Ik kan me de eerste keer dat ik hem zag niet meer herinneren. Ik kan me ook niet herinneren wanneer ik voor het eerst dacht dat ik hem wel leuk vond. Ik weet alleen dat ik thuis niet meer kon negeren dat hij er was. Ik moest het ermee doen. Hij bleef. Hij was ons tweede, ooit zo gewenste, kind. Hij was mijn zoon en maakte deel uit van ons gezin.
De tijd die ik gekregen heb, heeft alles goed gemaakt. Dat ik ooit zo over Sep dacht, doet soms ontzettend pijn. Hij was meer dan welkom, meer dan gewenst. De situatie eromheen, daar hadden we niet om gevraagd en hij trouwens ook niet. Maar de situatie bezorgde Sep en mij een hele slechte start. En nu zijn we bijna twee jaar verder.
De komende dagen staan in teken van de verjaardag van Sep, maar ook met wat er zich twee jaar geleden afspeelde. Het is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Mijn familie gaat terug in de tijd en herbeleeft die dagen rond de geboorte van Sep. De angst, het verdriet en later dat sprankje hoop. Mijn herbeleving begint veel later pas. De eerste 10 dagen heb ik gemist. Daarna begint bij mij pas het herinneren. Ik herinner me de IC, de afdeling waar ik terecht kwam, de verpleegkundigen en de artsen. Ik herinner me de eerste keer dat ik weer kon lopen en de eerste keer dat ik een dagje naar huis mocht. Maar ik herinner me geen baby, geen gebroken nachten, geen flesjes, geen poepluiers, geen geboorte. Ik deel dus een heleboel herinneringen niet. Niet met Anton, niet met mijn familie en ook niet met vrienden. Ik voel mij daardoor wel eens een buitenstaander. Het is lastig om in een tijd waar je elkaar zo hard nodig hebt, er niet te zijn. Ik vind het nog lastiger om te accepteren dat ik me daarbij neer moet leggen omdat het niet anders was.
Maargoed, de komende dagen ben ik dus volop bezig met de voorbereidingen van een kinderfeestje. Het is voor Anton en mij, zonder iemand te kort te doen, de belangrijkste verjaardag van het jaar. Ten eerste omdat Sep al twee jaar bij ons is en ten tweede omdat hetzelfde geldt voor mij!
3 opmerkingen:
Ik herinner me het nog zo goed. Wachtend in het kamertje naast de operatie kamer. Ik kon zien toen Sep 'geboren' werd en zag 'm binnen komen, slap als een vaatdoek. De narcose had ook hem onder zeil gebracht. Snel werd Sep met zuurstof bijgebracht, het mooiste ventje op aarde was geboren. Ik moest wachten voor je 'm met jou kon delen. Wel stonden je ouders en Jacco al te wachten bij de uitgang van neonatologie. Samen hebben we 'm bewonderd. Nu nog wachten op jou. Lang heb ik gewacht met het oppakken van onze zoon. Dit wilde ik zo graag met jou doen maar dat ging nog eventjes niet. Vreugde en verdriet lagen naast elkaar die dagen. Gelukkig kunnen we hier nu met z'n allen op terugkijken en vieren we zijn verjaardag en jouw overleving.
Ik weet niet zo goed wat ik hierop zeggen zal... Ik ben blij dat jullie vieren zo gelukkig zijn en dat stralen jullie uit naar anderen. Jullie hebben een hele moeilijke tijd gehad en veel tegenstrijdige emoties ervaren, en uiteindelijk is de zon weer gaan schijnen! Wij vinden het jammer dat we er niet bij kunnen zijn zaterdag, maar wij komen later een kadootje brengen voor die lekkere knul! Dikke knuffels!
Jullie zijn meer dan welkom!
Een reactie posten