30

Sinds een maand of negen zit ik in mijn dertiger jaren. Niks bijzonders dacht ik altijd, maar het zet me wel aan het denken. Ik wil even voorop stellen dat ik absoluut geen problemen heb met ouder worden. Integendeel, ik vind het wel wat hebben. Hoe ouder, hoe wijzer. Nou daar teken ik voor! Maar tegenwoordig kan ik met recht zeggen... vroeger...
Vroeger toen ik 16 was keek ik vol gruwel naar mensen van 30. In mijn ogen hadden zij hun beste tijd gehad, waren ze allemaal ongelooflijk burgelijk, hadden een vreselijk leven (getrouwd, 2 kinderen en een station car) en de lol was er wel af. Nu wordt er zo naar mij gekeken als ik achter de kinderwagen loop en een ander kind aan de hand meesleep voor een paar boodschapjes. Meiden van 16 kijken nu naar mij met een zo-wil-ik-nooit-worden-blik. Zij is ECHT oud, burgelijk en heeft haar beste tijd gehad. Ik kan me heel goed verplaatsen in die meiden maar zou voor geen goud met ze willen ruilen. Want zoals ik me nu voel, zo voelde ik me toen absoluut niet. Ik was onzeker, naief (in sommige dingen), onvolwassen, ongelukkig, puberaal, hevig verliefd zonder dat dat beantwoord werd en ik had geen zelfvertrouwen.

Nee dan sta ik nu een stuk beter in het leven. Onzeker ben ik niet meer zo vaak, naief al helemaal niet meer. Ik word nu gerekend tot de volwassenen (winkelpersoneel en kinderen zeggen 'u' tegen me) en ik ben ondertussen erg gelukkig. Puberaal gedrag is er nog wel eens met vriendinnen tot grote spijt van mijn man. En een van mijn hevige verliefdheden is wel beantwoord en ondertussen zijn we bijna 9 jaar verder. Nu nog het zelfvertrouwen. Ach, ook dat is groter geworden. En het is inderdaad zo dat als je ouder wordt het je niet meer zoveel kan schelen wat 'de' mensen over je denken. Als ik om me heen kijk ben ik gezegend met een enorme vriendengroep. En ik weet dat ik ook buiten mijn vriendengroep gewaardeerd word (krijg maar eens iets ernstigs en je komt erachter wat je betekent voor iedereen. Dit is overigens geen tip!). Ik schijn dus een leuk mens te zijn. En daar hou ik het dan maar op. Als ik het dus goed bekijk begin ik nu pas aan de leukste tijd van mijn leven, ben ik lekker burgerlijk, ben ik gelukkig getrouwd, heb ik twee kinderen en een station car. En de lol? Die is er nog lang niet af. De lol is net begonnen!