. Elke avond kijk ik naar het weer en verwacht de ergste verwachtingen en vooruitzichten, maar tot nu toe blijft het wisselvallig. En eigenlijk klopt dat ook wel als ik naar de kinderen kijk. Het ene moment is het zacht herfstweer en dansen de bladeren op een klein briesje en het andere moment hebben we storm en vliegen de bladeren me om de oren. Helaas is het laatste meer het geval dan het eerste. Daarom deze week een primeur in mijn huisvrouwenbestaan: Ik wilde de kinderen achter het behang plakken. Het was de eerste keer dat ik werkelijk niet meer wist wat ik moest doen. Ik had alles gehad, van een redelijk gesprek tot aan schreeuwen toe. Ik heb het opgegeven. Tien minuten later ging de telefoon. Mijn moeder. Het was een chaos bij mij. Schreeuwende kinderen, rennend door de huiskamer, springend op de banken. Ze hingen nog net niet in de lampen of gordijnen. Ik heb mijn moeder gevraagd of mijn keuze voor twee kinderen toendertijd bewust is gemaakt, omdat ik deze dag sterk het idee kreeg dat ik toen ontoerekeningsvatbaar was en nog had moeten ontzwangeren van nummer 1. Mijn moeder begon te lachen. Kan je echt goed gebruiken op dat moment. En toen het-niet-te-vermijden; 'Het is maar een fase lieverd, daar moet je even doorheen. Het komt vanzelf weer goed.' Bedankt Mam.
Maar het kan schijnbaar erger. Laatst hoorde ik een moeder op een feestje klagen over haar kinderen. Ze deden dit en ze deden dat. En daarna kwam er een heel beklag over wat ze vooral niet deden. Ik heb het eens even aangeluisterd en kwam tot de conclusie dat het hier wel mee valt. Ik wil ze alleen maar achter het behang plakken, de andere moeder had het al over beton storten. Maar misschien is dat de volgende fase waar ik doorheen moet?