Recapitulatie 2005

And so this is Christmas and what have you done? Another year over.... en ga zo maar door. Ieder jaar komt het liedje 1000x op alle radiostations voorbij. En altijd als ik het voor het eerst hoor probeer ik me te bedenken wat er dat jaar daadwerkelijk allemaal gebeurd is. Dit jaar besloot ik dat eens niet te doen. Het is het belangrijkste jaar uit mijn leven, omdat ik weer leven heb gekregen. Ik heb dit jaar DE Kerst niet nodig om te overdenken wat er gebeurd is. Ik weet het allemaal nog. In januari ging ik een aantal onderzoeken in om te kijken of ik zonder hartpomp (steunhart) verder kon in het leven. In maart ben ik getrouwd met de liefde van mijn leven. Tevens kreeg ik te horen (2 dagen na mijn bruiloft) dat mijn hart sterk en gezond genoeg was om het alleen te kunnen. In mei, een dag voor mijn dertigste verjaardag, werd ik geopereerd. Operatie geslaagd. Helaas besloot mijn Oma om de volgende dag afscheid van ons te nemen. In augustus kon ik een vreselijk jaar afsluiten door de eerste verjaardag van mijn zoontje te vieren. En nu is het dan weer Kerst.

Zo simpel als het hierboven geschreven staat, is het natuurlijk niet gegaan. Onze bruiloft was werkelijk fantastisch! Iedereen die belangrijk voor ons is, was er. Wij waren emotioneel, zij ook. Maar het nieuws wat we twee dagen later kregen , was echt verpletterend! Op zich is het jammer dat we het toen pas hoorde en niet voor de bruiloft. Daardoor is onze grote dag een beetje op de achtergrond geraakt. De eerste verjaardag van onze zoon was ook al zo'n mijlpaal. Er werd teruggekeken op een enorm uniek, bijzonder en verdrietig jaar. Maar het was goed. We hadden er vrede mee.

Dat waren de leuke kanten van 2005. Nu de mindere kant van het afgelopen jaar.Ik heb letterlijk en figuurlijk doodsangsten uitgestaan omdat ik niet wist of ik zou leven of sterven. Ik heb voor de operatie afscheid moeten nemen van mijn grote liefde en familie op een manier die ik NOOIT meer zou willen. Ik probeerde nog nonchalant over te komen, maar afscheid nemen en niet weten of je elkaar nog eens zult zien is echt niet te verdragen. Ik kon me groot houden tot de OK. Daar kwamen de tranen. Negen maanden verdriet in 2 minuten. Toen was het weer tijd om een lolletje te trappen met de mensen om me heen. Twee bekende gezichten. Eveline en dokter Wesenhagen. Geen familie, geen vrienden, maar wel heel belangrijke mensen voor mij. Helaas heb ik dokter Lahpor niet meer gezien. Toen was ik al onder zeil. Had nog willen zeggen dat hij ook meteen wat vet weg mocht zuigen. Grappig tot in de dood. 08.00 uur OK, rond 14.00 uur bijkomen op de IC. Horen dat alles goed gegaan is. Het ging snel en mijn eigen hart pikt het goed op. Ik kan niet praten. Maar als ik zou willen, kon ik het nog niet. Hier zijn geen woorden voor. Mijn man naast mijn bed en aan de andere kant mijn zus. Daarna volgen mijn vader, moeder, broer en zwager. Iedereen is gelukkig en ik ben opgelucht. Het kan toch niet zo zijn dat we allemaal in de hemel terecht gekomen zijn? Dat betekent dat ik leef! En waar blijven de kinderen zullen jullie je nu afvragen? Die waren niet welkom. Op de belangrijkste dag van mijn leven hadden ze de waterpokken!