18 mei

Vandaag, 18 mei, is voor mij wel een heel bijzondere dag. Ik werd vandaag 1 jaar! Vorig jaar werd ik op deze dag geopereerd en kreeg ik een nieuw leven. En nieuw leven moet gevierd worden. En dat heb ik vandaag gedaan. Ik ben met mijn familie uit eten geweest. En terwijl iedereen zat te genieten van zijn of haar pannenkoek of vlees met patat en sla, keek ik eens even om me heen. Eerst naar Sep. Daar is het allemaal mee begonnen. Niet met hem persoonlijk, maar tijdens mijn zwangerschap van hem. En nu zat hij naast me. Te genieten van zijn pannenkoek met appel. De poedersuiker zat op zijn neus en kin en ik bemerkte dat hij mij enorm vertederde. Ik hou zielsveel van dat kleine mannetje en bedacht me dat dat ook wel eens anders is geweest. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat ik me daar niet meer schuldig over voel. Het gaat om het hier en nu. Hij zal nooit voelen dat hij door mij, in eerste instantie, onbemind was.
Ik keek naar rechts. Tussen mijn broer en zus zat Juul. Ook zij zat lekker te smullen. Niet alleen van haar pannenkoek, maar ook van alle aandacht die ze kreeg. Zij heeft er meer van mee gekregen dan wij kunnen bedenken. Juul vraagt nog regelmatig of ik niet in het ziekenhuis hoef te slapen. Of ze wil dat ik beloof dat ik haar niet alleen zal laten. Juul heeft een hekel aan alleen zijn. Zij voelt zich dan onveilig. Ik kan haar niet beloven dat ik er altijd voor haar zal zijn en op de een of andere manier voelt Juul dat. Maar nu zat ze daar te lachen, zonder zorgen en in de geborgenheid van mijn familie. Ze voelde zich veilig, sterk en zat vol zelfvertrouwen.
Mijn ouders zaten tegenover me. Mijn ouders kunnen naar mij kijken met een bepaalde blik. Een blik vol trots en liefde. In die blik ook bezorgdheid over de toekomst, maar vooral dankbaarheid dat ik nog onder hen ben. Een blik van; Kijk haar daar eens zitten na alles wat ze meegemaakt heeft. Soms lijkt het dat ze door mijn ziekte 10 jaar ouder zijn geworden. Ze genoten van ons samenzijn, net als ik.
Mijn broer en zus. Ik durf toch wel te zeggen dat we hechter zijn geworden. Ik kan me niet voorstellen hoe het voelt om een van hen te verliezen, maar zij hebben dat gevoel wel gehad. Zij weten hoe het voelt als je zus op sterven ligt. Zij voelen die impact. Meestal ben ik blij dat ik het allemaal niet geweten heb, maar er zijn ook tijden dat ik me een buitenstaander voel, juist daardoor.
Mijn zwager en schoonzus. Mijn zwager heeft alles meegemaakt. In het begin op afstand, maar al snel van dichtbij. Ik heb respect voor hem. Voor de manier waarop hij mijn zus heeft opgevangen en niet weggelopen is uit een prille, maar meteen moeilijke, heftige relatie.
Mijn schoonzus daarentegen heeft er niets van meegekregen en dat vind ik fijn. Zo kunnen we haar het verhaal vertellen, maar de scherpe kantjes zijn er dan al vanaf. Je kunt ook merken dat zij het als minder heftig ervaart dan de rest van de familie en daar ben ik blij om. De heftigheid er ook vanaf.
En dan als laatste mijn steun en toeverlaat; Anton. Mede dankzij hem, zat ik daar nu aan tafel. Voor hem en voor de kinderen heb ik gevochten en "gewonnen". Zijn liefde hield mij op de been en gaf mij kracht. Hij keek me ook een paar keer aan vanavond met een veelzeggende blik. Ik kan die blik niet in woorden vatten, maar ik weet wat hij bedoelt en hij voelt dat ik hem begrijp.
Even heb ik ook naar mezelf gekeken. Dat ik daar nu zat en wat ik bereikt heb in mijn leven. Het leven is niet makkelijk, maar wel heel mooi. Met al die rijkdom om mij heen. Ik heb eens even diep adem gehaald en heb de hele groep nog eens rondgekeken. Dit waren ze. Dit waren de mensen die me er doorheen gesleept hebben. Dit was de harde kern. Zij waren er iedere dag en altijd. Zij stonden het dichts bij me. Zij waren bij iedere beslissing die gemaakt moest worden, bij iedere stap die genomen moest worden. Zij waren er toen en ze zijn er nu.
Mijn ouders gaven mij vandaag een prachtig cadeau. Een beeldje van een beschermengel. Mijn moeder introduceerde het cadeautje met de woorden dat ik al twee jaar een beschermengel op mijn schouder heb zitten. Ik weet bijna zeker dat ik een beschermengel heb, dat kan toch haast niet anders. Maar vandaag zat ik aan tafel in een restaurant en keek om me heen. Er zat een engelenkoor bij me aan tafel en als zij er niet waren geweest, hadden we dit feestje niet gevierd.