Zware kost...

Onze piraat wordt 12 augustus 4 jaar. Zijn verjaardag is voor mij altijd beladen. Er hangt toch een verhaal aan. Een verhaal met, ondertussen, een lange staart. Het verhaal met staart kan ik altijd nog zelf vertellen en dat is het leuke eraan, verder zijn er weinig voordelen aan zo'n verhaal. Deze dagen hangt het verhaal als een zwarte wolk boven mijn hoofd. Soms voel ik het verhaal op mijn schouders drukken of kan ik er niet van slapen. De herinneringen volgen elkaar in rap tempo op, maar ook het feit dat de kinderen het nu heel vaak over mij hebben en de periode van het ziekenhuis helpen niet echt mee. Vaak zijn het vertederende uitspraken zoals die van Sep; "He Mam, jij hebt twee snavels! Wauw! Hoe kan dat nou?" of gewoon een vraag van Juul; "Hoe vaak heb jij ook alweer in een ambulance gelegen Mam?". Het zet me allemaal aan het denken. Ik probeer het allemaal een plekje te geven, maar dat blijkt nog behoorlijk lastig te zijn. Ieder jaar rond deze tijd probeer ik foto's te kijken zonder te gaan huilen, maar ook dit jaar hield ik het niet droog. Misschien moet ik het mapje waar 'heftige fotoos' opstaat ook maar eens overslaan. Het couveusedagboek van Sep ligt ook ongelezen op mij te wachten, maar ik doe net of ik het niet zie. Inmiddels ben ik mijn (gekopieerde) dossier kwijt. Alles wat confronterend is, werk ik weg. Niet zo zeer bewust, maar het begint wel op te vallen. Vijftig weken per jaar vier ik het leven, maar twee weken per jaar heb ik de behoefte om te janken, medelijden met mezelf te hebben en om mijn ziekte onder ogen te komen. En dat is nu. En het helpt me enorm om erover te schrijven, dus jullie zullen het met zware kost moeten doen. Het prettige is dat het op 12 augustus over is en waarschijnlijk dit jaar al op de 9e omdat we dan de verjaardag van Sep vieren. Dan is ons huis gevuld met mijn lieve familie en dierbare vrienden. Dan is er geen verdriet en voel ik alleen de warmte en liefde van mijn fantastische leven. En dat is dan weer het begin van vijftig weken genieten!