Vastgeplakt

Afgelopen zondag waren wij in het ziekenhuis. Wij bezochten een kindje van vrienden op de kinderafdeling. De kinderafdeling wordt door mijn kinderen ervaren als één grote speeltuin. Er staat een tent waar je je in kan verstoppen, twee poppenwagens, twee tractoren en er hangt van alles aan de muren. Een groot speelparadijs. Je zou haast vergeten dat er zieke kinderen liggen. Maar zodra je het kamertje verlaat en geconfronteerd wordt met een meisje met donzig haar op haar hoofd en een gigantische infuuspaal naast haar, weet je weer dat dit geen paradijs is. Kleine kinderen zien dat allemaal niet. Die zien hetzelfde meisje als vriendinnetje, als speelmaatje. En dus werd er vrolijk gesocialiseerd door Juul. Ze heeft daar heel wat vriendinnetjes gemaakt in de afgelopen tijd dat we daar op bezoek zijn geweest. Maar ons bezoek van zondag heeft toch wel de grootste indruk gemaakt. Terwijl Anton en ik bij onze vrienden zaten, hoorden we Juul druk praten. Mijn vriendin zei me even achterom te kijken. Ik moest even goed kijken om te begrijpen wat ik zag. Daar stond een Siamese tweeling. Ze waren met de achterhoofdjes aan elkaar vergroeid. Wel twee lijfjes en dus vier benen en vier armen. Het was een vreemd gezicht. Ik heb zoiets weleens op televisie gezien, maar nu dus in levende lijve. Het waren leuke, opgewekte meiden. Ze hadden de leeftijd van Juul.
Het klikte goed tussen de meiden en Juul. Er werd wat gepraat en toen wilden de meiden wel gaan spelen met Juul. Dus ze liepen weg en Juul riep: "Hee, jullie zitten aan elkaar vastgeplakt!". De meiden liepen onverstoord verder, maar Juul was zeer onder de indruk. Dat was interessant. Ze hebben heerlijk gespeeld met z'n drietjes. Soms wreed verstoord door een fanatiek knulletje op een tractor (lees: Sep). Toen het tijd was om naar huis te gaan, vertelde Juul ons dat ze vriendinnen waren voor altijd. En terwijl we richting de uitgang van de afdeling liepen, vroeg Juul ons: "Mogen Sep en ik ook tegen elkaar vastgeplakt worden?"
Heerlijk toch, die kinderlogica?