En voor ik het wist was het woensdag. Juul sprong om kwart voor 7 op ons bed en riep: 'Ik mag naar school vandaahaag!' Het was dat ik even wakker moest worden, maar anders had ik kunnen genieten van haar gezichtje. Ze moest haar kleren nog uitzoeken, brood eten en haar tas inpakken. En daar zat ze om half acht... klaar om te gaan. Geen zenuwen te bespeuren.
Bij mij gierden de zenuwen door mijn keel. Ik moest mijn tong eraf bijten om haar niet allemaal goedbedoelde, doch zeikerige adviezen te geven. Zoiets als; Als je naar de WC moet, vraag dan even aan de juf waar de WC is. Alsof ze dat niet zelf zou bedenken. Ik heb haar drie keer gevraagd door wie ze weggebracht wilde worden en kreeg drie keer hetzelfde antwoord. Bij de derde keer attendeerde Anton mij erop om de vraag maar niet meer te stellen.
Om tien over acht vertrokken we met het hele gezin richting de nieuwe basisschool van Juul. Dat was wat ze wilde. We moesten allemaal mee. Ik zag het nut er niet van in, wilde het haar niet nog moeilijker maken. Als er maar één wegloopt, is het drama te overzien. Lopen we met z'n drietjes richting huis, dan was het drama compleet. Maar Juul kwam, zag en overwon!
Ze hing haar jas netjes op de kapstok bij haar naam. Zette haar beker met drinken en lunchbakje met ontbijtkoek in de daarvoor bestemde bakken en betrad de klas als een zelfverzekerde meid. De juffrouw liep haar tegemoet, heette haar welkom en nam haar mee naar haar eigen stoel. En daar zat de prinses. Ze nam alles eens goed in zichzelf op. Ik liep naar haar toe en nam afscheid. Ik kreeg een dikke kus en voelde heel even twee armen om me heen. Daarna nam Anton afscheid en ze verblikte of verbloosde niet. Ze heeft ons nog uitgezwaaid en toen ik nog één keer achterom keek om voor de laatste keer te zwaaien, zat ze alweer met haar rug naar me toe. Ik liep de school uit en bedacht me dat die zakdoekjes die ik in haar tas had gedaan, beter in mijn zak hadden kunnen zitten.
Toen ik haar om kwart voor 12 weer ophaalde, vloog ze in mijn armen en riep: 'Het was LEUUUUUKKKKK, Mama!' en ik was ontroerd. Ze had het gered. Zonder Papa, zonder Mama. De juffrouw vertelde me dat ze het heel erg naar haar zin had gehad. Het leek of ze Juul al jaren in de klas had. En het was goed. We liepen naar huis en ik keek nog eens naar haar. Intens gelukkig was ze. Haar wens was uitgekomen. Ze was (eindelijk) naar de basisschool geweest. Zoals een goed, bijna vierjarig kind betaamt, heeft ze er amper een woord over gerept. 'Het was leuk' en daar moesten we het mee doen.
2 opmerkingen:
Tja, die meid was er echt aan toe! En jullie moeten haar steeds meer loslaten... Wat lijkt me dat moeilijk! Maar zo zie je maar: Juul heeft een goede "achterban" en durft dus dingen alleen te doen... Helemaal geweldig dat zij zo genoten heeft!
Wat heerlijk zeg dat ze het zo naar haar zin heeft gehad!! Het was te verwachten want dat ze eraan toe was/is is zeker.
Liefs Manon
Een reactie posten