Huisvrouw

Bijna iedereen die dit adres heeft, vraagt mij geregeld of ik weer een stukje wil schrijven. En ik moet eerlijk bekennen dat ik dat heel leuk maar ook knap lastig vind. Ik heb namelijk totaal geen inspiratie. Buiten dat, ik vind mijn dagelijks leventje niet boeiend genoeg om met iedereen te delen. Ik val onder de categorie 'huisvrouwen' met de volgende vooroordelen: Ik kan alleen maar over mijn kinderen praten en ben door mijn keuze volledig afgestompt van de maatschappij. Ik ben dus niet meer zo interessant. Regelmatig wordt mij gevraagd of ik nog ga werken. Ik schiet dan meestal in de verdedeging. "Ja, als de kinderen straks naar school gaan!" Maar eerlijkheidshalve kan ik jullie bekennen dat werken er voor mij voorlopig niet in zit. Het lijkt heel goed te gaan met me en dat is ook zeker iets wat ik naar buiten uitdraag. Ik word graag als sterk en een bikkel gezien en niet als watje of erger nog... zielige hartpatiënt. Maar het feit is nou eenmaal daar... ik ben een hartpatiënt. Mede daardoor heb ik een weerstand van niets. Mijn laatste dagen waren vreselijk verrot. Ik loop al een aantal weken met een beginnende griep en twee dagen geleden is de griep aangekomen. Ik heb het de hele dag koud terwijl ik twee shirts met lange mouwen en een dik vest aan heb en de thermostaat op de hoogste stand staat. Aan de rode konen van mijn kinderen kan ik zien dat het veel te behagelijk is in ons huis, maar ik daarentegen kruip op de bank met een fleece-deken en een grote kop thee. Daarbij komt dat alles meteen op mijn spieren slaat. Mijn benen voelen aan als lood en ik krijg met moeite mijn kinderen van de grond. En als klapper op de vuurpijl ben ik moe, moe, moe. Echt vreselijk moe. Maar verder gaat alles goed. Mijn man heeft het naar zijn zin bij zijn nieuwe werkgever. Mijn dochter heeft het al een week over haar derde verjaardag die nog moet komen (in maart) en ik probeer haar ervan te overtuigen dat je pas bij 4 jaar naar de basisschool gaat. Mijn zoon is bevorderd tot 'meest gevaarlijke klimgeit' en vindt het enig om zijn moeder lekker uit te dagen. En het leven daarbuiten? Ik heb momenteel werkelijk geen idee... Geen puf om te bellen en dat zou ik wel moeten doen. Een vriend van ons is aan een ME-opleiding begonnen en ik had me voorgenomen om hem even te bellen en succes te wensen, ook omdat ik weet dat hij er zo'n zin in had. Bovendien had ik dan meteen zijn vriendin uit kunnen nodigen om lekker bij ons te komen eten als hij weg is 's avonds. Dan is er een vriendin die het momenteel niet echt makkelijk heeft op haar werk. Zij heeft mij al meerdere malen gebeld deze week maar ik heb nog niet terug gebeld. Wij hadden ook afgesproken om elkaar één keer in de twee weken een kaartje te sturen omdat leuke post altijd welkom is, maar dat is er dus nog niet van gekomen. Weer een andere vriendin wacht op een teken van mij om te gaan sporten, maar daar moet ik nu helemaal niet aan denken. De trap op en af is voor mij al een sport! En dan zijn er nog plenty andere vrienden die ik wil bellen om weer eens wat af te spreken.

Kortom, ik kan momenteel echt alleen maar over mijn kinderen praten en ben inderdaad volledig van de buitenwereld afgestompt, maar ik weet zeker dat ik volgende week weer energie heb om iets leuks te schrijven, mijn vrienden weer te bellen en met beide benen in de maatschappij te gaan staan. Voor nu houd ik het bij de bank, mijn fleece deken en een grote kop thee. En ben ik een zielige hartpatiënt.