Dag Kim...waar je ook bent

Dat onze poes Kim het afgelopen weekend in haar slaap is overleden, maakt nogal een indruk op onze kinderen. Ze waren het weekend aan het logeren bij Opa & Oma en toen ik ze zondagmorgen vertelde dat ik slecht nieuws had, kon ik niet vermoeden dat we de rest van de week over Kim zouden praten. Ze schrokken er allebei van. Sep vroeg meteen of we haar wel eten en drinken hadden gegeven. Juul, dramatisch als ze kan zijn, trok meteen een pruillip maar de tranen bleven uit. We stonden voor de ingang van het zwembad en dus maakten ze zich al snel druk over het feit dat de deur nog niet open was. Tijdens het zwemmen heb ik ze niet gehoord over onze poes, maar in de auto wilde Juul toch wel het een en ander weten. Waar was ze dood gegaan? Hoe was ze dood gegaan? Waar ging Papa haar begraven? 's Middags is ze bij vrienden van ons de hele middag bezig geweest met het uitzoeken van een roos. De roos ging mee naar huis zodat ze die op het grafje van Kim kon leggen. Ze heeft de hele weg, al slapend, met de roos in haar hand gezeten. Thuisgekomen renden beide kinderen door naar de achtertuin en complimenteerden Anton met de plek waar hij Kim begraven had. En er moest natuurlijk gebeden worden voor Kim (sinds onze kinderen op een christelijke school zitten, zijn ze eigenlijk allebei in De Here). Dus 's avonds voor het avondmaal werd er door Juul uitgebreid gesproken tot de Here God. "Lieve God, als u mij kunt horen, wilt u dan heel goed voor Kimmie zorgen?" Het verhaal dat volgde was even aandoenlijk als de vraag waar ze mee begon. We mochten ook nog wat zeggen van Juul en daarna zong ze 'Dank u voor deze nieuwe morgen'. En ik dacht; Mooi afscheid, daar horen we niets meer over. Maar niets is minder waar. Iedere dag wordt trouw haar grafje bezocht en iedere dag praten we meerdere malen over Kim.

Sep: "Mama, is Kimmie bij de Here God?"
Nan: "Ja, natuurlijk"
Sep: "Mama, de Here God woont toch ergens heel hoog in de wolken? In de hemel?"
Nan: "Ja dat klopt"
Sep: "Mama.... dan is Kim niet bij de Here God"
Nan: "Jawel hoor lieverd. Kim is wel bij God, dat weet ik zeker!"
Sep: "Mamahaa, dat geloof je toch zelf niet? Ze is helemaal niet in de wolken. Ze ligt toch in de tuin, onder de grond?"

Tja, iemand nog vragen waar ik wel een antwoord op heb?

Bewust

Regelmatig wordt me gevraagd wanneer ik een baan ga zoeken. Als ik daarop antwoord dat ik dat voorlopig nog niet van plan ben, word ik meestal vreemd aangekeken. Er wordt ook nog weleens beweerd dat ik niet werk omdat ik ziek ben. Allemaal onzin. Tijdens mijn zwangerschap van Juul heb ik er bewust voor gekozen om thuis te blijven. Nogmaals; bewust. Het was dus een weloverwogen keuze, waar ik overigens nog steeds achter sta en geen spijt van heb. Ik had die eerste jaren niet willen missen, voor geen goud. En natuurlijk is er de afgelopen jaren het een en ander gebeurd waardoor ik tijdelijk niet in staat was om te werken. Maar ik ben ervan overtuigd dat als ik nu zou willen werken, ik daar echt wel toe in staat ben. En toch blijf ik voorlopig thuis.
Weer heel bewust. Ik vind het heerlijk om voor onze kinderen te zorgen en daarnaast heb ik mijn eigen leven. Want naast moeder, vrouw, vriendin, dochter, zus en noem maar op, ben ik heel graag Nanda. En Nanda heeft behoefte aan tijd en ruimte voor zichzelf. Dat ik die tijd en ruimte neem, blijkt niet zo vanzelfsprekend. Dat ik die tijd en ruimte voor mezelf kan nemen, is ook niet vanzelfsprekend. Wat dat betreft heb ik het getroffen met Anton. Toevallig zei hij het deze week nog; 'Het is belangrijk om een eigen leven te hebben. Ons leven houdt niet op bij de kinderen'. Ik ben maar mooi gezegend met zo'n man! Met hem een relatie beginnen was de beste keus die ik ooit gemaakt heb! Bewust!