Op eigen terrein

Vorige week werd hij samen met zijn zus thuisgebracht van een 'play-date'. Rond 11 uur had ik beide kids afgeleverd bij Oma M die, met veel plezier, op haar kleinkinderen past. Rond 4 uur 's middags werden ze weer thuisgebracht. Het was de eerste keer dat Sep zonder mij bij een vriendje ging spelen. En het was ook nog eens onbekend terrein. Nooit eerder was hij bij de kleinzoon van Oma M gaan spelen. Als Oma M hem vroeg met haar mee te gaan, zei hij direct nee. Maar nu had hij van Juul gehoord dat er een drakenkasteel was om mee te spelen en hij had zijn keuze gemaakt. Hij wilde wel bij Oma M spelen. Ik heb hem nog verteld dat het niet Oma M was die met hem zou spelen maar haar kleinzoon, toch bleef hij vastberaden. Toen ze thuiskwamen en ik aan Oma M vroeg of het leuk was geweest, vertelde ze me dat ze zelden zo'n lief knulletje te spelen had gehad. Hij was zoet, beleefd en lekker rustig. Wat een verschil met thuis dacht ik...
Op eigen terrein ontpopt onze zoon zich namelijk tot etter. Hij wil niet dat er kinderen aan zijn speelgoed komen, op zijn kamer spelen en af en toe is het al moeilijk te verkroppen dat die kinderen adem halen, heb ik het idee. Hij wordt boos, gaat snauwen, beetje schreeuwen als het moet en ondertussen geneer ik me enorm. Corrigeren werkt niet, dreigen werkt niet, op de gang zetten werkt ook niet. Ik ben soms ten einde raad. Bovendien, wat moeten die ouders wel niet denken over Sep? Hij is vreselijk onaardig, ongeinteresseerd en gewoonweg asociaal. En dat moet over 5 weken naar school! Ik houd me maar vast aan de gedachte dat hij bij anderen lief, rustig en heel beleefd is. Anders hebben we toch echt een probleem. Zitten we na twee weken school bij de juffrouw voor het eerste gesprek of erger... straks worden we nog opgegeven voor het programma "Van etter tot engel".