Samen

Vandaag is het Hemelvaartsdag. Het zegt mij weinig en het enige wat ik er leuk aan vind, is dat Anton lekker vrij is. Op onze vrije dagen heb ik altijd vreselijk de behoefte om de deur uit te gaan. Naar familie, vrienden of kennissen en anders lekker wandelen of iets bezoeken met de kinderen. Het is een behoefte die niet af te remmen is, laat staan uit mijn systeem te krijgen. Anton daarentegen kan enorm genieten van het thuis zijn en thuis zitten. Ik heb daar de rust niet voor. Maar vandaag hadden we niet veel keus. We hadden geen afspraken staan (wat we eigenlijk bewust hadden gedaan), er belde ook niemand om te vragen of wij wilden komen of dat ze bij ons mochten komen en het weer liet het niet toe om naar buiten te gaan. En dus werd het een behoorlijke hangdag. Samen ontbijten in de pyama's, dan om de beurt douchen en aankleden. Ik ging pas om half 12 naar boven om dat te doen. Tegen de tijd dat ik beneden kwam, waren de kinderen alweer klaar voor de lunch en dus lekker eitje gebakken en weer met z'n allen aan tafel. Het weer werkte nog steeds niet mee, dus beide kids naar bed en zelf lekker potje Carcassonne. Na drie spelletjes waren we het zat. Op de klok kijkend, gingen we ervan uit dat onze kinderen zich ieder moment zouden melden, maar niets was minder waar. Dus de fotoos van de laatste twee jaar eens verzameld en besloten dat we dat vanavond allemaal gaan uitzoeken, zodat ik eens kan gaan inplakken. Ik heb daar nogal wat moeite mee. De fotoos zijn redelijk confronterend. Vooral de eerste fotoos van Sep. Er zijn (godzijdank) veel fotoos genomen van Sep die eerste dagen, maar dat zijn tevens de dagen die ik gemist heb. En dat is lastig, om niet te zeggen, gewoon kut. Iedereen staat op de foto met ons mannetje en ik schrijf nu bewust ons, aangezien het voor mijn gevoel niet mijn mannetje was. En na ongeveer een week, of liever gezegd tien dagen, is er een foto van Sep en mij. Apatisch lig ik voor me uit te staren terwijl Anton trots onze zoon naast mij neer legt. Wat een vreselijk plaatje. Wat een afstand, geen warmte, geen gevoel. En bij deze foto houdt ook altijd mijn voornemen op om fotoos te gaan uitzoeken en inplakken.
Maargoed, vanavond doen Anton en ik het samen. Kunnen we samen huilen en samen lachen. Dat vind ik belangrijk. Samen met Anton, maar ook samen met Juul en Sep. Het gevoel van samen is bij ons enorm versterkt. Als wij samen zijn, kunnen we de hele wereld aan. Zo gingen we vanmiddag na het middagdutje van onze kinderen ook samen fietsen. Het zonnetje brak door en onze kinderen zaten gezellig te keuvelen. Wij keken elkaar eens aan. Daar gingen we... samen. We hebben samen heel Almere gezien, we hebben samen gezongen, samen gegild bij iedere tunnel en samen gejuicht bij iedere brug. We hadden er flink de vaart in. En geen vaart naar de hemel. Nee, ik heb de kans gekregen om voorlopig nog lekker met twee benen op deze aarde te staan. En dat doe ik niet alleen, nee, dat doe ik samen. Samen met alles wat me lief is!