23 februari 2009

Met vallen en opstaan

Na de vreselijke ervaring met de tillift ben ik vastberaden om het allemaal zelf te gaan doen. Dat resulteert met steeds rechterop gaan zitten, benen laten bungelen buiten mijn bed en op een gegeven moment kan ik staan. Lopen wordt mijn nieuwe doel. Er komt een rollater en de eerste stapjes zijn een echte overwinning. Nog geen drie meter, maar wat ben ik blij! De dagen komen en gaan ook weer voorbij. Van het bed naar de deur, van de deur de gang op richting de klapdeuren, van de klapdeuren naar de liften. Ik ga met sprongen, of eigenlijk met stapjes, vooruit. Mijn fysiotherapeuten stimuleren me om veel te oefenen en zo komt het dat ik iedere ochtend op de gang loop achter mijn rollater. De fysiotherapeut komt net de afdeling op. Hij groet me en vertelt me dat het vandaag de dag is. Het wordt tijd om afscheid te nemen van mijn rollater en op eigen benen te gaan staan. Weg met mijn steun, mijn zekerheid. Heel bewust laat ik de rollater los en de fysiotherapeut geeft 'm een duw. Daar loop ik! Zelf! Wat een kick geeft dat zeg! Ongelofelijk! Wat ben ik trots! Maar als je eenmaal weer loopt, denk je dat alles weer kan. Ik ga oefenen om trappen te lopen. Ik lach de fysiotherapeut uit omdat ik toch trap kan lopen, maar hij zegt me niet te hard te gaan lachen. Ik heb geen idee. Traplopen blijkt iets te zijn wat ik ook weer moet leren. Het is bizar om met de hersenen precies te weten hoe het moet, maar dat de benen niet meewerken. Meerdere malen ben ik bang dat ik ga vallen en voel ik de tranen branden in mijn ogen. Ik moet leren om mijn gewicht goed te verdelen. Het is een lastige, pijnlijke klus. Maar een paar dagen later lijk ik het weer onder de knie te hebben. Vanaf die tijd gaat alles voor mijn gevoel in sneltreinvaart. Ik kan zelf naar de badkamer om me te wassen (en mijn benen te scheren) of om naar het toilet te gaan. Ik kan zelf handdoeken pakken, mijn brood smeren of een drankje inschenken. Ik ben niet meer afhankelijk. Het lopen gaat steeds beter en ik loop heel wat rondjes op de afdeling! Iedere dag een rondje of 5 erbij en doorgaan! Er komt een hometrainer op mijn kamer te staan en dus ga ik ook fietsen. Drie keer per dag een kwartier. Wat ben ik actief! Mijn conditie verbetert zich per dag en ik voel mijn lichaam aansterken. Ik ga werken aan het belangrijkste doel; NAAR HUIS!

3 opmerkingen:

Anoniem zei

check!

Anoniem zei

ja, zo ging dat. Vind het leuk om te lezen hoe je dit allemaal ervaren hebt. dus schrijven, en blijven schrijven!

liefs Jacco

Anoniem zei

Wat een strijd heb jij geleverd en wat maak je dat prachtig inzichtelijk..
Ik las laatst: 'mensen schrijven om te begrijpen'.. Heb jij dat ook?