Het giet... en toch ook niet!

'Regent harder dan ik hebben kan' zingen de mannen van Blôf zo mooi. Ik lag vanmorgen in mijn bed en dacht hetzelfde. Het kwam echt met bakken naar beneden. Als ik zeg dat het goot, overdrijf ik niet. Het was half 7 en Anton stond op het punt om naar zijn werk te gaan. Even twijfelde ik of ik zou vragen of hij de auto wilde laten staan, maar besloot het niet te doen. Kom, kom, ik ben niet van suiker. Maar het feit was wel dat ik Juul naar het kinderdagverblijf moest brengen. Tot een uurtje of 8 bleef het hozen en ik baalde. Zat al hele constructies te bedenken hoe ik twee kinderen droog op een kinderdagverblijf kreeg en bovendien hoe ik dan zelf ook droog kon blijven. Ik kwam er niet uit. Fietsen met een mega-paraplu leek me niets, aangezien ik bang was dat Sep erin zou gaan hangen. Lopen met Sep in een buggy met regenhoes en Juul onder haar eigen paraplu zou de kinderen droog houden, maar ikzelf zou drijfnat zijn tegen de tijd dat we bij het kinderdagverblijf zouden aankomen. Ik kan namelijk geen buggy duwen met één hand. Anders had ik in de andere hand mooi een paraplu vastgehouden. Denk, denk, denk. Om kwart over 8 besloot ik te gaan lopen. Kinderen droog en ik kan mezelf wel weer verkleden. Er hangt genoeg in de kast. En dus trok ik de kinderen hun jasjes aan met capuchon, gaf Juul haar prinsessenparaplu, zette Sep in de buggy en pakte hem in met regenhoes en trok vol goede moed de deur open. Droog. Geen spatje uit de hemel. Ik weet het zeker. Vandaag zijn de weergoden mij gunstig gestemd. Ik ben heen en weer gelopen naar het kinderdagverblijf en tussen de middag heb ik gefietst. Allebei droog. En nu regent het weer. Maar ik kan het hebben. Wat mij betreft mag het wel wat harder. Laat het maar regenen, gieten, hozen. Ik hoef er niet meer uit vandaag. Ik heb de kinderen naar bed gebracht en kruip zo met een kop thee en een boek op de bank!