Mijn idee

Het was weer eens zover vandaag. Ik droeg een laaguitgesneden shirt met goed zicht op mijn decolleté. Ik zal er meteen bij vertellen dat mijn decolleté gesierd wordt door een litteken. Ik heb het afgelopen anderhalf jaar twee open-hartoperaties gehad en daardoor, gek genoeg, een heel interessant litteken opgelopen. Interessant? Ja hoor, zo'n litteken nodigt uit tot gesprek.

"Hee, wat hebbie daar nou?" "Is dat een tatoeage?" en nog zo'n leuke "Mag ik vragen tot hoever 'ie doorloopt?" Bij de eerste vraag ben ik nog geneigd om fatsoenlijk antwoord te geven, bij de tweede vraag word ik al wat agressiever, gaan mijn handen jeuken en besluit ik hartelijk te gaan lachen om zoveel domheid. De derde vraag vind ik wat lastiger. Net als bij de eerste vraag ben ik geneigd om daar antwoord op te gaan geven, maar wat gaat het iemand eigenlijk aan? Als ik iemand tegenkom in een rolstoel vraag ik toch ook niet hoe die persoon daar in terecht is gekomen? Of als ik iemand met een verminkt gezicht zie, vraag ik toch ook niet of het hele lijf er zo uit ziet of alleen het gezicht? De laatste keer dat iemand het aan mij vroeg, was ik op een feestje. Grappig dacht diegene waarschijnlijk, maar toen ik mijn blouse omhoog deed, zag ik dat hij spijt had van zijn vraag en schrok hij van wat hij te zien kreeg. Want naast dat enorme litteken van de open-hartoperaties zijn er nog verschillende andere littekens te zien. Ik heb een tweede navel gekregen, rechts van de navel die ik al had. Bovendien staan er heel wat kruisjes in mijn lijf van verschillende drains. Het is bij mij dus net zo'n schatkaart, alleen ligt er nergens een schat verborgen...

Er zijn ook mensen die van mening zijn dat ik met mijn litteken te koop loop. Dat ik erom vraag dat mensen er iets van zeggen. Nou klopt hoor, ik vind het heerlijk om te kokketeren met mijn lijf. Ik vind mezelf namelijk heeeeeel aantrekkelijk geworden na al die ellende en dat deel ik graag met de rest van de wereld. DUH! (Moet ik nu wel eerlijk bekennen dat er enige mannen zijn geweest die mijn litteken 'sexy' hebben genoemd en dat is exclusief mijn man.) Zou het misschien in die mensen opgekomen zijn dat ik gewoon trots ben op dat litteken? Door dat litteken ben ik hier nog. Leef ik nog. Bovendien heb ik altijd dat soort blouses en shirts gedragen, ook toen er nog geen litteken zat en ik 112 kilo woog. Dat decolleté mocht en mag er zijn wat mij betreft. Dat je er moeite mee hebt om naar te kijken? Kijk dan niet. Wat is het probleem?

Gelukkig zijn er ook nog mensen die leuk reageren. Een tijdje geleden liep ik over de markt in Utrecht. Ik stond bij een kraampje een leuk horloge uit te zoeken voor €5,= toen de marktverkoper mij zag en oprecht geïnteresseerd vroeg "Meid, wat heb jij meegemaakt?" Ik vertelde hem dat het litteken een resultaat was van twee open-hartoperaties en ging verder met zoeken. Ik twijfelde of ik één of twee horloges zou kopen, toen de man zei: "Meid, na alles wat jij hebt meegemaakt is het iedere dag feest. Dan ga je toch niet moeilijk doen over dat geld. Neem er gewoon twee!" Mijn idee, dacht ik toen!