Het is voor mij normaal geworden dat mensen naar mijn litteken kijken. Mijn litteken is ook bijna altijd te zien. Ik schaam me er absoluut niet voor, ben er zelfs trots op. Maar de laatste tijd voelen de mensen zich vrij om mij te vertellen wat ze er van vinden. En eerlijk gezegd hoopte ik dat ik dat van me af kon laten glijden, maar dat is niet het geval. Het raakt me. Soms op een leuke of mooie manier, maar meestal slaat het in als een bom en voel ik alleen maar woede of verdriet. Twee weken geleden stond ik in een kledingwinkel een leuk setje te passen, komt er een verkoopster naar me toe en zegt: 'Nu alleen nog een mooie ketting over die lelijke streep.' De opmerking raakt me in het diepst van mijn ziel. Ik ben verbijsterd, lamgeslagen. Ik steek mijn borst vooruit, recht mijn schouders en laat de vrouw in kwestie toch nog even weten dat er achter mijn litteken een heel verhaal zit. Het heeft geen zin. Ze luistert amper. Voordat ik uitgesproken ben, vraagt ze me of ik dat vrouwtje ben dat zo'n kastje omhad. Ik knik 'ja'. Zegt ze vervolgens: 'Dan ben je ook lekker opgeknapt.' Mijn mond gaat open, ik wil wat zeggen, maar er komen geen woorden uit. Verbijstering. Dit is niet te geloven. Hoe durft ze?
Op de camping stond ik, op een avond, af te wassen. Tegenover mij stonden twee oudere dames. Ze keken me aan, hun ogen zakten naar beneden en de dames begonnen hardop te bespreken wat er mis was met mij. 'Dames, ik kan u gewoon verstaan. Als u wilt weten wat er met mij gebeurd is, kunt u dat toch ook gewoon vragen?' Ondertussen gieren frustratie en irritatie door mijn lijf. Wat er mis is gegaan bij mij? Ik ben verdomme toch niet de enige op de wereld die een openhart-operatie heeft gehad? Mensen hebben toch wel eerder littekens gezien? Bovendien, waar halen mensen het lef vandaan om er iets over te zeggen? Aan de andere kant vind ik het ook wel eens prettig als mensen het bespreekbaar maken, maar niet op zo'n manier. Een beetje meer respect graag. Mensen met oprechte interesse wil ik best vertellen waarom dat litteken daar zit. En dat zijn ook de mensen die mij op een leuke of mooie manier raken.
Mijn kinderen kunnen me ook raken. Vorige week stapte ik onder de douche vandaan waar Sep aandachtig mijn buik stond te bekijken. 'Mama douchen' zei hij. Ik vertelde hem dat ik net onder de douche vandaan kwam. Hij schudde zijn hoofd en zei: 'Mama vies.' Hij wees naar mijn litteken alsof hij hem voor het eerst zag. 'Vies' zei hij weer. Het ontroerde me. Het kleine mannetje dat van niets weet. Kijkend en voelend aan een litteken dat er al sinds zijn geboorte zit. De onwetendheid. De onschuld. Nee, dan Juul. Wijzend op mijn litteken zegt ze: 'Jij bent hartpatiënt. Jij gaat dood.' Terwijl ik mijn mond open om iets te zeggen, pakt ze mijn hand en zegt: 'Dat zou ik echt niet leuk vinden, als je dood gaat. Dan zie ik je nooit meer.' Mijn hart breekt en ik laat zien dat Mama ook kan huilen.
2 opmerkingen:
Lieve Nanda, het lawaai van de hersencel die in het hoofd van deze verkoopster heen en weer rolt, zorgt ervoor dat er alleen maar domme klanken uit haar mond rollen. Trek je NIETS aan van dit soort mensen. Het is domheid, onwetendheid, sensatiezucht. WEG met die mensen, ze zijn onbelangrijk, wat telt is dat jij er nog bent en een litteken dat vertelt dat je nog leeft is PRACHTIG! Niks lelijks aan!
Hai nanda,
wat ben ik blij met het lezen van je verhaal. Ik voel me al jaren ( dus 27 jaar, ik heb meerdere littekens door een hartoperatie die vlak na mijn geboorte plaats vond). En ik begrijp maar al te goed wat je bedoelt en wat je voelt op zo'n moment. Ik kom daarnaast zelden andere mensen tegen die ook zo'n litteken hebben, ik heb 1 keer een meisje notabene bij het stappen ontmoet die ook zo'n litteken heeft en daar heb ik voor t eerst echt mee kunnen delen hoe dit is, om er zo uit te moeten zien.
Ik ben blij dat ik dus echt niet de enige ben, en als mensen eens zouden nadenken, en eens NIET achter de grootste horde aan zouden lopen op gebied van uiterlijk, pas dan zal de wereld er mooi uit zien.
Esther Gerritsen
Een reactie posten