Boink!

Haar derde verjaardag, een dag om nooit te vergeten. Het begon allemaal zo mooi. Ontbijt met cadeautjes. Dan in de auto naar de dierentuin. Daar stonden als verrassing mijn ouders, zus en broer. Bovendien was het prachtig weer. Echt schitterend. Lekker door de dierentuin geslenterd, gelachen met z'n allen, genoten met z'n allen. Toen naar het huis van mijn ouders. Ook mijn vader verjaart op deze dag, dus het feest gaat daar verder. Nog meer cadeaus, taart en plezier. Lekker uitgebreid eten met z'n allen en dan is ze kapot. Tijd voor bed. Maar dat wil ze niet. Ze stribbelt wat tegen, probeert het nog met wat huilen te redden, maar we zijn onverbiddelijk. De dag was lang genoeg, het is nu tijd om te gaan slapen. We leggen beide kinderen op bed en lopen naar beneden. Ik krijg nog een telefoontje en ondertussen hoor ik dat ze weer begint te huilen. Deze keer op zeer paniekerige wijze. Een huiltje dat niet goed klinkt. Ik besluit toch even te gaan kijken en wat ik aantref, is bloed, bloed en nog eens bloed. Ik zie in eerste instantie niet waar het vandaan komt. Ze heeft geen bloedneus of tand door de lip. Ze huilt intussen onbedaarlijk en kan niet uit haar woorden komen. Ze laat haar handen aan me zien en ik zie nog meer bloed. Ik kijk nog eens goed en zie dat het bloed van haar hoofd afkomt. Ze heeft een gat in haar hoofd. Ik roep Anton. Ze moet naar de Eerste Hulp. Ik heb geen idee of het groot of klein is en kan het ook niet zien. Teveel bloed, teveel haren. Laat ze dat in het ziekenhuis maar bepalen. Dus snel, snel, snel jassen aan, het lieve kind nog de sokken aan en hup in de auto richting ziekenhuis. Ze is nog steeds niet te troosten. Ook heeft zij een speen in haar mond waardoor alles wat ze zegt zeer onduidelijk is. Wanneer we proberen om de speen eruit te halen, raakt ze helemaal overstuur. Laten zitten dus. Bij de Eerste Hulp zijn we binnen 10 minuten klaar. Het is een sneetje van 1 centimeter. Stelt dus niets voor maargoed. Eerst hebben ze het over hechten, dan over nieten en vervolgens wordt de snee dicht gelijmd. Met "toverlijm" zoals de chirurg zegt. Eindelijk wordt ze rustig. Ze heeft nu toverlijm op haar hoofd en dat is toch wel even stoer. Thuis bij mijn ouders komen de eerste praatjes en leeft ze weer helemaal op. Die nacht gaat om de twee uur de wekker. We hebben het advies gekregen om haar om de twee uur wakker te maken om te kijken hoe ze reageert. Ze slaapt tussen ons in en iedere twee uur reageert ze vooral geirriteerd. Laat me gewoon slapen, zie je haar denken.
Het was zo'n mooie dag. Echt één met een gouden randje. Maar dat is Juul alweer vergeten. Dierentuin, cadeaus? Waar heb je het over? De hele dag vertelt ze aan iedereen die het maar horen wil dat ze gevallen is: "Boink, zo met mijn hoofd op Oma's bedrand. Boink. Boink. Boink." De hele dag vertelt ze ons dat we haar haren niet mogen wassen omdat er een pleister op haar hoofd zit. Als we haar vertellen dat dat niet zo is, wordt ze vreselijk boos. Vanmiddag vroeg iemand haar wat ze van Opa en Oma had gekregen. Ze antwoordde: "Boink. Zo een gat in mijn hoofd. Boink. Boink. Boink." Doe je zo je best om er een leuke verjaardag van te maken met een geweldig, versierd huis, eigengemaakte taart en een bezoek aan de dierentuin, een spiksplinternieuwe fiets en ga zo maar door en waar heeft zij het de hele dag over? Boink. Boink. Boink. Nou daar krijg ik dus hoofdpijn van!