Gisteren had ik het al bedacht. Eigenlijk dinsdag al. Ik bracht Juul naar het kinderdagverblijf en het werd een drama. Brullen, huilen en zich verzetten. Mijn moederhart brak. Ze heeft het zo naar haar zin daar, op één voorwaarde: dat haar vaste juffen er zijn. En dat was dinsdag dus niet het geval. Haar favoriet (en vriendin zoals ze zelf zo mooi kan zeggen) was ziek en de andere leidster begon om half 10. Ik verliet om 10 over 9 het pand met een ontroostbare Juul achterlatend. Op het speelplein wachtte ze me op om langs het hek met me mee te rennen. Huilend roepend: "Laat me niet alleen Mama". En dat ligt al zo gevoelig. Maar dapper trapte ik door op mijn fiets, Sep zwaaiend achterop "Dahag Juul!"
Om half 1 ben ik als een speer mijn lieve Juul weer op gaan halen. De vaste leidster was er en Juul had de grootste pret. Bij het afscheid kreeg ik al te horen dat als de ene leidster ziek zou blijven er donderdag geen vaste leidsters zijn, want de andere leidster is op vakantie. En dus bedacht ter plekke dat ze donderdag wel thuis kan blijven. Ze is moe van het weer, hangerig, snel huilerig en ook ik trek dit weer niet zo goed. Als ze donderdag niet gaat, heb ik ook rust. En zo gebeurde het dat ik deze morgen rond kwart voor 9 het kinderdagverblijf aan de telefoon had met de mededeling dat Juul niet zou komen vandaag. Ze lag nog te slapen en ik wilde haar niet wakker maken. En daar was niets over gelogen. Ze werd pas rond kwart over 9 wakker. En toch voel ik me schuldig. Het voelt alsof ik haar laat spijbelen. Zeker wanneer ze vraagt of ze vandaag nog naar de creche gaat en ik 'nee' zeg. Echt pedagogisch is het niet hè? Over een aantal jaar gaat ze dit soort dingen zelf bedenken en dan word ik kwaad. Maargoed, ik troost me met de gedachte dat ze dit over 10 jaar niet meer weet. Het geheugen gaat niet terug tot 3 jaar zegt men, tenzij er iets traumatisch gebeurd is. Dit spijbelochtendje zou ik niet als traumatisch willen betitelen, zeker niet toen Juul het niet erg vond dat ze niet naar het kinderdagverblijf hoefde vandaag. "Gelukkig Mama, ik vind het bij jou toch leuker!" zei ze!
4 opmerkingen:
Wat een mopje is het toch!
Enne...
Vroeg geleerd, oud gedaan!!!
Dus dat wordt nog wat later...!
Kus van zus
spijbelen is soms zooooo fijn!!! Gewoon lekker blijven doen, af en toe een daggie pikken is heerlijk!
Gebeurd hier ook nog steeds :D
Heerlijk toch!! Er gaat natuurlijk niks boven het thuis zijn!
En ik zou ook niet komen als er geen vaste gezichten waren! ;)
En het is alleen het afscheid waar ze het dan heel erg moeilijk mee heeft. Want ik weet (en dat weet je zelf waarschijnlijk ook) dat ze het altijd wel naar d'r zin heeft.
Groetjes Mel
Nu kun je ze nog lekker thuis houden, als zij of jij een keer geen zin hebben. Lekker toch!?
Straks gaan ze allebei naar school. Wat moet je dan met je tijd? ;-)
Een reactie posten