Effe stukje fietsen

Gewoon even een stukje fietsen met de kinderen. Half uurtje, misschien drie kwartier. Dan weer naar huis, een boterhammetje eten en de kinderen naar bed. Wij konden dan een beetje rommelen in huis, spelletje spelen of lekker niets doen. We pakten onze fietsen en Anton liep nog even terug voor zijn portemonnee, want dan konden we misschien ergens een ijsje voor de kinderen kopen. Zo gezegd, zo gedaan. Doelloos reden we richting stadsboerderij De Kemphaan, maar Anton en ik hadden geen zin in koeien, schapen en varkens. We besloten de afslag Kemphaan te negeren en lekker door te fietsen. Vijfhonderd meter verderop opperde ik om naar mijn ouders te fietsen. Wij wonen in Almere. Mijn ouders wonen ruim 25 kilometer verderop in Hilversum. Maar het ging zo lekker en dat konden we toch wel? Tuurlijk! Alleen we hadden niets bij ons. Geen telefoon, alleen een portemonnee. Op goed geluk dan maar. We kennen meer mensen in Hilversum. Er zou toch wel iemand thuis zijn? Bij het eerste de beste pompstation (aan de Waterlandseweg) gestopt voor broodjes en drinken. Het was tenslotte bijna lunchtijd. We waren net een bordje voorbij gereden waarop stond dat Hilversum slechts 16 kilometer fietsen was. Dan moesten we wel wat vocht tot ons nemen anders zouden we de reis niet overleven. Bovendien had ik slechts ontbeten met magere yoghurt en dat was al verbrand tijdens mijn fietstocht naar het pompstation. Dus lekker een krentenbol gegeten en hup weer op de fiets. De Stichtse brug kwam in zicht en ik begon toch te twijfelen of dit wel zo'n goed idee was. Maar kom op! Doorzetten! De brug was geen pretje. Buiten adem kwam ik boven, maar ik was er! De kinderen vonden het allemaal geweldig. Ze hadden geen idee waar we heen gingen, maar ze vonden het prima. Na de Stichtse brug reden we de Bijvanck in en daar werd onze grote angst bewaarheid. Het begon te regenen. En we waren nog maar op de helft. Het eerste bushokje dat we zagen, was van ons. En daar stonden we dan. Broodje eten dan maar, nog even wat drinken en dan toch maar weer op de fiets. Het werd droog! Blaricum, Laren en bij La Place riep Juul: "We gaan naar Opa en Oma!" Tien minuten later, na één uur en drie kwartier fietsen, reden we het pad op bij mijn ouders. Ze waren godzijdank thuis. Ze wisten niet wat ze zagen. We werden warm ontvangen en ik besefte wat we even gedaan hadden. Anderhalf uur geleden besloten we naar mijn ouders te gaan, de kinderen slechts gehuld in jurk, korte broek en jasjes. Anton en ik hadden helemaal geen jas mee, geen telefoon, alleen een portemonnee. De kinderen moesten binnen korte tijd eten en we hadden geen eten mee, nog geen pepermuntje. We wisten dat het kon gaan regenen, hozen zelfs, maar we reden op ons gemakje naar Hilversum. Mijn ouders hebben ons lekker naar huis gebracht, want terug fietsen was voor mij geen optie. En nu zit ik nog lekker na te genieten van mijn prestatie. Ik ben trots op mezelf, super trots! Een aantal maanden geleden kon ik hooguit een minuut of tien fietsen en nu... Ik zeg niet dat ik dit iedere week ga doen, maar ik weet nu dat ik, als ik een goede dag heb, het wel kan en daar ben ik meer dan blij mee!