Nanda-maand

Ik ben het zat. Ik ben het zat om alleen maar moeder te zijn. Dag in, dag uit houd ik mij bezig met het opvoeden van twee (soms onmogelijke) kinderen. Zeven dagen in de week, 24 uur per dag. Natuurlijk helpt Anton een handje, maar het grootste gedeelte rust op mijn schouders. En echt makkelijk vind ik het momenteel niet. Juul is grensverleggend bezig met haar taalgebruik. De ene brutale opmerking na de andere volgt. En Sep is zijn grenzen aan het verleggen in hoever kan ik gaan. Als ik op het raam timmer, wordt ze dan boos? Als ik de stoelen omgooi en erop ga staan, springt zij dan uit haar vel? En zo hoor ik mezelf de hele dag zeggen: "Hou op! Blijf daar vanaf! Niet zo'n grote mond! Ik waarschuw je nog één keer! Niet slaan! Niet op de bank springen! Schei eens uit! Ik word het zat!" En daar word ik nou zoooo moe van. Ik wil geen agentje meer spelen. Ik wil even geen moeder meer zijn.
Ik wil uitslapen, winkelen, rustig een boek lezen, uitgebreid koken en dan met z'n tweetjes van het diner genieten. Ik wil 's avonds naar de ondergaande zon kijken op een terrasje, desnoods in Almere-Haven. Ik wil gewoon even niet aan de kinderen hoeven denken. Even geen ontbijt klaar maken wat ze toch niet opeten, even niet voorlezen, even geen speelgoed over de vloer, even geen hysterische buien, even geen klimpartijen, even geen Disneyfilms, gewoon even niets.
Als dat gevoel gaat overheersen, moet ik ingrijpen. Vaak is het opgelost met een dag voor mezelf. Maar ik heb het grootser aangepakt. De maand juli is omgedoopt tot Nanda-maand.
Praktisch iedere zaterdag is voor mij alleen. De eerste zaterdag van de maand ben ik lekker gaan mozaieken met mijn moeder, zus en schoonzus. Het resultaat mag er zijn! Verder staat er voor aanstaande zaterdag een bezoek aan de kapper gepland (zonder kinderen) en de laatste zaterdagen van de maand ga ik naar Den Bosch en Maastricht. Met vriendinnen en zonder kinderen en/of man. Verder ben ik (weer) begonnen aan het Bernini mysterie en lees nu iedere middag als de kinderen op bed liggen. Vanmorgen was mijn moeder hier en toen ben ik heerlijk alleen boodschappen gaan doen. Ik vond het jammer dat ze weg moest, anders was ik nog de stad ingegaan. En dan heb ik hier en daar nog een afspraak in de avonduren staan om weer eens bij te kletsen met vriendinnen die ik te lang niet gezien heb! Kortom, ik hoef me de komende tijd niet te vervelen. En het gevoel dat ik alleen nog maar moeder ben, begint langzaam maar zeker alweer te vervagen. Ik ontpop me weer tot Nanda. En niet Nanda de moeder, maar Nanda het mens.