Het hart overwint...

Het is op 18 mei geweest dat ik mijn ogen opende en erachter kwam dat ik nog leefde. Ik hoorde het zoemen en ratelen van de apparatuur om me heen en besefte dat het voorbij was. De periode van de pomp had ik achter me gelaten en nu zou mijn hart laten zien dat zij het zelf kon. Vanaf de eerste onderzoeken heb ik vertrouwen gehad in mijn eigen hart. Ze gaf aan dat ze herstellende was en dat als ik geduld had, ze haar best zou doen om zelf weer te gaan werken. Mijn hart liet zien dat ze zelf ging functioneren, dat ze het weer zelfstandig kon doen. Toen ik mijn ogen opende wist mijn gevoel dat ze vanaf die dag mijn hart zou volgen. Het hart had zich bewezen en daar had het gevoel diep respect voor. Hoewel het gevoel mij altijd blijft tarten, heb ik altijd vertrouwen gehad in mijn hart. Ik wil nog steeds niet geloven dat het binnenkort afgelopen is. Dat mijn hart het opgeeft. Maar...

... het laatste jaar was een ander jaar dan de voorgaande jaren. Het vertrouwen is voor een heel klein deel verdwenen door toch mijn verdomde gevoel. Mijn lijf wil niet meer wat ik wil en dus loop ik voor het eerst in de afgelopen vier jaar tegen mijn beperkingen op. Bovendien is er het afgelopen jaar zoiets confronterends gebeurd waardoor ik me ben gaan realiseren dat ik ontzettend veel geluk heb gehad en dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is zoals het met mij is gelopen. Juist het tegenovergestelde. Het leven kabbelde verder de afgelopen jaren, maar toen L. in hetzelfde schuitje kwam te zitten, werd ik geconfronteerd met mijn verhaal. Het was altijd een verhaal geweest en opeens werd het mijn verhaal. L. haalde, zonder het te weten, zoveel naar boven en dus kwam er een geestelijke knal. Het werd tijd zei mijn gevoel en mijn hart had het even zwaar. Alsof ze zich ook realiseerde dat dit klusje niet zo makkelijk was geweest. Alsof ze wist dat we er altijd zo nonchalant over deden, maar dat we diep van binnen heel verdrietig en eigenlijk getekend waren. Ik, als persoon, ben er zeker een week ziek van geweest. Mijn lijf weigerde, was moe, was even helemaal op. Mijn hoofd was vol en er waren herinneringen waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Het kreeg allemaal weer een plekje en mijn lijf krabbelde op. Mijn gevoel vertrouwde mijn hart weer en het leven ging weer verder.

Vandaag vier ik Hartjesdag. Mijn hart functioneert al vier jaar zelfstandig. Ondertussen heeft mijn hart geleerd om zo nu en dan naar het gevoel te luisteren. Het gevoel geeft een kleine achteruitgang aan en dat doet mijn hart zeer. In juni zal mijn hart het gevoel ervan proberen te overtuigen dat ze het mis heeft. En dat het hart altijd overwint...